Εύσημα οφείλονται στον Λουκά Καρυτινό, σε αυτό το εορταστικό τελευταίο κείμενο του 2022, για τα μεστά και πολύπλευρα προγράμματα, αλλά και για τις ευτυχείς μετακλήσεις της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, που φέρουν την έμπειρη και έγκυρη υπογραφή του και έχουν μετατρέψει σε επίκεντρο του κύριου ενδιαφέροντός μας τις τακτικές συναυλίες της Παρασκευής στη φιλόξενη στέγη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
Σε αυτές εντάσσουμε και εκείνη της 18ης Νοεμβρίου, άλλη μία που υπερέβη ακόμη και τις υψηλές επί χάρτου προσδοκίες της εξαγγελίας της. Το γεγονός δε ότι της βαρυσήμαντης κατάληξης της εκδήλωσης, με το 1ο από τα 2 κονσέρτα για πιάνο του Μπραμς από εξέχοντα Έλληνα δεξιοτέχνη, δεν προηγήθηκε μόνον ένα πραγματικό εισαγωγικό «ορεκτικό», αλλά και η ανάδειξη ενός σημαντικού συμφωνικού έργου Έλληνα συνθέτη, ασφαλώς δεν αποτελεί τυχαία εξέλιξη, ιδίως όταν η υπεράσπισή του αποδεικνύεται τόσο επιτυχής από έναν ελάχιστα οικείο μας Ιταλό αρχιμουσικό, που, αξιοσημείωτα, υπηρετεί παραλλήλως με την μπαγκέτα και τη νομική του ιδιότητα, ως βοηθός καθηγητής Εγκληματολογίας σε ρωμαϊκό πανεπιστήμιο!
Το αινιγματικό Notturno σε ρε μείζονα για 4 ορχήστρες του W.A. Mozart, αρ. κατ. Καίχελ 286 (269Α) συγκέντρωσε αμέσως το ενδιαφέρον, με τα έγχορδα της ΚΟΑ χωρικά κατανεμημένα ανά τεταρτημόριο της συναυλιακής πλατφόρμας και με τα κόρνα να δεσπόζουν στην πλαισίωση των τριών από τις ομάδες. Το έργο ερμηνεύθηκε κατά την παρωχημένη ορθότητα παρελθουσών δεκαετιών μουσικολογικής αθωότητας, με αποτέλεσμα τις όποιες, έστω και μοτσάρτειες, μακρηγορίες, ενώ δεν έλειψαν και ελαφρά τονικά ολισθήματα.
Αντιμέτωποι μολαταύτα με την προγραμματική 6η Συμφωνία («Το χρέος», 1989) του Δημήτρη Δραγατάκη, αφιερωμένη στην Ελληνική Επανάσταση, και ομολογουμένως χωρίς το προνόμιο παρουσίας στην πρώτη εκτέλεσή της από την ΚΟΑ (1998) υπό τον Βύρωνα Φιδετζή ή ακρόασης της «ολυμπιακής» ηχογράφησής της υπό τη διεύθυνσή του (1996), προσυπογράφουμε ετυμηγορίες της αείμνηστης Καίτης Ρωμανού, που τη χαρακτήρισε «κλασικό έργο της σύγχρονης ελληνικής μουσικής», και του Γιώργου Λεωτσάκου που την αξιολογεί ως σύνοψη μιας ολόκληρης ελληνικής συμφωνικής παράδοσης.
Υπό τον δυναμικό και ακριβή έλεγχο του Jacopo Sipari Di Pescasseroli, σημειώνουμε τη σκυθρωπή επισημότητα της εναρκτήριας κίνησης και τη δομικά στέρεη όσο και εκτεταμένη ανάπτυξη ενός απειλητικού momentum, με την κινηματογραφικής υποβλητικότητας ατμόσφαιρα να κυριαρχεί και στο vivace, ενώ η μακρά ελεγεία των εγχόρδων στο αργό lento γύρω από το παράπονο της κρητικής λύρας εκτονώνεται χωρίς μισόλογα σ’ έναν ακροτελεύτιο, βιβλικά αποκαλυπτικό (σάλπιγγες!) θρίαμβο απροκάλυπτης εξιδανίκευσης της ελπίδας ενός μέλλοντος!
Η Ορχήστρα διατήρησε το υψηλό της επίπεδο και για τα γρήγορα και δραματικά τέμπι που πυροδότησαν, μετά το διάλειμμα, το 1ο κονσέρτο του J. Brahms σε υψηλό επίπεδο σύμπνοιας με τον έμπειρο Τίτο Γουβέλη σε μιαν από τις σημαντικότερες εμφανίσεις του. Ο ρωμαλέος δακτυλισμός του υπηρέτησε ιδεωδώς τη σφοδρότητα και το μέγεθος του επιβλητικού maestoso, χωρίς έλλειμμα εσωτερικότητας για το adagio, που ο μαέστρος διαχειρίσθηκε με ευκινησία χωρίς υποθήκευση του cantabile της μπραμσικής μελαγχολίας.
