Αν η κοινωνία συνειδητοποιήσει τον πελώριο όγκο και την απίστευτη πολυπλοκότητα της βαρβαρότητας που διαπράττεται εις βάρος της, η κυβέρνηση θα πέσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Τόσο απλά και τόσο βάρβαρα είναι τα πράγματα.
Γι’ αυτό είναι απαραίτητος όλος ο υδροκεφαλισμός του επιτελικού παρακράτους και όλο το δημόσιο χρήμα που διασπαθίζεται αφειδώς (μήπως δικό τους είναι;) προκειμένου να αποκρυβεί η απλή αλήθεια: η χώρα δηώνεται. Η χώρα καταστρέφεται με σύστημα και με μέθοδο. Η χώρα χάνει το μέλλον της με την αδίστακτη κατασπατάληση όλων των πόρων της -υλικών και άυλων- στην οποία με αγριότητα επιδίδεται η κυβέρνηση της Ν.Δ. από την πρώτη στιγμή που επανήλθε στην εξουσία. Αποφασισμένη μάλιστα να χρησιμοποιήσει κάθε θεμιτό και αθέμιτο (επιεικής ο χαρακτηρισμός) μέσο προκειμένου να ελαχιστοποιήσει έως εξαφάνισης κάθε πιθανότητα απώλειας της εξουσίας.
Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερο γιατί χρειάζονται η απόκρυψη, η παραποίηση και η συσκότιση της πραγματικότητας με τη χρησιμοποίηση στρατιάς από ανθρώπους τόσο μικρής αξίας ώστε είναι εύκολο να αγοραστούν. «Όποιος αγοράζεται είναι μικρής αξίας» έλεγε ο Φ. Νίτσε και είχε απόλυτο δίκιο. Βλέπεις, το παρακράτος, ακόμα και το επιτελικό, χρειάζεται να είναι κρυμμένο. Έστω και σε κοινή θέα. Αυτή την ανάγκη εξυπηρετούν οι λίστες Πέτσα και τα άλλα μέσα που έχει στη διάθεσή του (και διαρκώς τα «βελτιώνει» προς το χειρότερο) το καθεστώς παραδημοκρατίας που υψώνεται μπροστά στα μάτια μας. «Ανεπαισθήτως» μεν, σε κοινή θέα δε.
Η απόκρυψη (με τα... συνοδευτικά της) από τη μία και η άγρια καταστολή από την άλλη είναι οι συμπληγάδες πέτρες που συνθλίβουν κάθε κοινωνική ικμάδα και δημιουργούν το απαραίτητο υποκυπτικό περιβάλλον αποδοχής της βαρβαρότητας. Ένα περιβάλλον βέβαια που εξαχνώνει όλες τις αναμονές, τις εύνοιες και τις μεροληψίες και τις μετατρέπει σε ανοϊκό λεξικό ακατανόητων όρων και εννοιών χωρίς περιεχόμενο και χωρίς έρμα.
Πρόκειται -ας το επαναλάβω ακόμα μια φορά- για ηθική, λογική και αισθητική βία. Για «χαλύβδινο χέρι μέσα σε βελούδινο γάντι». Μόνο που το «βελούδο» κοστίζει. Δεν είναι εύκολο να έχουν πεθάνει 15.000 άνθρωποι και να είναι μόνο αριθμός. Δεν είναι εύκολο να κλωτσάς τα παιδιά από τη μόρφωση, να εξοβελίζεις το μέλλον τους, να καταστρέφεις το σύνολο της Παιδείας και στο νεκρικό τοπίο να ακούγεται μονάχα η φωνή του αυθέντη εκκωφαντικά μεγεθυσμένη: «Κάνουμε πράξη το όνειρο!». Δεν είναι εύκολο να αποκτήσει χροιά πραγματικότητας η παράκρουση. Γιατί παράκρουση είναι να φτύνει έναν ολόκληρο λαό ο πρωθυπουργός λέγοντας «δεν μπορεί και δεν πρέπει να πάνε όλοι στο πανεπιστήμιο» και να κυριαρχούν τα χειροκροτήματα των υπηρετών, των κολάκων και των γελωτοποιών.
Δεν είναι εύκολο πράγμα η «εκπαίδευση» της κοινωνίας στον πολιτικό και ιστορικό αναλφαβητισμό, στην εχθροπάθεια όχι μόνο για τον ξένο, αλλά και για κάθε μορφής μειοψηφική «ξενότητα», δεν είναι εύκολο πράγμα η «εκπαίδευση» συμμετοχής στην κατασκευή κατωτεροτήτων.
Και δεν είναι εύκολο γιατί η γνώση που παράγεται από το σύνολο της ανθρώπινης κατάστασης είναι άπειρη, απρόβλεπτη και τρομακτική σε δύναμη. Αυτό ακριβώς πρέπει να κρυφτεί! Η δύναμη της γνώσης που παράγεται διαρκώς και που ποτέ δεν είναι προς το συμφέρον του ιερατείου και του ιερού της κάθε εξουσίας. Όσοι νόμοι, για παράδειγμα, κι αν νομιμοποιήσουν τις κλοπές, η δικαιοσύνη που παράγεται διαρκώς μέσα στην κοινωνία είναι απείρως μεγαλύτερη. Και τούτο δεν σταματάει, γιατί τούτο θα ήταν το όντως αφύσικο και όχι η ισότητα, όπως ανοήτως διατείνεται μια ψυχή.
Τη βαρβαρότητα της ανοησίας τους προσπαθούν εντέλει να αποκρύψουν ώστε να είναι εφικτός ο μάταιος κόσμος τους. Βέβαια, αυτή τη βαρβαρότητα καμία Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής δεν γίνεται να τη διερευνήσει. Ωστόσο, και μόνο η συνειδητοποίηση της ανάγκης να ξυπνήσουν οι νόμοι είναι παρήγορη. Και απολύτως απαραίτητη. Γιατί οι νόμοι παράγουν γνώση που ποτέ δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί. Αυτό ακριβώς φοβούνται όλοι οι αυθέντες: τη γνώση. Τη γνώση που ξέρουν ότι δεν μπορούν να τη σταματήσουν.
Ας το καταλάβουμε και οι υπόλοιποι.
