Προσπαθούμε να κυριεύσουμε και να κυβερνήσουμε τη φύση. Γιατί αδυνατούμε να καταλάβουμε τον πλούτο και τις αντίρροπες δυνάμεις της ζωής και του θανάτου που συγκροτούν την ισορροπία της. Και γιατί αρνούμαστε, προσκολλημένοι στο εξελιγμένο από τον καπιταλισμό χριστιανικό κοσμοείδωλο, να αντιληφθούμε τον εαυτό μας ως ένα από τα πολλά δημιουργήματά της. Μπαζώνουμε τα ποτάμια και οδυρόμαστε για τις πλημμύρες. Εξαντλούμε τους γήινους και υδάτινους πόρους της και επιχειρούμε με νέες τεχνολογίες να καταπολεμήσουμε την αγονία και την ξηρασία.
Καταστρέφουμε με νομοθετικά διατάγματα ή παρανόμως μικρά ή μεγάλα δασικά ή θαλάσσια οικοσυστήματα για την επέκταση των δραστηριοτήτων μεγάλων πολυεθνικών ή μικρών εργολαβικών εταιρειών, εξαγοράζουμε τους βλαβερούς για την υγεία και το περιβάλλον ρύπους και διοργανώνουμε περιφρουρούμενες συνεδρίες-παρωδίες για την επονομαζόμενη κλιματική κρίση. Κατασκευάζουμε περιφραγμένες προσομοιώσεις της άγριας φύσης όπου εκδράμουμε από την καθημερινότητα με την ψευδαίσθητη βεβαιότητα ότι μπορούμε να προστατευτούμε εσαεί από τους νόμους της. Και κοσμούμε τα σπίτια μας με αληθοφανή, ειδυλλιακά αντίγραφά της και την απολαμβάνουμε ως παθητικοί θεατές.
Η «Newland» του σύγχρονου ανθρώπου
Αποφεύγουμε να δούμε την επερχόμενη καταστροφή κλεισμένοι σε ένα τεχνητό σύμπαν που αφανίζει την πραγματική ζωή, όπως στον πολύχρωμο, μεταλλασσόμενο από έναν περίεργο υπερκορεσμό της ύλης «Κρυστάλλινο κόσμο» του Τζέιμς Μπάλαρντ. Είναι το έργο από το οποίο αντλεί τα κύρια ερεθίσματά της η εικαστικός Γεωργία Δαμοπούλου, για να συνθέσει με επιτοίχια έργα και κατασκευές, μικρογλυπτική και εγκαταστάσεις τη «Νέα γη» της, που εκθέτει τις ημέρες αυτές στην Γκαλερί Batagianni.
Η Δαμοπούλου αναλαμβάνει, όπως σημειώνεται στο δελτίο Τύπου, να παίξει τον ρόλο της «επιστημονικής καλλιτεχνικής ερευνήτριας» και να ιχνηλατήσει τη διαταραγμένη σχέση μας με τη φύση. Δομεί με φυσικά και συνθετικά υλικά, ρητίνες σιλικόνες, κόλλες, PVC ή πλαστικές κλωστές τον φανταστικό της τόπο. Ένα πλαστικοποιημένο πυκνό δάσος από ασπρόμαυρα φυλλώματα, γραμμένο με μια γραφή δυναμική που θα μπορούσε να αποκαλεστεί και αυτόματη μέσα στη χαοτική σε μια πρώτη ανάγνωση αποτύπωσή του, αν δεν διαπνεόταν από μια ρυθμική επανάληψη που σταματά τον χρόνο. Ενώ τα ορθογώνια πλέγματα που τα συγκρατούν μας δίνουν την αίσθηση ότι θα μπορούσαν να μας εγκλωβίσουν.
Προβάλλει ανάμεσά τους τσαμπιά από κοκκινωπούς καρπούς, σχεδιασμένα με ακρίβεια εκρηκτικά, ή ανοιγμένα άνθη λουλουδιών, βαμμένα επιλεκτικά με τρυφερές χρωματικές τονικότητες, πράσινες κάμπιες, ακόμα και νεκροκεφαλές με το γνωστό παγωμένο χαμόγελο που αναδύονται σαν θραύσματα της μνήμης αλλά και υβριδικά πλάσματα. Εικόνες οικείες και ανοίκειες που μας έλκουν και μας ωθούν να το ανακαλύψουμε όπως έναν «Μυστικό κήπο», μιαν «Όαση» που κουβαλούμε κρυφά μέσα μας, ένα χαλί από συνθετικό γρασίδι που εκθέτουμε.
Μορφώνει έτσι μέσα από τις αντιθέσεις που απεικονίζει τα διαφορετικά υλικά που χρησιμοποιεί, τα πολλαπλά επίπεδα που δημιουργεί, την αποσπασματικότητα των διαφορετικών στοιχείων που συλλαμβάνει, το απρόβλεπτο της εμφάνισής τους αλλά και το παράδοξο της συνεύρεσής τους, ένα πεδίο διαλόγου ανάμεσα στις διαφορετικές πραγματικότητες που βιώνουμε και μέσα στις οποίες προσπαθούμε να ισορροπήσουμε.
Διαδηλώνει σήμερα με τη «Νέα Γη» της τα λόγια που συνέθεσε ο Λατίνος ποιητής Λουκρήτιος στο έντονα επηρεασμένο από την επικούρεια φιλοσοφία έργο του «Περί φύσεως» από τα μέσα του πρώτου προχριστιανικού αιώνα: «Ανάγκη είναι, λοιπόν, να νικηθούν τα φόβητρα του νου και το σκοτάδι, πλην δεν θα τα νικήσει μέρας φως ούτε του ήλιου οι αχτίδες, μόνο η γνώση της φύσης: ποια η όψη της και ποιος ο νόμος που από μέσα την ορίζει».
Info:
Γεωργία Δαμοπούλου, «Newland»
Επιμ.: Μαρίνα Αθανασιάδου, ιστορικός Τέχνης, επιμ. Σύγχρονης Τέχνης
Batagianni Gallery, Αντήνορος 17, Αθήνα
Διάρκεια έκθεσης: 2 Μαρτίου-8 Απριλίου 2023
Ωρες λειτουργίας: Τρ.-Παρ. 4 μ.μ.-8 μ.μ., Σαβ. 11 π.μ.-3 μ.μ.
