Ενα κρυφό πάθος σε μια Γερμανία που παλεύει να θεραπεύσει τις εθνικές της πληγές, μια ιστορία χαμένης μητρικής στοργής και ένας υπαρξιακός στοχασμός από Έλληνα σκηνοθέτη κυριαρχούν αυτή την εβδομάδα. Ωστόσο, οι κινηματογραφόφιλοι θα έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν ξανά τον «Τελευταίο αυτοκράτορα» στη μεγάλη οθόνη.
Η απαγορευμένη επιθυμία μιας νεαρής γυναίκας
Κάποια μέρα θα πούμε τα πάντα ο ένας στον άλλον (Someday we’ll tell each other everything) ***
Σκηνοθεσία: Εμιλί Ατέφ
Πρωταγωνιστούν: Μαρλέν Μπάροου, Φέλιξ Κρέιμερ, Σεντρίκ Άιχ
Μια έντεχνη και καλαίσθητη γερμανική ιστορία ενηλικίωσης με φόντο την επανένωση της Γερμανίας μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Η ιστορία που διαδραματίζεται το μεταβατικό για τη χώρα καλοκαίρι του ’90 ακολουθεί τη Μαρία, μια 19χρονη που ζει σε ένα χωριό της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Η Μαρία ζει με τον φίλο της Γιοχάνες και την οικογένειά του στο αγρόκτημά τους και βιώνει μια εργατική αλλά ευχάριστη καθημερινότητα. Περνάει αρκετό χρόνο διαβάζοντας τα βιβλία της και η φαντασία και το σώμα της λαχταρούν για κάτι πολύ περισσότερο. Μια ερωτική συνάντηση με τον γείτονά της στον αχυρώνα αποδεικνύεται αρκετή για να τη φέρει αντιμέτωπη με ένα συναισθηματικό δίλημμα. Ένα δίλημμα που γίνεται ακόμη πιο πολύπλοκο από το γεγονός ότι εκείνος ο αγρότης έχει περισσότερα από τα διπλάσια χρόνια της και μάλιστα είναι μεγαλύτερος ακόμα κι από τη μητέρα της. Βλέπουμε το αθέατο σκάνδαλο της υπαίθρου να εξελίσσεται μέσα από τη σωματική και τη συναισθηματική τους επιθυμία που κατακλύζει την οθόνη, άλλοτε απαλά, άλλοτε σαν να είναι η τελευταία φορά που θα συναντηθούν. Στην καρδιά της βουκολικής νηνεμίας η σχέση τους μοιάζει με έκρηξη. Η σκηνοθεσία εστιάζει σ’ αυτή τη συνάντηση και στις συνέπειές της, αλλά θα μπορούσε να επιμείνει και στις δυναμικές της οικογένειας, που μένουν λίγο ανεξερεύνητες. Όταν αυτοί οι δύο είναι μαζί, ο θεατής νιώθει πως είναι οι μοναδικοί άνθρωποι στον κόσμο. Αυτό οφείλεται εν μέρει στις ερμηνείες και στη χημεία τους, αλλά κυρίως στο μεγάλο κενό που αφήνουν οι υποτονικοί χαρακτήρες που τους πλαισιώνουν και εμείς που το παρακολουθούμε παύουμε να ενδιαφερόμαστε για οτιδήποτε άλλο συμβαίνει γύρω από το φλογερό ειδύλλιο. Η σχέση της Μαρίας με τη μητέρα είναι πολύπλοκη, κυρίως από την έλλειψη χρημάτων και από το βάρος του απόντα πατέρα. Όμως στην οθόνη δεν εξελίσσεται πολύ περισσότερο από αυτή την επιφάνεια που είναι φανερή από πολύ νωρίς. Υπάρχουν αρκετές διασκεδαστικές σκηνές που παίζουν με τις προσδοκίες της Ανατολικής και της Δυτικής Γερμανίας εκείνη την εποχή. Φυσικά, όπως ο έρωτας των ηρώων και ο βήχας, η αγάπη της σκηνοθέτριας για τον Τέρενς Μάλικ δεν κρύβεται. Έτσι, μεγάλο μέρος της απαγορευμένης έλξης εξελίσσεται μέσα από λυρικά και καλοφωτισμένα πλάνα ανάμεσα στα στάχυα και στη φύση. Κι αυτή η αισθητική επιλογή δεν είναι καθόλου μα καθόλου κατακριτέα.
