Ο κορυφαίος jazz πιανίστας και συνθέτης Σταύρος Λάντσιας μας έχει συνηθίσει σε «ανορθόδοξες» μα άκρως σαγηνευτικές και ενδιαφέρουσες προσωπικές εργασίες αλλά και συνεργασίες. Το τελευταίο του album, «My Ennio Morricone», που κυκλοφόρησε τον περυσινό Νοέμβριο, όπως φαίνεται και από τον τίτλο του, αποτελείται από μια σειρά εκτελέσεων, με το δικό του ύφος και τρόπο, συνθέσεων του αείμνηστου μέγιστου Ιταλού συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής.
Καταρχάς είναι λίγο ασυνήθιστο για έναν jazz μουσικό να αγαπά τόσο έναν συνθέτη soundtracks. Από την άλλη όμως, Il Maestro (όπως αποκαλείτο ο Ennio Morricone) ενσωμάτωνε στο τόσο προσωπικό, κυριολεκτικά μοναδικό ύφος της μουσικής που έγραψε για πάρα πολλές ταινίες αρκετά ιδιώματα, ανάμεσά τους και την jazz. Ήταν ένας από τους πολλούς λόγους που τον καταξίωσαν ως τον κορυφαίο συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής όλων των εποχών και έκαναν το έργο του να ασκεί τόση γοητεία σε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Επίσης αξίζει να σημειώσουμε ότι αν και ο Σταύρος Λάντσιας δεν έχει -μέχρι τώρα τουλάχιστον- συνθέσει μουσική για τον κινηματογράφο, οι δίσκοι του, ιδιαίτερα οι πρώτοι, χαρακτηρίζονται από μιαν έντονη cinematic διάσταση του ύφους τους.
Γεννημένος στην Κύπρο, με σπουδές στη σημαντικότερη jazz μουσική σχολή διεθνώς, το Berklee της Βοστόνης των ΗΠΑ, και εγκατεστημένος μόνιμα εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα, ο Σταύρος Λάντσιας είναι από τους πρωτεργάτες και σπουδαιότερους εκπροσώπους τής jazz σκηνής της χώρας μας. Στο «My Ennio Morricone» επέλεξε θέματα από όλες τις περιόδους του Ιταλού δημιουργού, από τα soundtracks του για τα λεγόμενα σπαγγέτι γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε, τη δεκαετία του ’60, που τον καθιέρωσαν, μέχρι τη συνεργασία του με τον Τζιουζέπε Τορνατόρε και αρκετούς άλλους σημαίνοντες σκηνοθέτες, ομοεθνείς του και μη.
Το κυριότερο στοιχείο τού ύφους του Ennio Morricone ήταν ο αριστουργηματικός τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούσε τις μεγάλες ορχήστρες, τα έγχορδα αλλά και τα πνευστά όργανα (ο ίδιος άλλωστε είχε ξεκινήσει τη μουσική διαδρομή του ως σολίστ του κλαρινέτου). Το κουαρτέτο του Σταύρου Λάντσια διαθέτει μόνον ένα τέτοιο όργανο, την τρομπέτα του κορυφαίου πλέον Έλληνα jazz εκτελεστή της Ανδρέα Πολυζωγόπουλου. Αυτή έχει τον πρώτο ρόλο σε λίγα και πολύ συγκεκριμένα θέματα του Morricone, όπως αυτά από το soundtrack του για το «The Mission», που ήταν και υποψήφιο για Όσκαρ. Σε όλα τα υπόλοιπα ο Σταύρος Λάντσιας αλλάζει δραστικά αλλά και αριστοτεχνικά τις ενορχηστρώσεις «μοιράζοντας» τις μελωδίες ανάμεσα στο πιάνο του και την τρομπέτα του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου, ενώ η rhythm section του κοντραμπάσου του Μιχάλη Καλκάνη και τα ντραμς του Μιχάλη Καπηλίδη «ωθούν» άλλοτε στιβαρά και άλλοτε πιο διακριτικά, ανάλογα με τηφύση και τις απαιτήσεις των συνθέσεων. Συνολικά το εξαίρετο κουαρτέτο του Σταύρου Λάντσια υπό την διεύθυνσή του αποδίδει με τον προσήκοντα σεβασμό, ανα-δημιουργική διάθεση, υψηλότατη δεξιοτεχνία και υποδειγματική καλαισθησία τα πανέμορφα θέματα του Ennio Morricone.
Το «My Ennio Morricone» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» αμέσως μετά την κυκλοφορία του. Θα παρουσιαστεί ξανά από την Παρασκευή 16 μέχρι και την Κυριακή 18 Φεβρουαρίου στο Half Note Jazz Club. Με το παίξιμο του κουαρτέτου του Σταύρου Λάντσια να έχει ωριμάσει ακόμα περισσότερο στον χρόνο που μεσολάβησε από τότε και με τον Maesto να χαμογελάει κάπου αλλού με εκείνον τον γεμάτο αγάπη και καλοσύνη τρόπο που είχε και όταν διηύθυνε την ορχήστρα του, την οποία καθιστούσε ικανή να «ζωγραφίζει» με ήχους τις κινηματογραφικές εικόνες.
