Προσπαθούν να μας μονώσουν με κάθε «ευκαιρία». Επικαλούμενοι τις προσωπικές μας ευθύνες για την υγεία μας και τη σωματική μας ακεραιότητα και αποποιούμενοι τις δικές τους ευθύνες για την οφειλόμενη από τους κρατικούς φορείς προστασία των πολιτών από έντονες βροχοπτώσεις και χιονιάδες. Επιχειρούν με κάθε «ευκαιρία» να μας αποκλείσουν από τη ζωή. Με μηνύματα που ηχούν στα «έξυπνα κινητά» σαν σειρήνες πολέμου, τρομοκρατούν και παρεμποδίζουν την επαφή με τον Άλλο, τον όμοιο και διαφορετικό, τον κοντινό και μακρινό.
Μας βυθίζουν στη χειμερία νάρκη του καναπέ και της απάθειας, της τηλεθέασης της πραγματικότητας ως σαπουνόπερας που οι κυρίαρχοι μηχανισμοί κατασκευάζουν και χωρίς αιδώ προβάλλουν και δεν μας αγγίζει, γιατί δεν μας αφορά. Θέλουν να καταπνίξουν τη φλόγα της ανθρωπιάς που ζεσταίνει το είναι μας, κινεί τις αισθήσεις και τα συναισθήματά μας, κινητοποιεί τη σκέψη μας, μας κατεβάζει στις πλατείες και στους δρόμους, στα αμφιθέατρα και στα θέατρα, μας ωθεί απτόητους, με τις μνήμες των οραμάτων μας νωπές, στη συνεχή διεκδίκηση της ζωής μας και της ζωής των Άλλων.
Η κινητήρια δύναμη της μνήμης
Ο ζωγράφος Κώστας Σπυριούνης ζωγραφίζει στην τελευταία του ατομική έκθεση στην Γκαλερί Σκουφά με την κινητήρια δύναμη της μνήμης. Εικόνες από τις διακοπές των παιδικών του χρόνων στη Νότια Εύβοια. Όταν ακόμη οι περισσότερες παραλίες της χώρας λειτουργούσαν ως τόπος χαλάρωσης από την καθημερινότητα, η ματιά του λουόμενου δεν περιοριζόταν από ομπρέλες και ξαπλώστρες, μπορούσε να δει το συναπάντημά τους με τον ανοιχτό ορίζοντα και το πέλαγος, να νανουριστεί με τον ήχο του κύματος που δεν κάλυπταν τα ντεσιμπέλ των μπαρ, να παίξει και να γνωρίσει τα στοιχεία που τις συγκροτούν, αμέριμνος να τα απολαύσει.
Η λιτή χρωματική παλέτα του (το λευκό, το γκρίζο, το μπλε, η ώχρα, το λιγοστό κόκκινο) ενισχύει αυτήν την αίσθηση της απεραντοσύνης της αλώβητης φύσης και του σταματημένου χρόνου, όπως τότε στα μικράτα μας, που τα καλοκαίρια φάνταζαν ατελείωτα. Η αφαιρετική αντιμετώπιση τόσο του χώρου όσο και των φιγούρων του, που μορφώνει αντίστοιχα με ορμητικές πινελιές και στοχευμένες, βασισμένες όμως πάνω στο στέρεο σχέδιο, κηλίδες, επιτρέπει στον θεατή να φτιάξει μέσα από την οικειοποίησή τους τους δικούς του συνειρμούς και τις δικές του αναπλάσεις.
Να ταξιδέψει πάνω στους άγριους παφλασμούς, ανάμεσα από τους στύλους της ΔΕΗ που οριοθετούν τα άκρα των παραλιακών δρόμων σαν κατάρτια. Να σταθεί στις χειρονομίες και στις στάσεις που συλλαμβάνει ως στιγμές με τον χρωστήρα του. Να νιώσει με τα ανεπεξέργαστα ενίοτε κομμάτια του καμβά, σαν σταγόνες νερού στα μαυρισμένα σώματα, τη δροσιά της θάλασσας.
Ο τίτλος που επιλέγει, «Και το θέρος ήδη παρήλθεν…», ηχεί στο πρώτο άκουσμα ποτισμένος από μια νοσταλγία για ένα παρελθόν που πέρασε και δεν θα ξανάρθει. Μας αφήνει όμως τη δυνατότητα να συμπληρώσουμε τα αποσιωπητικά του με τα κομμάτια των αναμνήσεών μας. Μας προτρέπει σχεδόν, θα έλεγα, να συνεχίσουμε να χτίζουμε με τα προσωπικά ή συλλογικά μας όνειρα ένα παρόν και ένα μέλλον που κρατά μέσα του ανόθευτη και ασίγαστη, όπως τα τοπία του Σπυριούνη, τη φλόγα της ανθρωπιάς.
Info
Κώστας Σπυριούνης, «Και το θέρος ήδη παρήλθεν…»
Γκαλερί Σκουφά, Σκουφά 4, Κολωνάκι
Διάρκεια έκθεσης: 19 Ιανουαρίου-11 Φεβρουαρίου 2023
Ωρες λειτουργίας: Δευτ.-Τετ.: 10 π.μ.-4 μ.μ. Τρ., Πέμ.: 10 π.μ.-9 μ.μ. Παρ.: 10 π.μ.-8 μ.μ. Σάβ.: 10 π.μ.-4 μ.μ.
