Ακόμη ένα σπουδαίο βιβλίο του Βέλγου δημιουργού Ζωρζ Σιμενόν, ενός συγγραφέα που έκανε πολλές δουλειές μέχρι να αρχίσει να γράφει τα αστυνομικά και τα σκληρά μυθιστορήματά του. Το 1921 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, ενώ ο επιθεωρητής Μαιγκρέ εμφανίστηκε δέκα χρόνια μετά. Δούλεψε για κάποιο καιρό στις ΗΠΑ γράφοντας βιβλία επηρεασμένος από την εκεί κοινωνική ατμόσφαιρα, μετά επέστρεψε στην Ευρώπη, για να φύγει απ’ τον μάταιο τούτο κόσμο στη Λωζάννη το 1989. Είχε σταματήσει να γράφει και να εκδίδει το 1972. Άφησε πίσω του τα ογκώδη απομνημονεύματα «Memoires intimes» και 72 τόμους απάντων.
«Τα πράσινα παντζούρια» (εκδ. Άγρα) -σε μετάφραση Αργυρώς Μακάρωφ – τα έγραψε στις ΗΠΑ το 1950 και χρειάστηκε αρκετό καιρό για να το ολοκληρώσει. Πόνταρε σε αυτό καθώς πίστευε πως ήταν «κεντρικό έργο» στην όλη πορεία του. Ο εκδότης του, Γκαλιμάρ, το περίμενε αγωνιωδώς. Πρόκειται για το πορτρέτο ενός διάσημου ηθοποιού, ενός ιερού τέρατος της σκηνής και του σινεμά, προς τη δύση της ζωής του.
Ο Εμίλ Μωζέν ξεκίνησε από πολύ χαμηλά ζώντας σε χαμόσπιτα, ενώ έπαιζε σε λαϊκές επιθεωρήσεις, για να σκαρφαλώσει στην κορφή καθώς άφηνε πίσω σακατεμένους όλους αυτούς που έφαγε ψωμί και αλάτι μαζί τους. Η ζωή του στα άκρα, βυθισμένη στο αλκοόλ και στις γυναίκες. Τώρα κοιτάζει τον κόσμο αφ’ υψηλού και όλοι τρέχουν να εκπληρώσουν τις πολυτελείς μανίες του αλλά είναι η διάγνωση του καρδιολόγου του που τον προσγειώνει ανώμαλα: αν και 59 χρονών, η καρδιά του είναι 75ρη ανθρώπου. Αυτός, κυνικός και εγωιστής, αρχίζει να νιώθει μεγάλες ενοχές για τις τρεις συζύγους του και τους εγκάρδιους φίλους που παράτησε στον δρόμο.
Ο Σιμενόν σκηνοθετεί μαεστρικά το ψυχολογικό προφίλ του Μωζέν και ιδιαίτερα τον αναστοχασμό του σχετικά με την πορεία της ζωής του. Είναι χαρακτηριστικό πως ο συγγραφέας προσδίδει καφκικές διαστάσεις στο έργο όταν ο ηθοποιός φαντασιώνεται πως απολογείται σε όλους τους ανθρώπους της ζωής του, ζωντανούς και πεθαμένους. Αυτός ο χορός των άυλων ενόρκων και δικαστών είναι συγκλονιστικός. Στο μεταξύ, κάτω από το βάρος της αρρώστιας του, μετακομίζει σε μια τεράστια βίλα στη Νότια Γαλλία με την τρίτη, εικοσιδύο ετών, γυναίκα του και το βρέφος της. Δεν αλλάζει συνήθειες - πίνει παντού και διαρκώς, κάνει σεξ με τις υπηρέτριες του σπιτιού και ανεβοκατεβαίνει στο Παρίσι για να συνεχίσει τα γυρίσματα.
Εξαιρετική είναι η σεκάνς της επιστροφής στο Παρίσι, η στιχομυθία του με τους παλιούς συντρόφους της νιότης και η περιδιάβασή του στις φτωχικές συνοικίες. Θυμάται κάποια στιγμή πως η πρώτη γυναίκα του, η Υβόν, που έφυγε από ισχυρή δόση μορφίνης, είχε μανία για σπίτια με πράσινα παντζούρια - όταν αυτός δεν ήταν παρά ένας κλόουν.
Ο Σιμενόν φοβόταν πως η εικόνα του Εμίλ Μωζέν μπορεί να φωτογράφιζε μεγάλους ηθοποιούς της εποχής - Μισέλ Σιμόν, Τσάρλι Τσάπλιν ή Β.Σ. Φιλντς. Εξάλλου ο ίδιος ομολογούσε πως είχε πάρει διάφορα χαρακτηριστικά από μεγαλόσχημους τότε καλλιτέχνες. Εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι πίσω από τον Μωζέν κρυβόταν ο δημιουργός του.
INFO
Ζορζ Σιμενόν
«Τα πράσινα παντζούρια»
Εκδόσεις Άγρα
Σελίδες: 228
Τιμή: 13,41
