Απαιτήθηκε η προετοιμασία για την ανά χείρας κριτική, προκειμένου να επισημάνουμε ότι η Νορβηγή υψίφωνος Lise Davidsen, που πραγματοποίησε το σαρωτικό της ντεμπούτο στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 15 Οκτωβρίου 2022, είχε αποσπάσει στα Operalia που την ανέδειξαν εν έτει 2015, ανάμεσα σε άλλες διακρίσεις, και το Βραβείο Birgit Nilsson, της καλλιτέχνιδας δηλαδή με την οποία τη συνδέσαμε συνειρμικά από την πρώτη κιόλας στιγμή της επαφής με την επιβλητική παρουσία της. Από αυτή τη στήλη και υπό πίεση βραχυλογίας είχαμε αντιμετωπίσει με τα ακόλουθα λόγια την εμφάνισή της στον «Ταγχώυζερ» του τελευταίου Φεστιβάλ Bayreuth του προ πανδημίας κόσμου, του 2019: «Την αποκάλυψη της βραδιάς όμως αποτέλεσε η υψίφωνος Lise Davidsen ως Αγία Ελισάβετ. Η εν παντί επιβλητική υπότροφος των Operalia του Πλάθιντο Ντομίνγκο ανακάλεσε σε πολλούς την αείμνηστη Σουηδέζα προκάτοχό της Μπίργκιτ Νίλσον! Ένα αστέρι όντως γεννήθηκε!».
Στην Αγγλική γλώσσα και από τη μουσική μας ιστοσελίδα criticscorner.gr είχαμε τολμήσει να είμαστε πιο διεξοδικοί: «Με τη ραγδαία ανερχόμενη Λίζε Ντάβιντσεν, ο [σ.σ.: επίσης débutant στον Πράσινο Λόφο αρχιμουσικός Valery] Gergiev διέθετε μια πραγματικά εξαιρετική αοιδό, με ατρόμητη αντοχή, πανίσχυρη και καθαρή ατάκα κι έναν ήχο μεταλλικό αλλά και εβένινο, που θυμίζει έντονα την προκάτοχό της Μπίργκιτ Νίλσον. Ήταν σε θέση τόσο να υπερκαλύπτει τη χορωδία στο μεγάλο φινάλε της β' πράξης όσο και να εισφέρει σιγανό τραγούδι με μυώδη piani μεγάλης ωραιότητας».
Λίγους μήνες αργότερα και ελάχιστα 24ωρα πριν από την επιβολή των επιδημιολογικών απαγορεύσεων κινητικότητας, είχαμε την ευκαιρία να τη θαυμάσουμε εκ νέου στη Βασιλική Όπερα Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου ως «Φιντέλιο» (Λεονόρε) στην ομώνυμη όπερα του Μπετόβεν και τα σχόλια της στήλης επιβεβαιώνονται από τηλεοπτική λήψη της παράστασης. Την αξιολογήσαμε ως διάδοχο και της συμπατριώτισσάς της Kirsten Flagstad, εκθειάσαμε τον όγκο και την έκταση της φωνής, την καθαρή και αγέρωχη εκφορά, μας εντυπωσίασε «ο φωνητικός και υποκριτικός δυναμισμός της στην πρώτη, αλλά ήδη ώριμη νεότητά του».
Η ελληνική της ατομική συναυλία, στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης», υπό την διεύθυνση του -λιγότερο ιδιωματικού στη Γερμανική «πτέρυγα»- Κορνήλιου Μιχαηλίδη επικεφαλής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, χάρισε τη φιλοξενούμενη σε ανυπέρβλητης ηχητικής προβολής ερμηνείες ηρωίδων του Βέρντι, με την ακουστική της Αίθουσας να διευρύνει το «αντιτορπιλικό» βεληνεκές τού φωνητικού της εξοπλισμού. Ως μεγαλόπρεπη Ελισάβετ Βαλουά στον «Ντον Κάρλο», ως ρωμαλέας εσωτερικότητας Δυσδαιμόνα στον «Οθέλλο», ως αποφασιστική Αμέλια στον «Χορό Μεταμφιεσμένων» (μάς έλειψε όμως το εισαγωγικό ρετσιτατίβο της άριας).
Την απολαύσαμε ως Αγάθη ονείρου στον «Ελεύθερο Σκοπευτή» του Βέμπερ, ως χειμαρρώδη («Cäcilie») αλλά και παθητική («Morgen», en bis) ερμηνεύτρια μελωδιών του Ρ. Στράους. Το επίσημο πρόγραμμα ολοκληρώθηκε υπαινικτικά με τον «Χαιρετισμό στην Αίθουσα» του «Ταγχώυζερ» που την καθιέρωσε και η στιβαρή, φωνογενής Βαλκυρία της Εσπερίας φιλοδώρησε τους ενθουσιώδεις θαυμαστές της με μιαν εκστατικής φραστικής, ισχύος και μουσικότητας προσευχή της Τόσκα στον Έρωτα και την Τέχνη...
