Η πόλη των Χανίων, επιβεβαιώνοντας την πολιτιστική της βιοποικιλότητα, αυτές τις ημέρες «προσφέρει» σε μυημένους στην τέχνη του χορού αλλά και στους χιλιάδες επισκέπτες παραστάσεις σε κλειστά θέατρα και δημόσιους χώρους. Ο καύσωνας δεν εμπόδισε- αντιθέτως- συσπείρωσε θεατές στο days dance Chania festival είτε στον κλιματιζόμενο θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης», είτε στην παραλία της «Κουλούρας» στην Χαλέπα, είτε στο νεόδμητο Αρχαιολογικό μουσείο όπου προβλήθηκαν videodance, είτε στον εξωτερικό χώρο του παλιού «Ξενία» που σήμερα σηματοδοτώντας την παρακμή της άλλοτε ακμάζουσας αστικής τάξης είναι ερειπιώνας.
Ήμασταν στα Χανιά, παρακολουθήσαμε με ... μαγιό αλλά και με τα καλά μας ρούχα, σαν να είμαστε καλεσμένοι σε γιορτή πολλές παραστάσεις, συνομιλήσαμε με πολλούς νέους δημιουργούς από την Ελλάδα και το εξωτερικό και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι το «νοιώθω» είναι προϋπόθεση του «κατανοώ». Τρίτη αργά το απόγευμα στο πλαίσιο των «Νέων Δημιουργών» δύο νέα κορίτσια -χορεύτριες από το Ηράκλειο της Κρήτης σκέφτηκαν να μιλήσουν για την «αλλαγή και την επανάληψη» μέσα από τους αστικούς μύθους για την ιστορία της «Κουλούρα» στην Χαλέπα, όπου σήμερα είναι καθημερινοί κολυμβητές οι ντόπιοι τις πρωινές ώρες και αργότερα όσοι ξένοι την ανακαλύπτουν ξεστρατίζοντας από τον κεντρικό δρόμο.
Η Εβίτα Τσακαλάκη και η Μαρία Κρητσωτάκη, βρέθηκαν αρκετά πρωινά στην Κουλούρα συνομιλώντας και καταγράφοντας σε μαγνητόφωνο τις κουβέντες με τους λουόμενους όπου γυρνώντας στο παρελθόν μπροστά στην κλειστή κολυμβήθρα της παραλίας αναζητούσαν την ιστορία αυτού του τόπου και τα λόγια τους ακούγονται στην παράσταση: Τι να ήταν άραγε εδώ που σήμερα κολυμπάμε; λατομεία, νταμάρια ή αποχετεύσεις; Φύγανε μετανάστες στην Αφρική ή στην δεκαετία '60-'70 στην Γερμανία ναι ή όχι; Οι τόποι αλλάζουν αλλά πόσα παρελθόντα χωράνε στο παρόν και το μέλλον;
Πώς η αλλαγή στο χρόνο και η συνεχής επανάληψη συγκεκριμένων δράσεων και ενεργειών των ανθρώπων επηρεάζουν τον σημερινό τόπο; Η παράσταση έγινε μπροστά στα μάτια δεκάδων λουομένων που παρακολούθησαν είτε μέσα από την θάλασσα είτε έξω από τα βράχια. Οι δύο χορεύτριες ξεκίνησαν μέσα από την θάλασσα φορώντας πλαστικές διάφανες στολές και υποδυόμενες τους εργάτες στα λατομεία , βγήκαν στην στεριά αναζητώντας την καθημερινότητα τους, βρήκαν τρόπο να ισορροπήσουν και κάνοντας βόλτες και κολύμπι επιστρέφουν στο παρελθόν. «Άλλα κτίρια» ο τίτλος της παράστασης όπου η μουσική, ο χορός και η προφορική ιστορία αντάμωσαν στα νερά της «Κουλούρας». Τέχνη στο δημόσιο χώρο με απόλυτη αποδοχή από τους χρήστες-πολίτες.
Τρίτη 9.30 το βράδυ στο κατάμεστο θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης» ξεκινά η χορευτική παράσταση «Τhe Rite» με την Ιταλίδα χορεύτρια Roberta Piazza,σε σύλληψη του Luciano Padovani. Την Roberta την συνάντησα το μεσημέρι και κουβεντιάσανε για την παράσταση. Τώρα στην σκοτεινή αίθουσα που βγήκε με γυμνό το σώμα δίπλα σε μια οριζόντια φωτεινή λάμπα -σαν τοτέμ - ήταν σαν να ξεπηδούσε μια μορφή θεϊκή από πίνακα του Μποτιτσέλι.
