Κυριαρχούμαστε από «χαρακτήρες στερημένους οποιασδήποτε συνέπειας, που αλλάζουν προσωπικότητες όσο διαρκεί μια παράσταση - όχι διά της λογικής εξελίξεως, αλλ’ αυθαίρετα», σε ένα θέατρο του παραλόγου όπως το περιγράφει ο Μάρτιν Έσλιν και είναι όμως η ίδια η ζωή μας. Αποπροσανατατολιζόμαστε από τα μέσα μαζικής χειραγώγησης και ασχολούμαστε με τα στοιχεία που αυτά επιλέγουν από τη μεγάλη εικόνα των γεγονότων που διαλύουν την κοινωνία. Βλέπουμε το ζήτημα του αυτονόητου -τουλάχιστον στη Δύση, όπου ανήκομεν- «γάμου των ομόφυλων ζευγαριών και της τεκνοθεσίας τους» αποκομμένο από τον ταξικό του διαχωρισμό. Επιτρέπουμε στους ποιμένες της Εκκλησίας να παρέμβουν ξανά, όπως και στους εμβολιασμούς, σε μια σχέση που η νομιμοποίησή της αφορά καθαρά την Πολιτεία. Ενδιαφερόμαστε τάχα για το μέλλον των παιδιών των ομοφύλων όταν διακυβεύεται το μέλλον της πλειονότητας των παιδιών μας, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, με την κατάρρευση του ΕΣΥ και την υποβάθμιση της δημόσιας Παιδείας, την έλλειψη ασφάλειας στα τρένα και στα λεωφορεία, την υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής τους πάνω στην καμένη γη. Κλείνουμε τα μάτια μπροστά στο άγριο λιντσάρισμα του διαφορετικού Ζακ Κωστόπουλου από οικογενειάρχες, στην κακοποίηση των δικών μας παιδιών μέσα στις παραδοσιακές οικογένειες, που γαλουχούνται συχνά μέσα στην εικονική και πραγματική βία που μεταφέρουν στους συνομήλικούς τους. Λησμονούμε τα ξένα προσφυγόπουλα που πνίγηκαν μαζί με τις μανάδες τους στην Πύλο. Αδιαφορούμε για τα χιλιάδες ξένα παιδιά που δολοφονούνται καθημερινά στη Γάζα με την ανοχή ή τη σύμπραξη της άλλοτε διαφωτισμένης Ευρώπης και της κυβέρνησής μας, η οποία θα ευθύνεται για μια ανάφλεξη του πολέμου που θα θέσει σε κίνδυνο και τα δικά μας παιδιά.
«Ο ρινόκερος»
«Οι ρινοκερώτες», διαβάζουμε στον «Βίο των ζώων» από τις εκδόσεις Ελευθερουδάκη, «εν αντιθέσει προς τους ελέφαντας, δεν ζώσι κατ’ αγέλας, αλλά ως επί το πολύ μεμονωμένοι ή εις μικράς ομάδας 4-10 ατόμων», όπου «έκαστον ζώον συμπεριφέρεται αδιαφόρως προς τα άλλα, φροντίζον μόνον για τον εαυτόν του (…) και όταν εξερεθίζηται ορμά κατά τύχην προς τα εμπρός παρερχόμενον το αντικείμενον της οργής του, εκσπών ίσως κατ’ άλλων αθώων αντικειμένων». Ίσως γι’ αυτό να επιλέχτηκε από τον εκπρόσωπο του θεάτρου του παραλόγου Ευγένιο Ιονέσκο στο έργο του «Ο ρινόκερος» από το 1958 ως η μορφή εκείνη στην οποία μεταλλάσσονται, όπως σε μια επιδημία, όλοι οι αδιάφοροι για τη μετάλλαξή τους κάτοικοι μιας επαρχιακής πόλης, πλην ενός, που εκφράζει τον φόβο του και την αντίστασή του και παραμένει άνθρωπος. Αποτελεί τον τίτλο της βασισμένης στο έργο αυτό έκθεσης οκτώ καλλιτεχνών, απόφοιτων του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στη Φλώρινα, που δρουν ως συλλογικότητα «13ο Φ», στην Γκαλερί Τεχνοχώρος στην Ακρόπολη.
Ο θεατής της αντικρίζει την πλασμένη φωτορεαλιστικά από τον Δήμο Κηπουρό μορφή του ιδίου μέσα σε ένα φτιαγμένο με μικρές, ορμητικές πινελιές φυσικό περιβάλλον που τείνει να γίνει ένα με τον νεφελώδη ρινόκερο που τον ακουμπά. Διακρίνει στην «Pieta» της Ιφιγένειας Αβραμοπούλου την πνεόμενη από μια φωτογραφία του πολέμου στην Παλαιστίνη αλλά και το ομώνυμο έργο του Μικελάντζελο διαχρονική, ανεξαρτήτου καταγωγής οδύνη της μάνας μπροστά στον θάνατο του παιδιού της. Και στην υβριδική, αποτυπωμένη όπως στα κόμικς γυναίκα-χταπόδι τη δύναμή της να υπερπηδήσει τα εμπόδια που την προσκολλούν στους συμβατικούς της ρόλους. Αναγνωρίζει στα κραυγάζοντα χαρακτικά με τα οξεία εξπρεσιονιστικά περιγράμματα της Έλενας Προβατά αλλά και στις καθισμένες σε ένα παγκάκι, αφαιρετικά γραμμένες μέσα σε πλακάτα στρώματα από τον Θωμά Μακινατζή φιγούρες του ζευγαριού που συζητούν αμέριμνες, ενώ δίπλα τους ο κόσμος λαμβάνει τερατώδεις μορφές, τον κίνδυνο της υφέρπουσας αλλοίωσής μας. Τον βλέπει σχηματοποιημένο από την Αναστασία Μίχα ως το σκοτεινό ογκώδες κτήνος που είναι έτοιμο να καταπατήσει το μικρό, αφημένο λευκό, ανθρωπάκι. Διαβάζει την ισχύ του έτσι όπως τη μορφώνει ο Κωνσταντίνος Κούρτης, που το αφήνει να προχωρά απτόητο ανάμεσα από τα χιλιάδες βιβλία του ορθού λόγου, κυοφορώντας έναν ανθρώπινο πλάσμα με άγνωστη εξέλιξη. Που αποδυναμώνεται σε μια μάσκα φτιαγμένη από τον Ζαχαρία Πολυχρονάκη την οποία με τη βούλησή μας μπορούμε να βγάλουμε. Έτσι ώστε να βρεθούμε σ’ αυτή τη λευκή, απαλλαγμένη από τα οποιαδήποτε εθνικά, θρησκευτικά ή φυλετικά πρόσημα «No man’s land». Που την οικοδομούν με σταθερό χέρι μέσα στην αδιαφοροποίητη αχλύ των χρωμάτων του μέλλοντος μικρά παιδιά.
Info
«Ρινόκερος», έκθεση της ομάδας «13ο Φ» σε επιμέλεια Νίκου Πεγιούδη
Αίθουσα Τέχνης Τεχνοχώρος, Λεμπέση12, Αθήνα
Διάρκεια έκθεσης: 11 Ιανουαρίου-3 Φεβρουαρίου 2024
Ωρες λειτουργίας: Τρ./Πέμ./Παρ.: 11 π.μ.-2.30 μ.μ. και 5.30-8.30 μ.μ. Τετ.: 11 π.μ.-5 μ.μ. Σάβ.: 11 π.μ.-4 μ.μ.
