Ενα δύσκολο 2022 δεν μας εμπόδισε να αναπολούμε την προχριστουγεννιάτικη εμφάνιση της ορχήστρας δωματίου Johann Strauss Ensemble του Δεκεμβρίου 2021, όταν ο «ιστάμενος βιολονίστας» Russell McGregor, ως ο μουσικός διευθυντής του σχηματισμού μελών της Ορχήστρας Μπρούκνερ του Λιντς, ανακοίνωνε, εμφανώς συγκινημένος, ότι η -προπέρσινη πλέον- φιλοξενία τους στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ήταν η πρώτη παγκοσμίως επανεμφάνισή τους στη μετά κορωνοϊό εποχή.
Όπως και τότε, έτσι και στην πρώτη (της 10ης Δεκεμβρίου 2022) από τις δύο συναυλίες, που διοργάνωσε με την αναμενόμενη επιμέλεια και καλαισθησία ο Σύλλογος Φίλων της Μουσικής, η ατμόσφαιρα ακολουθούσε με σεβασμό αναλογιών το παράδειγμα της πρωτοχρονιάτικης συναυλίας της Φιλαρμονικής της Βιέννης όχι μόνο στον ευφρόσυνα ανθηρό διάκοσμο της αίθουσας «Χρήστος Λαμπράκης» (Φίλων της Μουσικής), αλλά και στην ενδιαφέρουσα διαλογή μουσικών κομψοτεχνημάτων της αυτοκρατορικής Βιέννης, που εκτέλεσαν με αίσθηση του ύφους οι μουσικοί της αυστριακής ορχήστρας.
Συμβολικά τη συναυλία εγκαινίασε η γρήγορη πόλκα «Loslassen» (1887), με την «απελευθέρωση» του τίτλου να απηχείται στην ενέργεια της μουσικής του Carl Michael Ziehrer (1843-1922), ισόβιου ανταγωνιστή της δυναστείας Στράους, με διεθνείς θριάμβους στην εποχή του και τελευταίου φορέα (από το 1909) του τίτλου του «Μαέστρου Χορών της Αυλής», που καταργήθηκε με την εκθρόνιση των Αψβούργων. Διόλου τυχαία ο Τσίρερ αποχαιρέτησε το πόντιουμ το 1899, τη χρονιά θανάτου του Γιόχαν Στράους του νεότερου, με το «Liebeslieder Walzer» (1852), του οποίου -παρεμπιπτόντως άσχετο με την ομότιτλη σύνθεση του Μπραμς- συνεχίσθηκε, σε λικνιστικούς επιτέλους ρυθμούς, η ενδιαφέρουσα εκδήλωση. Ήταν δημιουργία που συνέβαλε στην καθιέρωση του νεαρού Γιόχαν και μάλιστα με αδόκητη συνηγορία του επίφοβου κριτικού Eduard Hanslick!
Στον βιεννέζικο κορμό του γεγονότος ο Μακγκρέγκορ παρενέβαλε, πριν το διάλειμμα, απαιτητικές άριες από τις όπερες «Η απαγωγή από το Σεράγι» και «Οι γάμοι του Φίγκαρο» του Μότσαρτ ως ευκαιρία σύμπραξης της διεθνώς δραστήριας υψιφώνου Χριστίνας Πουλίτση, εισέτι σε περίοδο λοχείας. Το νοσταλγικό «Dove sono» της Ροζίνα Αλμαβίβα γεφύρωσε ακόμη μια γρήγορη πόλκα του Γιόχαν Στράους ΙΙ, υπό τον δυσχερώς μεταφράσιμο τίτλο «Leichtes Blut», σύνθεση για καρναβαλική επιθεώρηση του έτους 1867, με την επίσης δική του «Nur fort» (Ολοταχώς,1879), ενώ το α΄ μέρος κατέληξε με το «Dynamidenwalzer» (1865) του κατά δύο έτη νεότερου αδελφού Γιόζεφ, θεματική παραπομπή στο περιώνυμο βαλς που ολοκληρώνει τη β΄ πράξη της όπερας του Ρίχαρντ Στράους «Ο ιππότης με το ρόδο».
Και στο δεύτερο κεφάλαιο της βραδιάς ο συνδυασμός οικείων σελίδων, όπως τα βαλς «Künstlerleben» (Ζωή των καλλιτεχνών) και «Στον ωραίο γαλάζιο Δούναβη» του διασημότερου των Στράους, με ευπρόσδεκτες σπανιότητες, όπως η γρήγορη πόλκα «Im Sturmschritt» (Τροχάδην, 1871) του ιδίου και η τρυφερή πόλκα-μαζούρκα «Frauenherz» (Γυναικεία καρδιά) του Γιόζεφ, σελίδα που ανακρούσθηκε στην κηδεία του, εμπλουτίσθηκε με άριες από τη «Νυχτερίδα» (η δεύτερη της Αντέλε), αλλά και τις οπερέτες «Paganini» και «Giuditta» του Franz Lehár, η τελευταία ως αντίδωρο στην αφρώδη διάθεση ενός καταφανώς σαγηνευμένου κοινού.
