Δεν είχαμε παρακολουθήσει συναυλία υπό τη διεύθυνση του γεννημένου και μεγαλωμένου στη Στουτγάρδη Έκτορα Ταρτανή. Ούτε οδεύσαμε προς το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών το βράδυ της 2ας Δεκεμβρίου με τις προσδοκίες που συνδέει κάποιος τόσο με τη νεανική βράβευσή του στον παγγερμανικό διαγωνισμό Jugend Musiziert όσο και με την πρόσφατη εκείνη, του 2021, στον Διεθνή Διαγωνισμό Χατσατουριάν Διεύθυνσης της Ορχήστρας. Απαιτήθηκε δε να διατρέξουμε το βιογραφικό του προγραμματικού δελταρίου της βραδιάς προκειμένου να ενημερωθούμε για τη μακρά μαθητεία του πλάι στον μέντορά του Θεόδωρο Κουρεντζή, του οποίου υπήρξε βοηθός στο Φεστιβάλ Σάλτσμπουργκ 2019 για την όπερα του Μότσαρτ «Η επιείκεια του Τίτου» στην αμφιλεγόμενη παραγωγή του Πίτερ Σέλαρς. Χρονιά που, παρεμπιπτόντως, τον βρήκε και στην Όπερα του Περμ να διευθύνει τη «Λουτσία ντι Λάμερμουρ» στην ιδιαιτέρως ενσυναισθηματική, παρθενική μελοδραματική σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Κοντοχρήστου.
Μέσα σε ελάχιστα λεπτά από την έναρξη της συναυλίας αντιληφθήκαμε ότι στον Κουρεντζή δεν παρέπεμπε απλώς ο ενδυματολογικός κώδικας του αρχιμουσικού, αλλά και, κυρίως, η ακρίβεια της μουσικής του επίδοσης σε ένα πρόγραμμα που μας εντυπωσίασε με την τόλμη του, αποκλειστικά κλασικής και πρώτης ρομαντικής εποχής! Από τα πρώτα κιόλας μέτρα της εναρκτήριας 95ης συμφωνίας του Χάυντν διαπιστώσαμε μια χαρισματικά σωματοποιημένη μουσική διεύθυνση, με πνευματώδη και πειθαρχημένη χαλαρότητα και με βίωση της μουσικής ροής, που έμοιαζε να αναβλύζει κατευθείαν από την πηγή της ευρηματικής, κομψής, αλλά και ζωηρής παρτιτούρας. Σπάνια έχουμε απολαύσει διά ζώσης Χάυντν παρόμοιας αβρότητας και ανάλυσης, πραγματικό χάρμα ρυθμικής διαχείρισης και πειστικής ιδιωματικότητας, με την ΚΟΑ να ανταποκρίνεται με αξιοθαύμαστη πλαστικότητα στις υποδείξεις της μπαγκέτας, εύστοχης και στους μπετοβενικούς υποτονισμούς του τελικού vivace.
Υψηλού επιπέδου και η ερμηνεία του συχνά υποτιμώμενου κοντσέρτου για δύο πιάνα και ορχήστρα του Μότσαρτ, μάθημα φωτεινής και στιλπνής διαλεκτικής του πόντιουμ με τους διακεκριμένους σολίστ, τον δάσκαλο Pavel Gillilov και τη μαθήτριά του Αγάπη Τριανταφυλλίδη. Κρατούμε ζωηρά στη μνήμη μας τον νεαρό Γκίλιλοφ της δεκαετίας του 1980, που γνωρίσαμε από τις ραδιοφωνικές του εγγραφές για τη WDR της Κολωνίας, με τον ρόλο του να αποδεικνύεται διακριτικά καταλυτικός για την εκστατική εσωτερικότητα και τον δαντελένιο δακτυλισμό στο κεντρικό andante, χωρίς ουδέ καν υποψία ρομαντικών επιχρισμάτων.
Μετά το διάλειμμα ο Ταρτανής μάς χάρισε μιαν επιτελικά οργανωμένη, στιβαρή 5η Συμφωνία του Μπετόβεν, με ταχέα αλλά διόλου μηχανικά τέμπι και την αρμόζουσα φαταλιστική τραγικότητα στην εμβληματική πρώτη κίνηση. Όπως και στον Μότσαρτ που προηγήθηκε, έτσι και εν προκειμένω η προσωπική του εσωτερίκευση της μουσικής και των ανεπαίσθητων ή κραυγαλέων χειρονομιών της συνέχισε να συναρπάζει.
Με επικαιροποιημένη τοσκανίνεια σφοδρότητα, χωρίς ίχνος αγωγικής αμηχανίας, κύλησε και το andante con moto, κινητικό, εμπροσθοβαρές, με προμηθεϊκή διάσταση αντίστοιχη των εξωτερικών κινήσεων. Η συνεχούς ροής σύνθεση των αλλεπάλληλων allegro οδήγησε από το μυστήριο του πρώτου στον αλαλαγμό θριάμβου του δεύτερου, δικαιώνοντας επιπλέον και τις ριψοκίνδυνες μετρονομικές επιταγές του συνθέτη.
