Ενα μικρό κινηματογραφικό διαμάντι που δεν βρήκε τον δρόμο στις αίθουσες και πέρασε κατευθείαν στις τηλεοπτικές
πλατφόρμες και ένα ντοκιμαντέρ για την τελευταία βραδιά που η pop μουσική έμοιαζε πραγματικά με μεγάλη
υπόθεση, που μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο
Μια υπέροχη δραμεντί που διαθέτει χιούμορ και σπιρτάδα
American fiction
Διαθέσιμο μέσω Amazon Prime
Τίποτα στην ταινία «American fiction» δεν προδίδει ότι πρόκειται για κινηματογραφική μεταφορά ενός μυθιστορήματος που γράφτηκε πριν από 23 χρόνια. Το αιχμηρό βιβλίο «Erasure» του Πέρσιβαλ Έβερετ αποτελεί τη βάση για την τόσο επίκαιρη, τόσο οξυδερκή και τόσο επείγουσα νοηματικά ιστορία ενός σύγχρονου διανοούμενου που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τον παραλογισμό και την πνευματική πενία της σύγχρονης κοινωνίας. Ο σκηνοθέτης Κορντ Τζέφερσον με το αιφνιδιαστικό ντεμπούτο του μας αφηγείται την ιστορία ενός καθηγητή Λογοτεχνίας, του Θελόνιους Έλισον (οι φίλοι τον λένε Μονκ, σαν τον τζαζίστα), ο οποίος απογοητεύεται και προσβάλλεται από τη σύγχρονη καταχρηστική «woke» κουλτούρα και κυρίως από τη χαμηλή αισθητική της λογοτεχνίας που η αγορά εμμένει υποτιμητικά να αποκαλεί «μαύρη», καθώς αποτυπώνει την αφροαμερικανική εμπειρία με γραμματικά εγκλήματα και στερεοτυπικές ιστορίες που δεν μετατοπίζονται ποτέ από τη φτώχεια και την παρανομία στο γκέτο. Εν τω μεταξύ, το αίμα του Μονκ βράζει όταν έρχεται αντιμέτωπος με την εμπορική επιτυχία μια συγγραφέως, της Σιντάρα, της οποίας το μοσχοπουλημένο μπεστ σέλερ έχει τον τίτλο «We’ s lives in da ghetto» - ακριβώς δηλαδή το λογοτεχνικό (υπο)είδος που αποθεώνεται από τους κριτικούς ως «απαραίτητο για την εποχή» και άλλα παρόμοια. Απαυδισμένος από την ακαδημαϊκή του καριέρα, ο Μονκ θα επιστρέψει στο πατρικό του για να βρει την αδελφή του (Τρέισι Έλις Ρος), μια ζωηρή γιατρό που έχει αναλάβει απρόθυμα τη φροντίδα της ηλικιωμένης μητέρας τους, και τον αδελφό του (Στέρλινγκ Κ. Μπράουν), έναν κοκαϊνομανή πλαστικό χειρούργο. Εκεί θα αποφασίσει να ξεκινήσει το δικό του λογοτεχνικό πείραμα και να «τρολάρει» έμμεσα την αντι-κουλτούρα του εύκολου κέρδους γράφοντας τη δική του εκδοχή αυτών που αναζητούν οι λευκοί εκδότες.