Ποιητικός στοχασμός για art house θεατές
Tranzit ***
Σκηνοθεσία: Κάρολος Ζωναράς
Πρωταγωνιστούν: Παντελής Δεντάκης, Τζέο Πακίτσας, Δημήτρης Πουλικάκος
Η ταινία του Κάρολου Ζωναρά είναι μια πρόκληση που -ας είμαστε ειλικρινείς- θα αφήσει τους περισσότερους θεατές αποσβολωμένους και αμήχανους. Όμως οι λίγοι που θα αποφασίσουν να αφεθούν στις ιδέες και στο όραμά του θα έρθουν σε επαφή με ένα υπαρξιακό φιλμ που χρησιμοποιεί το ανοιχτό τοπίο -όσο πιο αχανές τόσο πιο πνιγηρό- για να χαρτογραφήσει ένα μεταφυσικό καθαρτήριο ψυχών και να καταγράψει ψήγματα από τις αγωνίες που κάνουν αντίλαλο μέσα από το βαθύ σκοτάδι της ανυπαρξίας. Μέσα από έναν στιλιζαρισμένο λόγο που διοχετεύεται σε παράλληλους μονολόγους και σουρεαλιστικά λογύδρια, το «Tranzit» μοιάζει μόνο κι έρημο (σαν τις χαμένες ψυχές που φιλοξενεί στα καρέ του) σε έναν σύγχρονο κινηματογραφικό τόπο που συνήθως αγωνιά μόνο για να καλοπιάσει τους θεατές και να τους σερβίρει κάτι από τα δοκιμασμένα και τα γνώριμα. Το μεταθανάτιο σκηνικό μεταβάλλεται σε αρχαιοελληνικό θέατρο, σε μεσαιωνικό ναό, σε υπαίθριο performance art, σε ασκητικό μοναστήρι και σε κινηματογραφημένη απαγγελία ποίησης, σε ευφάνταστο μετα-αποκαλυπτικό διάκοσμο, με το περιορισμένο budget να μην αποτελεί πραγματικό εμπόδιο στην αυτοέκφραση του σκηνοθέτη. Μπορεί το σύμπαν της ταινίας να μοιάζει απροσπέλαστο, ειδικά όταν παινεύεται για τους νεκρούς της χρόνους, αλλά το «Tranzit» έχει φτιαχτεί μέσα από ξεκάθαρες, μορφωμένες, ισχυρές ιδέες, που έχουν παιδευτεί προτού κινηματογραφηθούν και η πλανοθεσία δεν έχει αφήσει τίποτα να χάσκει μετέωρο ή να έχει τοποθετηθεί στην τύχη, απλώς για εντυπωσιασμό.