Ο χορός και η ψυχή της ,την γιγάντωσαν. Μία ιεροτελεστία, μεταξύ του ιερού και του βέβηλου, η οποία αφηγείται μια χαμένη ανθρωπότητα. Το μυστήριο της εξέλιξης ,η τελετουργία της εξέλιξης. Το κρυφό και το φανερό . Πώς ελκύεται το γυμνό σώμα από το φως, πώς εξελίσσεται το σώμα μετά την γέννηση. Κάθε φορά κάνω ένα εσωτερικό ταξίδι, διανύω μια εσωτερική διαδρομή. Το έργο χωρίζεται σε 4 ενότητες.
Ξεκινώ με την θυσία, συνεχίζω παίζοντας τα χέρια μου με το φως ενώ κυριαρχεί το σκοτάδι. Η κίνηση με το φως δημιουργεί κάτι που με ξεπερνά. Προσπαθώ να σταματήσω την κίνηση αλλά δεν μπορώ... Η μουσική υπόκρουση με τους Pink Floyd δείχνει την εξέλιξη τις δεκαετίες '60-'70.Ολοκληρώνεται η παράσταση με την αναγέννηση, την έκρηξη, την επανάσταση, από το κρυφό ,το κλειστό στο φως .Η αρχική ιδέα ήταν να γίνει παράσταση για παιδιά. Παιγνίδι με το φως που θα ήταν οριζόντιο και όχι κάθετο όπως είναι στην σημερινή παράσταση.
Τελικά το φως μετουσιώνεται σε τοτέμ για τις ζωές μας και την εξέλιξη της ανθρωπότητας μου εξήγησε η Roberta που έρχεται πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Χορού στα Χανιά . Όταν την ρωτώ για την απήχηση του σύγχρονου χορού στην ιταλική κοινωνία μου απαντά: κενό, αυτή είναι η κατάλληλη λέξη. Η μεσαία τάξη αδιαφορεί, δυσκολεύεται να τον κατανοήσει. Οι παραστάσεις στην Ιταλία έχουν νεανικό κοινό. Η Roberta με τα μακριά μαύρα σγουρά μαλλιά, δίπλα στο φως, θα παραμείνει στην μνήμη μου ως ένα μοντέλο του Μποτιτσέλι που χορεύει, αναζητώντας την αναγέννηση.
Η επόμενη παράσταση «AMAE» με την Eliana Stragapede και τον Borna Babic από το Βέλγιο μου άφησε την αίσθηση των όρων της συνύπαρξης και της συνεξάρτησης των ανθρώπων για να είναι ήρεμα, ισορροπημένα και λειτουργικά .Η αγκαλιά ηρεμεί, η απόσταση ξεκουρδίζει τους μηχανισμούς των σωμάτων. Η αποθέωση των δυνατοτήτων του ανθρώπινου σώματος. Σαν υγρό που χύνεται .. Ροή που διακόπτεται, προσαρμόζεται, οικειοποιείται, χειραγωγείται. Κορμιά ντυμένα που όμως είναι ομιλούντα και διψούν για ένωση. Αλλιώς δυστοπία, δυσλειτουργικά ,σκουριασμένα, ξεχαρβαλωμένα κορμιά.
Η παράσταση διερευνά την επιθυμία να αγαπιόμαστε παθητικά, αναζητώντας την ικανοποίηση του άλλου. Η επιθυμία να αισθάνεται ένα με τον άλλον, παραμελώντας και αποφεύγοντας την αντιπαράθεση. Είναι ανθρώπινη συμπεριφορά να στηρίζεσαι στους άλλους και να είσαι σε αρμονία με αυτούς; Πόσο μακριά όμως μπορεί να μας οδηγήσει αυτή η ανάγκη ώστε από την αγάπη να αρχίσουμε να πληγώνουμε, από την φροντίδα να γίνουμε εμμονικοί και από την στήριξη να γίνουμε χειριστικοί;
Και όλα αυτά τα ερωτήματα και οι προβληματισμοί μέσα από την «ομιλία» των σωμάτων. Η δραματουργία είναι της Margarita Scalice και η μουσική σύνθεση Nenad Kovacic. Οι παραστάσεις συνεχίζονται ως τις 2 Αυγούστου. Συνδυάστε τέχνη και διακοπές.
