Στο πλαίσιο ενός προφανώς συνεπτυγμένου προγράμματος μετακλήσεων ορχηστρών και μαέστρων από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ιδιαίτερη θέση οφείλεται στην πρόσφατη φιλοξενία του ιταλικής καταγωγής Βρετανού Sir Antonio Pappano, ενός από τους διεθνώς πλέον δραστήριους και επικοινωνιακούς αρχιμουσικούς της γενιάς του.
Με νεανική θητεία στη δουλειά βάσης που αποτελεί η μουσική προετοιμασία και μάλιστα σε ένα λυρικό θέατρο με περιπετειώδεις αναζητήσεις, όπως υπήρξε μέχρι την κατάργησή της η Δημοτική Όπερα της Νέας Υόρκης, ο Τόνυ Παππάνο υπήρξε βοηθός του Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ στο Φεστιβάλ Μπαϋρώιτ και μοιράζεται με κείνον την αγάπη στη συνεργατική, διαλεκτική άσκηση της μουσικής δωματίου. Έχοντας επιβεβαιώσει in loco την εν έτει 2005 βαγκνερική του ευφράδεια στο πόντιουμ της κατά Στέφανο Λαζαρίδη «Βαλκυρίας», κατανοούμε το αδιατάρακτο χρονικό εύρος της θητείας του ως καλλιτεχνικού διευθυντή της Βασιλικής Όπερας Κόβεντ Γκάρντεν, που εγκαινιάσθηκε το 2002 και προβλέπεται να ολοκληρωθεί το 2024, με αντίστοιχη προσήλωσή του στην Ορχήστρα της Ακαδημίας της Αγίας Καικιλίας της Ρώμης (2005-2023), επικεφαλής της οποίας τον απολαύσαμε τον Δεκέμβριο του 2017. Την εγκαταλείπει οσονούπω αναλαμβάνοντας τη Συμφωνική του Λονδίνου, μια αμφίπλευρα ασφαλής μεταγραφή, όπως διαπιστώσαμε επ’ ευκαιρία συνεργασίας τους στο Μπάρμπικαν Χωλ τον Μάρτιο του 2018.
Για την αθηναϊκή εμφάνισή του της 26ης Νοεμβρίου ο συνδυασμός του με την ευάριθμη σύνθεση της Chamber Orchestra of Europe κατέγραψε ως αντισταθμιστικό όφελος το ενδιαφέρον πρόγραμμα. To εγκαινίασε «To επιτύμβιο του Κουπρέν», σπουδή και αναδιατύπωση μπαρόκ εναυσμάτων με την επιπρόσθετη ενορχηστρωτική μαγεία του Maurice Ravel, που έδωσε την ευκαιρία στους επίλεκτους μουσικούς να λάμψουν διακριτικά και με την απαιτούμενη γαλλική φινέτσα υπό τη χαλαρή και ευφρόσυνη ασφάλεια της διεύθυνσης του Παππάνο. Εκείνος διασφάλισε θαυμάσιες εσωτερικές ισορροπίες τόσο στους χορευτικούς απόηχους των πρώτων μερών όσο και στη στιλπνή εκτύλιξη του καταληκτικού. Παρόμοια ευστάθεια πλαισίου προμήθευσε ο μαέστρος και στη δεξιοτεχνική αφήγηση της Janine Jansen για το 1ο από τα 2 κονσέρτα για βιολί του Sergei Prokofieff, εμποτισμένη με τις βέλτιστες διδαχές του φωνητικού μπελκάντο, με ονειρώδη αέρινη σβέση του α΄ μέρους, τεχνικά και μουσικά κυρίαρχη στη δαιμονικά απαιτητική β΄ κίνηση.
Μετά το διάλειμμα η Ορχήστρα υπερέβαλε εαυτήν στην ανεπιτήδευτη θέρμη με την οποία περιέβαλε την ερμηνεία της Σερενάτας του Antonín Dvořák. Μια πραγματική tour de force για τα έγχορδα, αλλά και για την πλαστικότητα των αγωγικών υποδείξεων του πόντιουμ, που ενίσχυσε τον προβληματισμό για τη σπανιότερη παρουσία του έργου σε συναυλίες, τουλάχιστον σε σχέση με τη δημοφιλέστερη (και αληθώς μελωδικά πιο εύληπτη) σερενάτα του Τσαϊκόφσκι. Την εκδήλωση ολοκλήρωσαν οι ατμοσφαιρικοί «Χοροί της Γκαλάντα» του Zoltán Kodály, με ευρωπαϊκά εξευγενισμένη την πάπρικα της ουγγρικής στέπας. Εκτός επισήμου προγράμματος οι ξένοι μας φιλοδώρησαν το ηχηρά ευγνώμον κοινό τους με μιαν εμβληματική σελίδα από άλλη εσχατιά της Ευρώπης, το ιψενικής μελαγχολίας «Valse triste» του Φινλανδού συμφωνιστή Jean Sibelius. Μια στοχαστική επωδός εν καιρώ πολέμου. Καλή χρονιά!