Νταντά είναι μόνο μία
Μαμά Γκλόρια (Ama Gloria) ***
Σκηνοθεσία: Μαρί Αματσουκελί
Πρωταγωνιστούν: Λουίζ Μορόι-Πανζανί, Ίλσα Μορένο Ζέγκο, Αρνό Ρεμποτινί
Ο εύθραυστος ψυχισμός της 6χρονης Κλεό θα καταρρεύσει όταν θα συνειδητοποιήσει ότι η μόνη μητέρα που γνώρισε ποτέ, η νταντά της, θα πρέπει να την εγκαταλείψει για να φροντίσει τη δική της οικογένεια πίσω στην πατρίδα της. Αυτή τη φορά δεν θα είναι μια σύντομη επίσκεψη, θα είναι μια μόνιμη επιστροφή. Η Κλεό δεν μπορεί να κατανοήσει την απώλεια της γυναίκας με την οποία δέθηκε τόσο πολύ. Αυτή η ανάγκη για τη μόνη φροντίδα που η μικρή αντιλαμβάνεται ως μητρότητα θα δημιουργήσει προστριβές ανάμεσα στον έφηβο γιο της γυναίκας και στις δύο οικογένειες. Όμως σ’ αυτή τη διαμάχη για αποδοχή και ασφάλεια δεν φταίει πραγματικά κανείς. Αν υπάρχει κάποιος κακός στην ιστορία, είναι το σύστημα που ενθαρρύνει τις γυναίκες να εγκαταλείπουν τις οικογένειές τους και να ζουν δύο ζωές χωρίς να ανήκουν σε καμία από τις δύο. Το βιωματικό σενάριο της Μαρί Αματσουκελί (αφιερωμένο σε μια γυναίκα που είχε αυτόν τον ρόλο στη δική της ζωή) μέσα από animation σκηνές και υπέροχες εικόνες μας φέρνει κοντά σ’ αυτό το κομβικό σημείο της ζωής ενός κοριτσιού που πολιορκείται από κατακλυσμιαία συναισθήματα, όπως η απώλεια της αγάπης και η ορφάνια, που δεν έχει τα εργαλεία να κατανοήσει και να εκφράσει σωστά, οπότε αφήνεται στις παρορμήσεις της με δυνητικά καταστροφικούς τρόπους. Το «Μαμά Γκλόρια» είναι μια γλαφυρή και ταυτόχρονα ευγενική ταινία ενηλικίωσης που δεν γίνεται ποτέ γλυκανάλατη ή υπέρ το δέον δραματική για να προκαλέσει εύκολα συναισθήματα.
Λούτρινος εφιάλτης χάδια ψάχνει
Ενας φανταστικός φίλος (Imaginary) **
Σκηνοθεσία: Τζεφ Γουάντλοου
Πρωταγωνιστούν: ΝτεΓουάντα Γουάιζ, Τομ Πέιν, Μπέτι Μπάκλεϊ
Η Τζέσικα επιστρέφει στο πατρικό σπίτι που μεγάλωσε μαζί με την οικογένειά της. Εκεί η μικρότερη θετή κόρη της, η Άλις, αναπτύσσει μια σχέση εξάρτησης με ένα μικρό αρκουδάκι, τον Τσόνσι. Όσο η συμπεριφορά της γίνεται αλλόκοτη η Τζέσικα αρχίζει να υποψιάζεται ότι ο Τσόνσι είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα άψυχο λούτρινο παιχνίδι. Το αρκουδάκι που ασκεί διαβολική επιρροή ως φανταστικός φίλος από τα πέρατα της κολάσεως για μια ευάλωτη ανήλικη δεν είναι ακριβώς πρωτότυπο εύρημα. Οι παραγωγοί της ταινίας προφανώς και ήθελαν γρήγορα μια νέα «M3GAN», καθώς το σίκουελ της ταινίας τρόμου αργεί, και επέλεξαν τον πονηρό δρόμο του άτυπου reboot μέσω μιας αναλογικής απειλής ενός τρυφερού αρκουδιού που δεν έχει σχέση με εκείνο το τεχνολογικό θαύμα που είχε αποκτήσει συνείδηση. Ακόμη και να κάνουμε τα στραβά μάτια για το ζεσταμένο στον φούρνο μικροκυμάτων φαγητό, δεν βοηθάει η άνευρη και άχαρη ερμηνεία της ΝτεΓουάντα Γουάιζ στον ρόλο της μητριάς. Ο σκηνοθέτης Τζεφ Γουάντλοου μετά το κάκιστο «Truth or dare» επιμένει να σκηνοθετεί ταινίες τρόμου ενώ είναι φανερό ότι δεν έχει ούτε αισθητική ούτε ιδέες ούτε γνωρίζει την παράδοση του είδους και σπαταλά τον χρόνο και τον κόπο όλων όσων εμπλέκονται σ’ αυτή την ανούσια παρέλαση από χιλιοειπωμένα jump scares και από ανατροπές που φαίνονται από χιλιόμετρα.
