Το 1942 ο εμπνευστής και δημιουργός του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν ανοίγει τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, έχοντας ως στόχο την ανάδειξη νέων θεατρικών συγγραφέων και ηθοποιών, πιο κοντά στα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας και με ουσιώδεις αισθητικές αναζητήσεις. Στα χρόνια της Κατοχής οι πρόβες γίνονταν στη μικρή καμαρούλα του Κουν στην οδό Ζωοδόχου Πηγής, σε δύσκολες συνθήκες και με αυστηρότατες απαιτήσεις από τον μεγάλο δάσκαλο, που θεωρούσε κεφαλαιώδη την ουσιαστική εκπαίδευση του ηθοποιού. Μετά την Κατοχή οι πρόβες μεταφέρθηκαν στο νέο του σπίτι στην Κυψέλη. Μαθητές εκείνης της εποχής ήταν οι Ελένη Χατζηαργύρη, Καίτη Λαμπροπούλου, Παντελής Ζερβός, Λυκούργος Καλλέργης, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Μάριος Πλωρίτης κ.ά.
Ο Κάρολος Κουν, που με την καλλιέργεια, την τεχνική κατάρτιση και το ταλέντο του «...θα μπορούσε να συνθηκολογήσει άνετα και να εκμεταλλευτεί όσο κανένας άλλος τη στιλπνή επιφάνεια, προτίμησε την επώδυνη σκοτεινιά του βυθού, την άσκοπη αναζήτηση ενός χαμένου μαργαριταριού μέσα στη λάσπη» γράφει γι’ αυτόν ο Νίκος Γκάτσος το 1959. Ο μεγάλος δάσκαλος εξηγεί γιατί διάλεξε τον δύσκολο δρόμο του Θεάτρου Τέχνης: «...Το θέατρο, όπως εμφανίζεται, δεν είναι Τέχνη, δεν έχει σκοπό να ανυψώσει το πνευματικό επίπεδο του λαού μας, δεν επιδιώκει να μορφώσει ολοένα περισσότερους ανθρώπους ψυχικά πλατιά. Το θέατρο, όπως είναι, ενδιαφέρεται απλώς να τέρψει και να δημιουργήσει αυτό που λέγεται κοινά “εμπορικές επιτυχίες”. (...) Το πλατύ κοινό είναι ναρκωμένο, εμείς το ναρκώσαμε». Και «Η Τέχνη είναι μεγάλη. Θα την πλησιάσουμε με ευλάβεια και σεβασμό. Δεν έχουμε το δικαίωμα να την κατεβάσουμε στο ανάστημά μας».
Αυτή τη βαθιά μυσταγωγία του θεάτρου θέλησε και κατάφερε να πετύχει το Θέατρο Τέχνης με τον ποιητικό ρεαλισμό, όπως ορίζει ο ίδιος το νέο ύφος του. Έκανε συνειδητά και επίμονα θέατρο έξω από το εμπορικό κύκλωμα, χωρίς επιχειρηματία ή βεντετισμούς και ανένδοτος απέναντι στους καλλιτεχνικούς συμβιβασμούς. Ανέβασε ξένο ρεπερτόριο, παλιότερο και νεότερο, όπως Ίψεν, Πιραντέλλο, Λόρκα, Μίλερ, Μπρεχτ, Ιονέσκο, Μπέκετ, Πίντερ κ.ά. Από ελληνικό ρεπερτόριο Καμπανέλλη, Αναγνωστάκη, Σκούρτη, Σεβαστίκογλου κ.ά.
Το 1957 μπαίνει με σταθερά βήματα στον χώρο του αρχαίου δράματος: «Πλούτος», «Βάτραχοι», «Λυσιστράτη», «Αχαρνής», «Πέρσες», «Ειρήνη», «Προμηθέας Δεσμώτης», «Ηλέκτρα» κ.ά. Σιγά-σιγά το ξεχωριστό ύφος της ερμηνείας του στο αρχαίο δράμα τού δίνει την παγκόσμια αναγνώριση μέσα από διεθνή φεστιβάλ, καθώς και τέσσερες διακρίσεις στο Θέατρο των Εθνών. Το Υπόγειο του Κουν στην Πεσμαζόγλου γίνεται θρύλος.
Από το 1975 λειτουργεί τη Λαϊκή Σκηνή στο Θέατρο Βεάκη. Το 1985 η Ελληνική Πολιτεία, τιμώντας τον Κάρολο Κουν για την ανεκτίμητη συμβολή του στο Ελληνικό Θέατρο, τον βοηθά στη δημιουργία μιας δεύτερης μόνιμης Σκηνής στην οδό Φρυνίχου στην Πλάκα. Από το 1987, μετά τον θάνατο του ιδρυτή του, το Θέατρο Τέχνης συνεχίζει να λειτουργεί σταθερά και στις δύο Σκηνές.
