Είναι ελάχιστες οι περιστάσεις που συναυλία αναδεικνύει εξαιρετικό ενδιαφέρον με την κυριολεξία του επιθετικού αυτού προσδιορισμού. Εκείνη όμως της 4ης Νοεμβρίου δεν δικαίωσε απλώς την εκτίμησή μας αυτή, αλλά και την επιβεβαίωσε σε όλα τα στάδιά της, ήδη από τα λίγα λόγια, με τα οποία η διοίκηση του Μεγάρου Μουσικής μάς κάλεσε σε ενός λεπτού σιγή για την αιφνίδια απώλεια του Βασίλη Αλεξόπουλου, ενός απλού αλλά πολύ αγαπητού στους τακτικούς «Μεγαρίτες» εργαζόμενου στην εξυπηρέτηση του ΜΜΑ. Λίγο αργότερα, η ανάγλυφη απόδοση του κυματισμού της θάλασσας μας πόντισε στην εισαγωγή «Die Hebriden» του Felix Mendelssohn Bartholdy.
Αν και όχι κατ’ ανάγκην προγραμματικής διάρθρωσης, η πιο οικεία στη Βρετανία υπό τον τίτλο «Fingal’s Cave» εισαγωγή υπηρετήθηκε σε εικονολατρικό βαθμό οργάνωσης της Ορχήστρας από τον μαέστρο Philippe Auguin, με ένα άγγιγμα Ιουλιανής ραστώνης (εποχής της επίσκεψης του νεαρού Φέλιξ στην τρικυμιώδη Σκωτία) στην εκτύλιξη του γεμάτου ενδιαφέρουσες τροπές συμφωνικού αφηγήματος, μελωδικά ευφυούς στην αραβουργική διαχείριση σύνθεσης και ενορχήστρωσης. Όσο για το αξιομνημόνευτο κεντρικό θέμα, η έξοχη φυσικότητα στις μεταλλαγές της επανόδου του στοίχειωσαν τον συγκεκριμένο ακροατή ώς τον έσχατο, διακριτικό απόηχο της παρτιτούρας.
Επίκεντρο προσδοκίας της βραδιάς ήταν για ορισμένους από εμάς η νέα μετάκληση του Ivo Pogorelich ως σολίστ για το χρονολογικά πρώτο, αλλά εργογραφικά 2ο κονσέρτο για πιάνο και ορχήστρα του Frédéric Chopin. Δεν ήταν απλώς μια αντιπαράσταση του σημαδεμένου από τον χρόνο και τις ευαισθησίες του δεξιοτέχνη με την αισθησιακή νεανικότητα της εικόνας και του συνόλου (σχεδόν) της δισκογραφίας του, αλλά και μια προσωπική μας αναμέτρηση με την σφοδρώς αμφιλεγόμενη εν έτει 1983 νεανική του ηχογράφηση του ίδιου αυτού έργου, ηχογράφηση που μολαταύτα σημάδεψε την πρόσληψη της επιφανειακά σαλονάτης αυτής μουσικής σε μια νέα εποχή.
Και όντως, ο Σοπέν του «μη μου άπτου» ακόμη και στον έντονο φωτισμό Πογκορέλιτς εξακολουθεί να είναι απαρέγκλιτα βιωματικός, ανυπόκριτα εσωστρεφής στην ταυτοπροσωπική ιδιοποίησή του, εσαεί πανάξιος της παραίτησης μιας Άργκεριχ από τον διαγωνισμό που τον έφερε στο προσκήνιο με την παράκαμψή του.
Η αθηναϊκή του ερμηνεία δυστυχώς δεν ηχογραφήθηκε, αν και κατόρθωσε να σιγήσουν ακόμη και οι συνήθεις χειροκροτητές μεταξύ των μερών. Το μυστικό του να κυοφορεί στιγμές εκφραστικής έντασης επιβεβαίωσε στο αργό μέρος με toucher που έσχιζε την ψυχή σαν την αιχμή χαρτιού, αγωνιώδες στο μέσο της κίνησης, με αποθέματα μαγείας για την επανέκθεση του θέματος, ανάλαφρο αλλά με τραγικούς υπόηχους και σαρκαστικούς υπαινιγμούς για το φινάλε.
Ευτυχώς η ερμηνευτικά και εκτελεστικά μνημειώδης ανάκρουση της «Φανταστικής Συμφωνίας» του Héctor Berlioz, που έστεψε την ευτυχή αυτή εκδήλωση, βρήκε στη θέση τους τα μικρόφωνα του Μεγάρου. Διεξοδικά διδαγμένη στην παραμικρή της λεπτομέρεια, η προγραμματική αυτή δημιουργία αποδόθηκε με δυσθεώρητους όρους οργανικής υποκριτικής και δεξιοτεχνικής ακρίβειας από μία ΚΟΑ υψηλής κλάσης σε όλες τις ομάδες της, ξέφρενα πειθαρχημένη ακόμη και στο οργιαστικά «δαιμονικό Σάββατο» του φινάλε.
