Δεν ήταν μία από τις αναμενόμενες συναυλίες της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών εκείνη της 11ης Νοεμβρίου, υπό την έννοια ότι απουσίαζε από το πρόγραμμα εκείνο το δημοφιλές έργο ρεπερτορίου που θα λειτουργούσε ως μαγνήτης για το τακτικό κοινό των οιονεί συνδρομητών του Σχηματισμού. Συνηθισμένος από τις αλησμόνητες συναυλίες του με την Ορχήστρα των Χρωμάτων, ο Μίλτος Λογιάδης παρουσίασε έναν περιπετειώδη συνδυασμό από πέντε έργα Ελλήνων συνθετών ως κύριο πιάτο μιας εκδήλωσης προορισμένης να τιμήσει την αποφράδα εκατονταετηρίδα της μεγαλύτερης καταστροφής του ελληνισμού. Με βαρύ και ευπρόσδεκτο το αποτύπωμα της μουσικολογικής έρευνας, η συναυλία μολαταύτα δεν χάρισε, με την καταληκτική «Χορευτική σουίτα» του Μπέλα Μπάρτοκ, τουλάχιστον στον συγκεκριμένο ακροατή, τη λυτρωτική επίγευση ενός περισσότερο οικείου και εύπεπτου ερεθίσματος μετά την ιστορικά ενδιαφέρουσα, αλλά σε ικανό βαθμό ανισότιμη ακολουθία πρώτης επαφής με ούτως ή άλλως απαιτητικά ακροάματα. Αν θίγουμε αυτόν τον προβληματισμό για την εναλλαγή του «ύψους» και του «βάθους» της γνωστής ρήσης, είναι επειδή θεωρούμε πως ο συνδυασμός τους εγγυάται μια υγιέστερη ποσόστωση ψυχαγωγίας και εκπαίδευσης, περισσότερο ελκυστική σε ένα νεανικό κοινό που εναγωνίως επιζητούμε.
Οπως εξελίχθηκε η βραδιά, ο προβληματισμός μας ενισχύθηκε από το γεγονός ότι τα δύο περισσότερο ελκυστικά έργα ανακρούστηκαν στην αρχή της συναυλίας, με πρώτο το συμφωνικό πρωτόλειο «Βυζαντινό τρίπτυχο» (1946) του Κωνσταντίνου Κυδωνιάτη (1908-1996), αρ. καταλόγου ΚΚ 4Α, στη μόνη σωζόμενη μεταγραφή του ιδίου για ορχήστρα εγχόρδων, που επιβεβαίωσε αβίαστα τη συνθετική και ενορχηστρωτική του δεξιότητα για ένα έργο που αξίζει κεντρικότερης θέσης στο ρεπερτόριο της ΚΟΑ.
Βασισμένη στην ποιητική συλλογή «Μελίτα Γκαμπές» του Γιώργου Σεφέρη, η ομώνυμη σουίτα για λύρα (πολίτικη) και συμφωνική ορχήστρα αποτελεί μια τολμηρή προσπάθεια του Δημήτρη Μαραγκόπουλου να μεταφέρει τον συμβολισμό αυτού του μεγάλου γεωγραφικού και μετεωρολογικού τριγώνου της Μεσογείου στο επίπεδο του ευπρόσδεκτου οραματισμού «ότι ο δυναμικός διάλογος διαφορετικών πολιτισμών και μουσικών ειδών μπορεί να οδηγήσει σε δρόμους γόνιμους, απρόβλεπτους και θαυματουργούς». Αφιερωμένη στους γονείς του συνθέτη, η σουίτα όντως συνδύασε τον εμβληματικό καημό της Ανατολής από τη λύρα του Σωκράτη Σινόπουλου (πρβλ. την καντέντσα της δ΄ κίνησης) με ευρωπαϊκή αύρα (έναρξη του γ΄ μέρους), ενώ επιφύλαξε ενδιαφέρουσα ανατολίτικη χρήση στα κρουστά για το καταληκτικό 5ο.
Η αποκατάσταση και η επιμέλεια, από τον Γιάννη Τσελίκα, των δύο συνθέσεων για βιολί και ορχήστρα (του «Νυχτερινού» και της τριμερούς σουίτας «Νησιώτικες ζωγραφιές») του Μανώλη Καλομοίρη, που ακολούθησαν σε συνεχή ροή, ευτύχησαν να τύχουν της συνηγορίας του Σίμου Παπάνα, αποτύχαμε μολαταύτα να υποκύψουμε στη σαγήνη της εξαμερούς «Ιωνικής σουίτας» του Πέτρου Πετρίδη (1892-1977), σύνθεση που προσλάβαμε ως φλύαρη και ανούσια. Θα επιμείνουμε λοιπόν ότι μια ακόμη σουίτα, έστω και προερχόμενη από τη γραφίδα ενός συνθέτη της εμβέλειας του Μπέλα Μπάρτοκ, δεν ήταν πρόσφορη να προσπορίσει εκείνη την καταληκτική ύψωση με αντίκτυπο στο βίωμα, όπως καλεί η οδυνηρή επέτειος στην οποία ήταν αφιερωμένο το γεγονός…
