Δύο διάσημοι κινηματογραφικοί αστέρες έχουν νέους ρόλους σε παραγωγές streaming αυτή την εβδομάδα. Η Κέιτ Γουίνσλετ πρωταγωνιστεί σε μια μαύρη πολιτική σάτιρα και ο Άνταμ Σάντλερ βρίσκεται μόνος κι έρημος στο Διάστημα
Η Κέιτ Γουίνσλετ σε καθεστωτική παράνοια
The Regime
Διαθέσιμο από Vodafone TV / HBO
Αυτή είναι η τρίτη μίνι-σειρά στην οποία πρωταγωνιστεί η Κέιτ Γουίνσλετ, ύστερα από το «Mildred Pierce» και το «Mare of Easttown», όλες για λογαριασμό του ΗΒΟ. Αυτή τη φορά υποδύεται την καγκελάριο Έλενα Βέρνχαμ, η οποία έχει πάθει ιδρυματισμό μέσα στο παλάτι και με τον καιρό γίνεται όλο και περισσότερο παρανοϊκή. Μέχρι που στρέφεται σε έναν εξίσου ασταθή ψυχολογικά στρατιώτη για να τον χρίσει έμπιστο πρόσωπο σε μια ταραγμένη περίοδο όπου όλα γύρω της καταρρέουν. Σε αυτή τη μαύρη κωμωδία, η καγκελάριος Έλενα για κάποιο λόγο πιστεύει ότι το λαϊκίστικο δεξιό κόμμα της στηρίζει τον λαό, τη στιγμή που βρίσκεται κλεισμένη μέσα στους τοίχους ενός πρώην μεγαλοπρεπούς ξενοδοχείου που μαζεύει μούχλα στους τοίχους, με την οικονομία του υποθετικού κεντροευρωπαϊκού έθνους να παραπαίει.
Ο δημιουργός της σειράς (έχει υπογράψει επεισόδια του «Succession») έχει βασιστεί αμυδρά σε αυταρχικές περσόνες εξουσίας και σε δικτάτορες για να δημιουργήσει πειστικές νευρώσεις και αψυχολόγητες συμπεριφορές. Οι απότομες πολιτικές ανακατατάξεις κάνουν την κεντρική ηρωίδα να μεταβάλλεται αστραπιαία από αθεράπευτα ρομαντική σε τοξικό νάρκισσο. Σε ορισμένα σημεία η Γουίνσλετ σηκώνει όλο το εγχείρημα στους ώμους της, αν και το «Regime» τελικά δεν προσφέρει ένα πραγματικά έξυπνο πολιτικό σχόλιο. Η Γουίνσλετ αφοσιώνεται πλήρως στις ψευδαισθήσεις της ηρωίδας και δεν παραλείπει να μας θυμίσει πόσο εύθραυστη είναι κάτω απ΄ το προσωπείο που έχει στήσει. Σε στιγμές άγχους, αναπτύσσει μια ελαφριά δυσχέρεια λόγου και η μια πλευρά του στόματός της αρχίζει να κρεμάει, σαν να υπέστη ένα ελαφρύ εγκεφαλικό που αρνείται να αναγνωρίσει και που οι άλλοι φοβούνται αρκετά για να το αναφέρουν. Υπάρχουν και στιγμές όπου η σεξουαλική ένταση της Έλενα Βέρνχαμ και του στρατιώτη γίνεται τόσο αμήχανη που η σειρά λειτουργεί σε κωμικό επίπεδο, παρά τα προβλήματά της.
Η σκηνοθεσία, που ανήκει κυρίως στον έμπειρο Στίβεν Φρίαρς, στρέφεται λιγότερο στο είδος της πολιτικής σάτιρας (στην παράδοση του «Dr. Strangelove») και περισσότερο στη λαϊκή φάρσα, ενώ το σενάριο κάνει μερικές διασκεδαστικές παρατηρήσεις, ειδικά στον τρόπο που η αμφιλεγόμενη ηρωίδα επιλέγει έναν λακέ για να κατευνάσει τις φοβίες της. Όμως, για να φτιάξεις το 2024 μια καυστική σειρά για τα απολυταρχικά καθεστώτα, χρειάζεται περισσότερη τόλμη, πολιτική θέση και οξύνοια. Δεν αρκούν απλά οι πολλές στρώσεις χαριτωμενιάς. Ακόμη κι έτσι, το «Regime» θα ήταν πολύ καλύτερο αν διέθετε έναν στοχευμένο σαρκασμό και αν ήξερε τι ακριβώς είναι αυτό που ψάχνει να σατιρίσει.
