Η υπερπληθώρα των θεατρικών παραστάσεων και το ποικίλο φάσμα τους με υποχρεώνουν και σήμερα να περιλάβω, κάπως συνοπτικά, περισσότερες από μία στο κριτικό σημείωμα.
Στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου παρακολουθήσαμε το έργο του Ευθύμη Φιλίππου με τον μακροσκελή τίτλο «Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα». Το έργο επικεντρώνεται στο πρόβλημα της δύσκολης έως αδύνατης ενηλικίωσης του ατόμου σε έναν κόσμο όπως ο σύγχρονος, όπου με την κυριαρχία της εικόνας εις βάρος του λόγου η υποβαθμισμένη και υποτιμημένη γλώσσα περιορίζεται σε έναν στοιχειώδη επικοινωνιακό ρόλο, στερημένη από την ιδιότητα να δομεί τη σκέψη πάνω στο δικό της μοντέλο. Επειδή σήμερα πια το ξέρουμε από τα πορίσματα της νευροφυσιολογίας ότι η γλώσσα είναι το κατ’ εξοχήν όργανο προαγωγής και ανάπτυξης της σκέψης του ανθρώπου. Δεν προάγει η σκέψη τη γλώσσα, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, η γλώσσα προάγει τη σκέψη (βλ. και τις μελέτες του «δικού μας» Γιώργου Χειμωνά). Κατά συνέπεια, η υπόφυση του ανθρωπίνου εγκεφάλου, αρμόδια για τη γλώσσα, αδρανεί εξαιτίας της έκπτωσης του λόγου και ο εγκέφαλος δεν μπορεί να συλλάβει και να επεξεργαστεί τις αφηρημένες έννοιες, παραμένοντας σε μια οιονεί νηπιώδη κατάσταση. Με απώτερη συνέπεια την εύκολη χειραγώγησή του από τις κάθε λογής εξουσίες.
Ο Ευθύμης Φιλίππου είναι βασικά σεναριογράφος. Μεταξύ άλλων υπογράφει το σενάριο του «Κυνόδοντα», της ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου, με θέμα συγγενικό. Το έργο του, που προσωπικά μου θύμισε κάπως γενικά τις γραφές του Νίκου Γαβριήλ-Πεντζίκη, πρωτοκυκλοφόρησε ως διαλογικό μυθιστόρημα, κάτι που διευκόλυνε τη θεατρική μεταφορά του.
Οι δύο σκηνοθέτιδες και ερμηνεύτριες Τζωρτζίνα Λιώση και Νάνσυ Μπούκλη πιάνουν σφαιρικά το νόημα του έργου και αποδίδουν θαυμαστά τους ρόλους. Δύο νέοι άνθρωποι, δύο κοπέλες σε ένα ζαχαροπλαστείο, μιλούν ακατάπαυστα, περνούν από το ένα θέμα στο άλλο, χρησιμοποιούν παράδοξες εκφράσεις, ανταλλάσσουν τις λέξεις σαν ζαχαρωτά χωρίς να ολοκληρώνουν τη σκέψη τους, όμοιες με μορφές εγκλωβισμένες σε έναν αδιέξοδο χώρο, ανάμεσα στην παιδική ηλικία και στην ανέφικτη ενηλικίωση. Σε έναν άχρονο, ιδανικό μη τόπο, πίνοντας ήσυχα το γάλα τους, ντυμένες ομοιόμορφα σαν δύο όψεις ενός ατόμου ακολουθούν δημιουργικά τους ρυθμούς και τις ανάσες του σκεπτόμενου έργου, αναπαράγουν τους χρόνους του, με λίγα λόγια αποτελούν ένα δίδυμο πλάσμα «χάρμα οφθαλμών». Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Δήμητρας Λιάκουρα και οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα απογειώνουν την όψη. Η πρωτότυπη μουσική της Ελένης Μπούκλη αποθεώνει το άκουσμα. Μια παράσταση νέων ανθρώπων που παίχτηκε πέρσι, αγαπήθηκε από το κοινό και ανέβηκε με την ίδια επιτυχία για δεύτερη χρονιά στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.
Περνώ σε κάτι διαφορετικό. Για τους λάτρεις του δικαστικού έργου, στο Θέατρο Eliart παίζεται το κλασικό δράμα του Jeffrey Archer «Αθώος ή ένοχος», σε καλή απόδοση του Κώστα Σπυρόπουλου, ικανή σκηνοθεσία-μουσική επιμέλεια του Γιώργου Φρατζεσκάκη, ωραία σκηνικά-κοστούμια του Βαλεντίνο Βαλάση και άρτιους φωτισμούς του Παναγιώτη Μανούση. Ένα δυνατό δικαστικό θρίλερ που κρατά ως το τέλος το ενδιαφέρον και όπου το κοινό καλείται να αποφασίσει αν ο δρ Σέργουντ, διακεκριμένος γιατρός, σκότωσε ή όχι τη γυναίκα του για να κληρονομήσει την περιουσία της.
Η παράσταση εμψυχώνεται από μια ομάδα καλών, έμπειρων ηθοποιών: τη Νόνη Ιωαννίδου, τον Αντώνη Ραμπαούνη, τον Γιώργο Φρατζεσκάκη, την Αννέτα Παπαθανασίου, τον Σαράντο Γεωγλερή σε μια έξοχη ερμηνεία του συναρπαστικού κεντρικού ρόλου, τον Κώστα Ζέκο, τη Βαρβάρα Λάρμου και τον Στάθη Λαγκαδά. Voice Off, Χάρης Σώζος και Ελένη Βουτυρά.
