Δεν αφορά ασφαλώς τους αναγνώστες, τακτικούς και ευκαιριακούς, που τιμούν με την προσοχή τους τη στήλη μας. Μολαταύτα, η προσέλευση στη συναυλία της 7ης Απριλίου δεν ήταν για εμάς ακόμη ένα «ραντεβού» Παρασκευής με τον τακτικό προγραμματισμό της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών και τις επιδόσεις της, που ούτως ή άλλως παρακολουθούμε στενά και με εντεινόμενο ενδιαφέρον. Για κάποιον που την προηγούμενη ημέρα είχε συνοδεύσει στην τελευταία του «κατοικία» ισόβιο «συνοδοιπόρο» από το Λύκειο και εξής, ο πηχυαία διαφημιζόμενος Ραχμάνινωφ, στην αφίσα και στο μεστό, δωρεάν διανεμόμενο προγραμματικό δελτάριο αποτελούσε βαρύνον κίνητρο προσελεύσεως στο γεγονός. Το ιδιαίτερο της συγκεκριμένης βραδιάς, ωστόσο, αποδείχθηκε ότι ήταν η ισομέρεια ενδιαφέροντος όλης της προγραμματικής σύλληψης της συναυλίας.
Στο ουσιαστικά ενημερωτικό εισαγωγικό σημείωμά του, ο Φίλιππος Τσαλαχούρης (*1969) δεν πληροφορεί αν η χρονολογούμενη από το 2013 πενταμερής «Ιουλιανή σουίτα» του, παραγγελία του Ελληνικού Κέντρου Λονδίνου εις μνήμην της βυζαντινολόγου Ιουλιανής Χρυσοστομίδη, είχε προηγούμενη ευκαιρία παρουσίασης. Ο αποτυπωμένος στους τίτλους καθεμιάς από τις «5 ακουαρέλες» προγραμματικός μίτος εκτυλίχθηκε πάντως με ιδιαίτερη πειθώ υπό τη διεύθυνση του Βασίλη Χριστόπουλου. Ακολουθήσαμε με ενδιαφέρον την απόκοσμη και βαρυσήμαντη χαοτική αναπαράσταση της έναρξης από τύμπανα και έγχορδα, τον μουσικό εμπλουτισμό που εισφέρει ο «Λόγος» βασισμένος στο ισοκράτημα της «Ιδέας». Μια λεπτή, σχεδόν μινιμαλιστική ακινησία οδηγεί στη «Δημιουργία». Τονικά μαλακτική «Νοσταλγία» κυοφορεί τη «Γένεση» σε όλη την εκρηκτική της αποκάλυψη και την αποκρυστάλλωσή της σε ύπαρξη, αναγκαία προϋπόθεση της γνώσης. Μυστηριακός τόνος για το επίγραμμα της μελαγχολίας, λεπτός, χαμηλότονος υπαρξιακός περίπλους της κάθε συμπαντικής ψηφίδας. Άυλη, ονειρική ενορχήστρωση εισάγει την «Ψυχή», ένα καταληκτικό ρέκβιεμ ελπιδοφόρας εξαΰλωσης με θριαμβική κατάληξη.
Η αινιγματική και επίσης προγραμματική συμφωνία «Ματθίας ο ζωγράφος» του Πάουλ Χίντεμιτ (1895-1963) βρήκε τη δικαίωσή της υπό την μπαγκέτα του Χριστόπουλου όχι απλώς ως σπανίως ανακρουόμενη, αναπόσπαστη όμως ψηφίδα της γερμανικής συμφωνικής παράδοσης, αλλά πρωτίστως ως κεντροευρωπαϊκή αναλογία με την εφιαλτική σοβιετική καθημερινότητα ενός Σοστακόβιτς. Τόσο στην πανηγυρική πολυφωνία των αγγέλων τής α΄ κίνησης όσο και στον ελεγειακό «ενταφιασμό» της β΄, αλλά και -κατεξοχήν- στην εναρμόνιση των περιώνυμων «πειρασμών» του ερημίτη αγίου και Μεγάλου Αντωνίου με τις προσωπικές δοκιμασίες του συνθέτη από τον ηθικά εξοντωτικό για τον ίδιο ναζιστικό ολοκληρωτισμό.
Η συναυλία ολοκληρώθηκε, μετά το διάλειμμα, με μια κυριολεκτικά μνημειώδη εκτέλεση του 3ου κονσέρτου για πιάνο και ορχήστρα, έργο 30, του Σεργκέι Ραχμάνινωφ. Οι εκτός ΜΜΑ διαμαρτυρίες για τη μετάκληση του Ρώσου Νικολάι Λουγκάνσκυ, αδικαιολόγητες κατά την άποψή μας, πνίγηκαν κυριολεκτικά στην ατρόμητη ερμηνεία του, στο επαναστατικά και πανανθρώπινα αγέρωχο ρομαντικό μέγεθός της, στις ασύλληπτες εκτινάξεις τεχνικής και μουσικής κυριαρχίας του, με την καντέντσα του α΄ μέρους να συμπυκνώνει απαράμιλλα τη δαιμονιώδη δύναμη, την εκπληκτική τεχνική των πολλών χεριών του, την επίτευξη μουσικής ουσίας σε ταχυδακτυλουργικές ταχύτητες. Η ενστικτώδης εκτίναξη από τα καθίσματα και οι αλαλαγμοί του κοινού δεν έχουν προηγούμενο στην εμπειρία μας.