Το «American fiction» είναι πικρόχολα αστείο, δομικά θυμωμένο, δαιμόνια εύστοχο ως προς τις κοινωνικές του παρατηρήσεις και πανέξυπνο στη διαχείριση των περίπλοκων και ευαίσθητων ιδεών που πραγματεύεται: η προβληματική πλευρά της (απαραίτητης ωστόσο) συμπερίληψης σε επιτροπές, η πορνογραφική εκμετάλλευση των φυλετικής αφύπνισης και η τάση των ταξικά προνομιούχων να εθελοτυφλούν απέναντι στο ρατσιστικό περιβάλλον που ζουν και εργάζονται. Ο θυμός και το αδικαίωτο συναίσθημα που περιφέρει στα μάτια του ο Μονκ, η αποτυχία να αναγνωρίσει τον πόνο των άλλων, η σχέση απώθησης και τρυφερότητας που έχει με τη μητέρα του, όλα ζωντανεύουν με αόρατους μορφασμούς και ήπιες χειρονομίες χάρη στην υπέροχη ερμηνεία του άδικα παραγνωρισμένου Τζέφρι Ράιτ, που φέτος είναι υποψήφιος για Όσκαρ Ανδρικού Ρόλου. Ο Τζ. Ράιτ με το παίξιμό του μας υπενθυμίζει πόσο ευάλωτος μπορεί να είναι ο ήρωάς του ακόμη και μέσα στο πλαίσιο της δικής του οργισμένης ευφυΐας. Μπορεί ωστόσο η προσωπική μας ευαλωτότητα να δικαιολογεί την απορριπτική μας συμπεριφορά απέναντι στους άλλους; Δικαιούνται οι προσωπικές μας ανασφάλειες να υψώνουν τον πήχη των απαιτήσεων;
Το παρασκήνιο των ηχογραφήσεων του «We are the world»
The greatest night in pop
Διαθέσιμο μέσω Netflix
Το μουσικό ντοκιμαντέρ καταγράφει την ηχογράφηση του φιλανθρωπικού all-star single που είχαν εμπνευστεί ο Μπομπ Γκέλντοφ και ο Χάρι Μπελαφόντε και διηύθυνε ο θρυλικός παραγωγός Κουίνσι Τζόουνς. Αν αφήσουμε στην άκρη την αφέλεια του εγχειρήματος και την αστοχία της ανθρωπιστικής βοήθειας του USA for Africa, αυτό που συνέβη μέσα στα A&M Studios στο Λος Άντζελες το βράδυ της 28ης Ιανουαρίου του 1985 είχε πραγματικά ιστορικές διαστάσεις ως προς τα δημοφιλή ονόματα που βρέθηκαν ταυτόχρονα σε ένα δωμάτιο. Το τραγούδι που προέκυψε από αυτή την ξέφρενη, λογιστικά απίθανη ημέρα είναι ένα pop γκόσπελ που χάριζε αγνό ιδεαλισμό στους κοινότοπους στίχους. Ακόμη κι αν κάποιος δεν πρόλαβε να παρακολουθήσει ζωντανά εκείνο το τηλεοπτικό γεγονός, είναι εντυπωσιακό να δει τον Μάικλ Τζάκσον με τα γυαλιά ηλίου και τα χαρακτηριστικά του γάντια, τον Λάιονελ Ρίτσι να χαμογελά, τον αμήχανο Μπομπ Ντίλαν, που πρέπει να έζησε μία από τις χειρότερες μέρες της ζωής του, τον κεφάτο Στίβι Γουόντερ, τη Σίντι Λόπερ, που άφησε εκτός στούντιο τη Μαντόνα καθώς οι δυο τους βρίσκονταν σε ευθύ ανταγωνισμό (η ταινία δεν βάζει τέλος σε εικασίες δεκαετιών σχετικά με τους λόγους που η Μαντόνα απουσίαζε), και τον εξαντλημένο φωνητικά Μπρους Σπρίνγκστιν. Το ντοκιμαντέρ θίγει επιδερμικά την απουσία hip-hop ονομάτων και την απόρριψη του εγχειρήματος από τον Prince (θεωρούσε το τραγούδι απαίσιο). Τελικά η «μεγαλύτερη νύχτα της pop» δεν εξυμνεί απλώς μια ομάδα καλοπροαίρετων μουσικών που μάχονταν κατά της πείνας στην Αφρική, αλλά τη δημιουργία ενός παράδοξου τραγουδιού από την τελευταία εποχή που οι pop αστέρες είχαν μυθικές διαστάσεις και έμοιαζαν κοινωνικά επιδραστικοί.
