Eχουμε αναρίθμητες φορές εκθειάσει τη θερμή ακουστική και τη συνακόλουθη ατμόσφαιρα της αίθουσας «Δημήτρης Μητρόπουλος» του Μεγάρου των Αθηνών και σε αυτό το θαλπερό πλαίσιο εγκαινιάσαμε τις μουσικές εμπειρίες μας για το εισέτι νέο 2023. Ο τρίπτυχος κύκλος «Έλληνες σολίστ στην ΑΔΜ» συνάρμοσε στενά προσωπικές και ευρύτερα πνευματικές «οικογενειακές» καλλιτεχνικές δυνάμεις, όχι απλώς ελληνικές με την εξ αίματος και την Ισοκράτειο διάσταση του όρου, αλλά και με διευρυμένη σε οικουμενική τη διασταλτική πτυχή του. Γιατί με τη βιολονίστα Δανάη Παπαματθαίου-Μάτσκε συνέπραξε τόσο ο διακεκριμένος πανεπιστημιακός καθηγητής και πιανίστας Uwe Matschke, αδιαμφισβήτητα πολιτογραφημένος στη συνείδησή μας μέσω των εμφανίσεων, ηχογραφήσεων και εκπαιδευτικών του επιτευγμάτων (ενδεικτικά ο κύκλος από τις 32 σονάτες του Μπετόβεν που οργάνωσε για τους φοιτητές του τον καιρό του εγκλεισμού), όσο και η επίσης Γερμανίδα βιολοντσελίστα Kerstin Feltz, υψηλής ρωσικής σχολής και μεγάλη αποκάλυψη της κοινής τους συναυλίας στις 17 Ιανουαρίου.
Το πρόγραμμα εγκαινίασε το 1ο από τα τρίο με πιάνο του Γιοχάννες Μπραμς και, αν στοίχημα της μουσικής δωματίου εν γένει είναι η ενδοσυνεννόηση και το βάθος επικοινωνίας των εκτελεστών, τότε το πολύτιμο αυτό και δυσεύρετο στοιχείο εκπέμφθηκε εξ αρχής με τη γεμάτη ανενδοίαστο πάθος είσοδο του τσέλου που οδήγησε σε μιαν εξίσου ορμητική και αβίαστη πλημμυρίδα του α’ μέρους. Οι ανταλλαγές πιάνου και εγχόρδων ήταν εύγλωττες, πάλλουσες και βιωματικές, αναδύοντας ιλαρό φως από μια παρτιτούρα που, όπως πολλή από τη μουσική του Βορειογερμανού, μπορεί, σε λιγότερο ικανά «χέρια», να ηχεί βαριά και σκυθρωπή. Κι όλα αυτά χωρίς συσκότιση της εσωτερικής διαύγειας της γραφής και ταυτόχρονα με τις λυρικές εκλάμψεις πλήρεις, μυώδεις και με τήρηση του μέτρου αυτής της πληθωρικής αλλά ουδέποτε ανοικονόμητης μουσικής. Ήταν ένας Μπραμς διάφανος, άδων, λυρικά αξιέραστος, με τη συμβιωτική κυριαρχία των καλλιτεχνών να επιβεβαιώνεται και στις ενδιαφέρουσες «περιπέτειες» του σκέρτσο, μπετοβενικού στην εφόρμησή του και σταδιακά έκθετου στις ακτίνες μιας κεντροευρωπαϊκής λιακάδας. Αλησμόνητο παραμένει το καντάμπιλε της Φελτς στο αντάτζιο, εφαλτήριο δυσεύρετου συλλογικού εκφραστικού αποτυπώματος με μυσταγωγική κατάληξη.
Αντίστοιχα σαφής στη δομική της πραγμάτωση, όπως και στην άλλοτε εφιαλτική κι άλλοτε σαρκαστική ενδιάθεσή της, αναδείχθηκε, μετά το διάλειμμα, και η ερμηνεία του 2ου από τα τρίο του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Και σε αυτή την ελάχιστα κομφορμιστική ατμόσφαιρα ενός εξωγενούς κι ενός εσωτερικού πολέμου οι τρεις μουσικοί έλαμψαν με σύμπραξη βαθιάς και ανυπόκριτης ενσυναίσθησης. Η μέχρι κεραίας αναλυτικότητα της εκτέλεσης δεν λειτούργησε περιοριστικά, αλλά ως όχημα μιας βαθύτατα προσωπικής μουσικής παραφοράς, εκστατικής με όλο το υπαρξιακό περιεχόμενο του όρου και με το λάργκο ως ρέκβιεμ της άγριας εποχής μας πριν τον «μακάβριο χορό» του φινάλε. Η απόλυτη κοινή κατάδυση στο έργο, αλησμόνητα οπτικοποιημένη από τη μαινάδα Φελτς, εξηγεί γιατί ο DSch παραμένει τόσο οικουμενικός τη στιγμή που η μεγάλη πατρίδα του δαπανά το πολιτιστικό της κεφάλαιο στον άδικο και αιματηρό πόλεμο ενός δικτάτορα!