Μια ταινία στο διάστημα με τον Άνταμ Σάντλερ
Spaceman
Διαθέσιμο από Netflix
Ο Γιάκουμπ, ένας Τσέχος αστροναύτης, βρίσκεται σε εξερευνητική αποστολή για να μελετήσει ένα σύννεφο αστρικής σκόνης που ίσως να περιέχει σημαντικές επιστημονικές πληροφορίες. Στο «Spaceman» παρακολουθούμε την αργή καθημερινότητα ενός ήρωα απομονωμένου και μακριά απ’ τη σύζυγό του, η οποία μάλιστα του στέλνει βιντεοσκοπημένο μήνυμα ότι τον εγκαταλείπει, αλλά οι υπεύθυνοι της υπηρεσίας επιλέγουν να το αποκρύψουν για να προστατεύσουν την ψυχολογική του κατάσταση. Μέχρι που εμφανίζεται στο σκάφος μια υπερμεγέθης αράχνη με το όνομα Χανούς, που μιλάει με τη φωνή του Πολ Ντέινο. Ένα πλάσμα που μπορεί και να είναι γέννημα του μυαλού του μοναχικού ταξιδιώτη και λειτουργεί σαν κάτι ανάμεσα σε σωματοποιημένο φόβο και φωνή της συνείδησης του ήρωα. Το ψυχαναλυτικό τρικ της αράχνης θα κρατήσει ζωντανή μια ιστορία που δολιχοδρομεί ανάμεσα στο «Gravity» (χωρίς τη βιρτουοζιτέ), το «Martian» (χωρίς την επιστημοσύνη), το «Moon» (χωρίς τη φρεσκάδα) και το «Solaris» (το ριμέικ με τον Κλούνεϊ, φυσικά, και όχι του Ταρκόσφσκι).
Το «Spaceman» δυστυχώς δεν έχει πολλά να προσθέσει στο λαοφιλές sci-fi υποείδος που συνοψίζεται ως η «μοναξιά σε επανδρωμένη αποστολή στο διάστημα». O Γιόχαν Ρενκ, που έχει υπογράψει μεταξύ άλλων το «Chernobyl», προσπαθεί να διαφοροποιηθεί από τους Αμερικανούς ομογάλακτούς του και φτιάχνει μια ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα μέσα από ήπιους διαλόγους που αναζητούν τη ρίζα του εγκλεισμού και του ψυχολογικού μαρασμού, έστω κι αν αυτό γίνεται μέσα από τσιτάτα και αρμονικά new age κλισέ. Και, τέλος, ο ελέφαντας (και όχι η αράχνη) στο δωμάτιο: o Άνταμ Σάντλερ. Ανάμεσα σε κάκιστες λαϊκές φαρσοκωμωδίες και σε απίστευτες ασημαντότητες που γυρίζει όσα χρόνια είναι στη δούλεψη του Netflix, ο Σάντλερ συμμετέχει και σε ταινίες όπως το φρενήρες «Uncut Gems» των αδελφών Σάφτι ή το «The Meyerowitz Stories» του Νόα Μπόμπακ, για να μας δείξει ότι αν θέλει, μπορεί κιόλας. Στο «Spaceman», προφανώς και θέλει να πετύχει μια ερμηνεία αξιώσεων, αλλά είναι φανερό ότι δεν μπορεί. Γιατί ως ηθοποιός υστερεί στο να εκφράσει τη θλιμμένη εσωστρέφεια και δεν μπόρεσε ποτέ να χαθεί σωματικά σε σκηνές που απαιτούν ενδοσκόπηση χωρίς διάλογο. Άραγε, χωρίς την παρουσία του Σάντλερ και χωρίς τη mainstream αισθητική που επιβάλλει το Netflix στις παραγωγές του, θα είχαμε μια σπουδαία ταινία με το «Spaceman»; Η απάντηση αιωρείται στο διάστημα.
