Ακροβατούμε σε μια πόλη-λέγκο του δημάρχου της. Προσπαθούμε να κρατήσουμε τις απαραίτητες ισορροπίες ανάμεσα στα ρήγματα που ανοίγονται στους δρόμους της και στις λακκούβες των σπασμένων πλακών των πεζοδρομίων της, που αντικαθίστανται σε τακτά χρονικά διαστήματα και αναγκάζουν γηγενείς και έκπληκτους ξένους επισκέπτες της να επιδίδονται με κομμένη την ανάσα σε επικίνδυνες επιχειρήσεις διάβασής τους ανάμεσα από πορτοκαλιά πλέγματα και μπουλντόζες, τσιμεντένιες ζαρντινιέρες με ημιθανή φυτά και λαμαρινένια τείχη πίσω από τα οποία διαπράττεται ο βίαιος αφανισμός του βασικού στοιχείου της δημόσιας ζωής της, των πλατειών.
Προσπαθούμε μέσα στην ξενότητα που μας περιβάλλει, τον «τόπο όπου ερημώνεται η κατοικία μας», να διαβάσουμε την κερματισμένη ταυτότητά μας. Να διακρίνουμε πίσω από τα πρασινωπά δίχτυα τα τελευταία ίχνη των κτηρίων της Ιστορίας μας που αλλάζουν με ραγδαίους ρυθμούς όψη και χρήση και να κατασκευάσουμε μέσα από αυτά τις παραστάσεις που μας δένανε με την πόλη μας.
Η μαγεία του ίχνους και η αναγκαιότητα της ύπαρξής του
Ετσι όπως το επιχειρεί ο καλλιτέχνης Νίκος Ζήβας στην τελευταία του έκθεση με τον τίτλο «Το ίχνος των κρυμμένων σχημάτων», στη Zivasart Gallery, στο Μαρούσι. Ο Ζήβας οδηγείται μέσα από την παιδική μνήμη των σκεπασμένων επίπλων και των τσαλακωμένων σεντονιών στη διάσημη πλέον τεχνική «της αποκάλυψης μέσω της απόκρυψης» εμβληματικών μνημείων, όπως η Ποντ Νεφ ή το Ράιχσταγκ από τον Κρίστο και τη Ζαν Πολ.
Δημιουργεί συνθέσεις με διαφορετικά μικρά και μεγάλα χρηστικά αντικείμενα, οικοδομικά στοιχεία ή θραύσματα. Τις σκεπάζει με υλικά «φτωχά», χαρτί ή ύφασμα. Και προβάλλει μέσα από τα τεντώματα και τα τυλίγματά τους, μέσα στο φως και στις σκιές που αυτά δημιουργούν, ανάγλυφα και απρόβλεπτα τα ίχνη των όγκων και των σχημάτων τους που δομούν ταυτόχρονα και τον εικαστικό του χώρο. Δείχνει μέσα από τα τσακίσματα και τα σκισίματα που προκαλούνται στην απτή υφή τους τη φθορά του χρόνου που εισβάλλει αναπότρεπτα, όσο κι αν θέλουμε την πράξη αυτή στην καθημερινότητά μας να την αποτρέψουμε.
Τα ψεκάζει στοχευμένα με αχνά γαλάζια, κόκκινα, γκρίζα, μαύρα, εκτυφλωτικά λευκά χρώματα. Και μεταλλάσσει τις καλυμμένες μορφές τους σε πολύπλευρα όντα, φανταστικά και πραγματικά, τοπία σκοτεινά, νεφελώδη, εκρηκτικά, ιδωμένα μέσα από μικρά ή μεγαλύτερα ανοίγματα που θυμίζουν παράθυρα ή φεγγίτες. Ο Ζήβας υπερβαίνει έτσι με τις νέες φόρμες που τυχαία ή συνειδητά φτιάχνει τη βιωματική του σχέση με τα αντικείμενα που επικαλύπτει, μορφώνει, τα εγκαταλείπει και τα παραδίδει γενναιόδωρα στον θεατή τους.
Ενεργοποιώντας το βλέμμα του, προκαλώντας την «παιδική», αχαλίνωτη περιέργειά του, τον ωθεί να αγγίξει και να διεισδύσει στη ρυτιδιασμένη ή λεία επιφάνειά τους και να τις οικειοποιηθεί. Να μπει στο «παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού τους» και να ανασύρει τις δικές του εικόνες της μνήμης, να αναπλάσει τις φόρμες με τους δικούς του ειρμούς. Ενώ ταυτόχρονα θέτει ξανά τα ερωτήματα που ανέκαθεν μας απασχολούν στην Τέχνη και στη ζωή, για την αλήθεια και το ψεύδος τους, την παρουσία και την απουσία των πραγμάτων που συγκροτούν τον κόσμο μας, το εφήμερο της ύλης, τη μαγεία του ίχνους που αφήνει και την αναγκαιότητα της ύπαρξής του για τον ίδιο μας τον προσωπικό και συλλογικό εαυτό.
Info:
Νίκος Ζήβας, «Το ίχνος των κρυμμένων σχημάτων», Zivasart Gallery, Παντανάσσης 1, Μαρούσι. Διάρκεια έκθεσης: 31 Μαΐου-5 Ιουλίου 2023. Ώρες λειτουργίας: Καθημερινά 10 π.μ.-9 μ.μ.
