Εχοντας αποτύχει να παρακολουθήσουμε την προεισαγωγική συναυλία νέων καλλιτεχνών λόγω ολιγοήμερης απουσίας από την πρωτεύουσα, αντιμετωπίσαμε με αδημονία την παρουσία μας στην επισήμως «εναρκτήρια» εκείνη της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών (ΚΟΑ) στο μόνιμο από ετών «σπίτι» της, στο Μέγαρο Μουσικής. «Επισήμως», αφού η κυριολεκτικά πηχυαία εκτύπωση της κατά τα λοιπά περιοδικής για το σύνολο λέξης «εναρκτήρια» κάθε άλλο παρά συμβατική στόχευση είχε. Όχι απλώς επειδή η φετινή έναρξη εγκαινιάζει την καλλιτεχνική περίοδο κατά την οποία η ορχήστρα συμπληρώνει 80 χρόνια από τη νομική της μετάλλαξη στην παρούσα μορφή της, αλλά κυρίως επειδή η σεζόν 2022-2023 σηματοδοτεί κατ’ ουσίαν την πρώτη -υπό συνθήκες ορισμένης «κανονικότητας»- της θητείας του Λουκά Καρυτινού ως του από διετίας καλλιτεχνικού διευθυντή της.
Ανοίγοντας ξανά την αγκαλιά στο πιστό κοινό της, όπως από μικροφώνου διαβεβαίωσε ο μαέστρος, η ΚΟΑ παρουσίασε στις 21 Οκτωβρίου ένα πρόγραμμα γενναιόδωρο σε διάρκεια και αντιπροσωπευτικό της διαχρονικής αποστολής της. Εν πρώτοις, με τις «Διαδρομές για συμφωνική ορχήστρα» του Δημήτρη Μηνακάκη (γεν. 1951) σηματοδοτήθηκε η προσήλωση στις παραγγελίες νέων έργων σε Έλληνες συνθέτες. Παιδαγωγός, συγγραφέας και εκτελεστής, ο πολυσχιδής τιμώμενος παρουσίασε μια ενδιαφέρουσα εκλεκτικιστική σύνθεση πολλαπλών επιρροών, που στο β΄ μέρος της παρέπεμψε τον συγκεκριμένο ακροατή και σε απόηχο της ρωμαϊκής τριλογίας του Οτορίνο Ρεσπίγκι. Το έργο έτυχε θερμής υποδοχής από το κοινό χάρη και στην ευκρινώς αναλυτική ανάδειξη της παρτιτούρας από αρχιμουσικό και ορχήστρα.
Το «Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα αρ. 1» του Max Bruch ανήκει στα βασικά του συναυλιακού ρεπερτορίου και για την εκτέλεσή του, στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» (Φίλων της Μουσικής), επιστρατεύθηκε ένας από τους επικοινωνιακά πλέον «κινητικούς» βιολονίστες, ο γεννημένος στη Ν. Αφρική, ιρλανδικής και γερμανοεβραϊκής καταγωγής Daniel Hope, καλλιτέχνης με παράλληλη δημοσιογραφική παρουσία σε μεγάλα έντυπα και ηλεκτρονικά Μέσα. Ο Χόουπ έμοιαζε μολαταύτα να έχει χάσει τον δρόμο προς τον ομολογουμένως συντηρητικό, αλλά αναμφισβήτητης εσωτερικότητας λυρισμό της έμπνευσης του Μπρουχ, πλατιάς και γαλήνιας σαν τον παρακείμενο Ρήνο της γενέτειράς του Κολωνίας. Η ερμηνεία του απέτυχε να μας σαγηνεύσει τόσο ως ηχητικό αποτέλεσμα, παρά την αξιοποίηση ενός Guarneri del Gesù, όπως το «Ex - Lipinski» που του παραχωρείται, όσο και ως αντίληψη μουσικότητας, και μάλιστα από άνθρωπο που βρέθηκε τόσο κοντά σ’ έναν Γεχούντι Μενουχίν, οι ηχογραφήσεις του οποίου, ιδίως των ετών 1945 και 1951, εξακολουθούν να αποτελούν ορόσημα της δισκογραφίας για τη θέρμη εκφοράς του νεαρού βιρτουόζου!
Τη συναυλία ολοκλήρωσε η «5η συμφωνία» του Τσαϊκόφσκι, ίσως η ερμηνευτικά δυσχερέστερη του κανόνα, έργο, όπως και η 4η, το οποίο μεγιστοποιεί την απήχησή του με ευθείες, δραματικές αναγνώσεις ρωσικής σχολής, που αποφεύγουν τις εσωτερικές αγωγικές ταλαντώσεις και υπηρετούν με τις ελάχιστες δυνατές παρεμβάσεις τη φέρουσα ροή της μουσικής. Η εκτέλεση που παρακολουθήσαμε δεν φοβήθηκε τη μελοδραματική υπερβολή, διακινδυνεύοντας όμως, ενίοτε παράτολμα, την υπαρκτή διάσταση ευγένειας αυτής της προγραμματικά αυτοβιογραφικής σύνθεσης.
