Ηταν ασφαλώς τόσο ευφυής όσο και θεματικά απρόσμενη η πρωτοβουλία της διοργάνωσης ενός φεστιβάλ πιάνου από την Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ. Όμως, η ενδεχομένως αιρετική ελληνική ευρηματικότητα συνάντησε τη δικαίωσή της σε μια διοργάνωση που το 2019 πραγματοποιείτο για 3η συνεχή χρονιά και η οποία, χωρίς σήμανση αύξοντος αριθμού στο τρέχον προγραμματικό της τεύχος, επανήλθε με πιο εστιασμένη χρονικά από το παρελθόν -και συναφώς πυκνή- ακολουθία εκδηλώσεων, φιλοξενούμενων στην προορισμένη για παρόμοια γεγονότα αίθουσα του ιστορικού Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» από τις 23 έως τις 27 Οκτωβρίου 2022. Αν κρίνουμε από την εφετινή του σύνθεση, το όχι πλέον νεοφυές σχήμα έχει μεταβληθεί από πλατφόρμα ανάδειξης κυρίως νέων ταλέντων σε βήμα βαρυσήμαντων εμφανίσεων καλλιτεχνών στη φάση ρωμαλέας ωριμότητας.
Από την άλλη πλευρά, ο θεσμός διατράνωσε πειστικά την εναλλακτικότητά του μέσα από την παρουσίαση προγραμμάτων με επίκεντρο ρεπερτόριο τόσο σύγχρονο όσο και της εν γένει «άγονης» γραμμής, τουλάχιστον για τις μεγάλες συναυλιακές αίθουσες. Τα επωμίσθηκαν πέντε καθιερωμένοι άνθρωποι, τόσο ως πολυσχιδείς μουσικοί όσο και ως αναγνωρισμένοι θεωρητικοί, με συνεπή διεθνή δραστηριότητα, ορισμένοι δε και εγκατεστημένοι από ετών στο εξωτερικό, γεγονός που έχει συμβάλει στην ενδεχομένως περισσότερο περιορισμένη προβολή τους στο ούτως ή άλλως ελλιπώς ενημερωμένο ημεδαπό κοινό. Μέσα σε ένα μόλις πενθήμερο, ο Δημήτρης Βασιλάκης, ο Κάρολος Ζουγανέλης, ο Χρίστος Παπαγεωργίου, η Λορέντα Ράμου και ο Πρόδρομος Συμεωνίδης, κατ’ απόλυτη αλφαβητική σειρά, πρόλαβαν να συνοδεύσουν ισάριθμες ατομικές εμφανίσεις τους με προμεσημβρινές τους διδασκαλίες, ενώ πλαισιώθηκαν και από δύο «ανερχόμενες σολίστ», τη Ναταλία Γιαννάκη και τη Μαργαρίτα Κολάση, σε αντιστοίχως συναρπαστικές αναζητήσεις.
Η προ τριετίας σύμπραξη του Καρόλου Ζουγανέλη με την Ορχήστρα τής Εθνικής Λυρικής Σκηνής για το 2ο κοντσέρτο του Σεργκέι Ραχμάνινωφ εξηγεί την επιλογή του να περιλάβει τον συνθέτη στο ιδιαιτέρως απαιτητικό ρεσιτάλ του, που παρακολουθήσαμε το βράδυ της 25ης του Οκτωβρίου σε μια μεστή προσηλωμένου κοινού αίθουσα, αμέσως μετά τα εκτενή και εύληπτα εισαγωγικά σχόλια του συναδέλφου του Τίτου Γουβέλη. Η συναυλία εγκαινιάσθηκε μολαταύτα με ένα ποικίλης ενδιάθεσης φάσμα από τα 24 πρελούδια, έργ. 34, του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Ο Ζουγανέλης κινήθηκε με απέριττη ασφάλεια στο εκφραστικό κλίμα που κινούνται αυτές οι πότε-πότε ουτοπικά νοσταλγικές μινιατούρες, ενώ ανταποκρίθηκε με ανεπιτήδευτη άνεση στην ενδιαφέρουσα επιλογή από πρελούδια του Ραχμάνινωφ, που ολοκλήρωσαν το πρώτο μέρος της συναυλίας, συνθέσεις που επέτρεψε να λειτουργήσουν χωρίς προσφυγή σε παραμορφωτικούς μανιερισμούς. Μετά το διάλειμμα, ο εγκατεστημένος στο Παρίσι πιανίστας και ακαδημαϊκός δάσκαλος παρουσίασε, σε α’ εκτέλεση, τον κύκλο από 9 μινιατούρες «Huit Clos» του «μεταρομαντικού» Νέστωρος Ταίηλορ, αποδίδοντας στο έργο την ιδιαίτερη, ενίοτε μεταλλική, ηχητική του ταυτότητα. Το επίσημο πρόγραμμα ολοκληρώθηκε, σε αδιάπτωτο κλίμα επιτέλεσης άθλων, με την χαλαρής δεξιοτεχνίας και διαφωτιστικής μουσικότητας εκτέλεση της περιώνυμης για τη δυσκολία της 7ης σονάτας του Σεργκέι Προκόφιεφ που ομολογουμένως διεύρυνε και τη δική μας κατανόηση γι’ αυτή την επίφοβη παρτιτούρα...