Παίζονται ακόμη
O τελευταίος αυτοκράτορας (The last emperor) ****1/5
Σκηνοθεσία: Μπερνάρντο Μπερτολούτσι
Πρωταγωνιστούν: Τζον Λόουν, Τζόαν Τσεν, Πίτερ Ο’Τουλ
Ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι αφηγείται με όλη τη μεγαλοπρέπεια του κόσμου την ιστορία του Που Γι, ο οποίος δεν ήταν ακόμη 3 ετών όταν, το 1908, ανέβηκε στον θρόνο στην Απαγορευμένη Πόλη του Πεκίνου και έγινε ο αυτοκράτορας της Κίνας. Ο βίαιος εκθρονισμός, ο εγκλεισμός σε στρατόπεδο αναμόρφωσης για εγκληματίες πολέμου και στη συνέχεια η ανάκτηση του θρόνου στην κατεχόμενη Μαντζουρία παρατάσσονται με αρχοντιά από τον Ιταλό σκηνοθέτη, αν και η εικονογραφική χάρη παίρνει ολοκληρωτικά το πάνω χέρι από τον ζουμερό παραλογισμό των ιστορικών γεγονότων. Σαφέστατα η καλύτερη ταινία από την ασιατική τριλογία του Μπερτολούτσι (μαζί με το «Τσάι στη Σαχάρα» και τον «Μικρό Βούδα»), ο «Αυτοκράτορας» είναι ένας άνθρωπος χωρίς θέληση που παρακολουθεί τα κοσμοϊστορικά γεγονότα να συμβαίνουν μπροστά του. Έτσι, έχουμε ένα ιστορικό υπερθέαμα χωρίς πρωταγωνιστή, μέχρι που ο Που Γι αποκτά δυτική συνείδηση χάρη στον Σκωτσέζο δάσκαλό του (Πίτερ Ο’Τουλ) και γίνεται χρήσιμο πιόνι για τους Ιάπωνες κατακτητές, χαμένος στις ερωτικές σχέσεις εξουσίας και την πλάνη της χλιδάτης παρακμής και της ταξικής ματαίωσης. Όπως ήταν φυσικό, το επίτευγμα του «Τελευταίου αυτοκράτορα» σάρωσε στα Όσκαρ (απέσπασε συνολικά 9) και παραμένει μέχρι σήμερα μνημείο κινηματογραφικού στοχασμού και επικών διαστάσεων χειροποίητη φιλμοκατασκευή.
Σκύλος και γάτα: Μια τρελή καταδίωξη (Chien et chat)
Σκηνοθεσία: Ριμ Κερίσι
Πρωταγωνιστούν: Φρανκ Ντιμπόσκ, Φιλίπ Λασό, Ριμ Κερίσι
Η Ντίβα είναι μια γάτα ινφλουένσερ με εκατομμύρια ακολούθους. O Τούλης είναι ένα αδέσποτο κουτάβι που καταπίνει κατά λάθος ένα ρουμπίνι ανεκτίμητης αξίας που μόλις έχει κλέψει ο διαβόητος απατεώνας Τζακ. Μέσα από μια σειρά ατυχών γεγονότων, τα δύο κατοικίδια βρίσκονται κυνηγημένα από έναν διεφθαρμένο αστυνομικό που θα κάνει τα πάντα για να πάρει στα χέρια του το πολύτιμο ρουμπίνι. Όσο η Μόνικα και ο Τζακ τους αναζητούν, η Ντίβα και ο Τούλης πρέπει να αφήσουν στην άκρη τις διαφορές τους για να γλιτώσουν από αυτή την τρελή καταδίωξη που τα οδηγεί από το Μόντρεαλ μέχρι τη Νέα Υόρκη.
