Λιγότερο κράτος είναι το κράτος που χωράει μονάχα λίγους και θεωρεί τους πολλούς υποτελείς του.
Μίκης Θεοδωράκης, Μανώλης Γλέζος, Λάκης Σάντας, Νικηφόρος Μανδηλαράς, Μάνος Χατζιδάκις, Γιάννης Τσαρούχης, Διομήδης Κομνηνός, Μάρκος Βαμβακάρης, Νίκος Παπάζογλου, Ελένη Τοπαλούδη, Παύλος Φύσσας, Σαχζάτ Λουκμάν, Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου, Γιώργος Μωραΐτης, Μάνος Ελευθερίου, Άλκης Αλκαίος, Γιώργος Σεφέρης, Γιάννης Ρίτσος, Βασίλης Τσιτσάνης, Νίκος Καρούζος, Οδυσσέας Ελύτης, Βασίλης Διοσκουρίδης, Αλέξης Δαμιανός, Τάκης Κανελλόπουλος.
Λιγότερο κράτος είναι το κράτος που χωράει μονάχα εκείνους που δεν ονειρεύονται, αλλά ρεύονται τα όνειρα των άλλων που έχουν σάρκα και οστά, εκείνους που κατασπαράζουν τα όνειρα μόλις τα βρουν μονάχα κι απροστάτευτα.
Διονύσης Τεμπονέρας, Κάρολος Κουν, Γιώργος Χειμωνάς, Λούλα Αναγνωστάκη, Κική Δημουλά, Άθως Δημουλάς, Μανόλης Αναγνωστάκης, Τζένη Καρέζη, Έλλη Λαμπέτη, Έλλη Αλεξίου, Μάτση Χατζηλαζάρου, Γιάννης Σακελλαράκης, Γιώργος Χουρμουζιάδης, Γιάννης Βαρβέρης, Γιάννης Κοντός, Χριστόφορος Λιοντάκης, Μαρία Κυρτζάκη, Νίκος Χατζηκυριάκος – Γκίκας, Νίκος Κεσσανλής, Κώστας Παπαγεωργίου, Γιώργος Καραβασίλης, Τάκης Παυλοστάθης, Δημήτρης Αρμάος, Νίκος Νικολαΐδης.
Σεπτά ονόματα που τα καταπίνει και όλο τα καταπίνει ένα κράτος που λιγοστεύει και όσο λιγοστεύει, λιγοστεύει και την απώλεια σαν να μην είχε υπάρξει το γεγονός μιας ζωής που έχει απολεσθεί.
Θανάσης Βέγγος, Μίμης Φωτόπουλος, Αλέκος Σακελάριος, Μίμης Τραϊφόρος, Σοφία Βέμπο, Γιώργος Σικελιώτης, Τάσσος, Μιχάλης Κατσαρός, Βασίλης Στεριάδης, Ηλίας Ηλιού, Δημήτρης Μαρωνίτης, Γιάννης Δάλλας, Γιώργος Κοτανίδης, Εύα Κοταμανίδου, Αλέξης Οικονομίδης, Γιάννης και Δημήτρης Τζάθας, Γιώργος Τσιτσόπουλος, Παύλος Μάτεσις, Μάνος Λοΐζος, Βασίλης Δημητρίου, Φίλιππος Βλάχος, Νανά Καλλιανέση, Βάσω Κατράκη.
Λιγότερο κράτος σημαίνει λιγότερη Ακρόπολη, σημαίνει λιγότερη Βυζαντινή Θεσσαλονίκη, γιατί είναι το κράτος που μικραίνει τα ιερά και τα όσια ενός ολόκληρου πολιτισμού, ώστε να χωρέσει η λιγοστή αξία μέσα στις βαθιές τσέπες των χορηγών του.
Βύρων Λεοντάρης, Άννα Συνοδινού, Ελένη Χατζηαργύρη, Αλέξης Σολομός, Μίνως Βολανάκης, Νίκος Μαμαγκάκης, Γιάννης Σπανός, Πυθαγόρας, Θόδωρος Δερβενιώτης, Κώστας Βίρβος, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Στέλιος Καζαντζίδης, Πάνος Γεραμάνης, Μανώλης Αγγελόπουλος, Λαυρέντης Διανέλλος, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Αλέξης Διαμαντόπουλος, Μαρία Μπέικου, Μελίνα Μερκούρη, Αμαλία Τσακνιά, Σπύρος Τσακνιάς, Παναγιώτης Κονδύλης, Κίττυ Αρσένη, Κορνήλιος Καστοριάδης, Κώστας Αξελός, Κωστής Μοσκώφ, Κώστας Παπαϊωάννου, Πάνος Φειδάκης, Μάρκος Μέσκος.
Λιγότερο κράτος. Ολοένα και λιγότερο κράτος. Λιγότερο: ένα ομοίωμα κράτους.
Χαρίλαος Φλωράκης, Άγγελος Ελεφάντης, Νίκος Πουλαντζάς, Μιχάλης Παπαγιαννάκης, Μπάμπης Δρακόπουλος, Νίκος Σταμάτης, Δημήτρης Ραβάνης - Ρεντής, Λεωνίδας Κύρκος, Χρίστος Χειμάρας, Άρης Σκιαδόπουλος, Γιάννης Θεοδωράκης, Γιάννης Νεγρεπόντης, Λουκιανός Κηλαϊδόνης, Μαρία Δημητριάδη, Θάνος Μικρούτσικος, Κώστας Ταχτσής, Στρατής Τσίρκας, Δημήτρης Χατζής, Ανδρέας Φραγκιάς, Θόδωρος Αγγελόπουλος, Νικηφόρος Βρεττάκος, Κώστας Βρεττάκος, Νίκη Τριανταφυλλίδου, Θεόφιλος Φραγκόπουλος, Ανταίος Χρυσοστομίδης, Θωμάς Γκόρπας.
Λιγότερο είναι το κράτος που δεν χωράει άλλους εκτός από τους υπερβολικούς εαυτούς των «νόμιμων» ιδιοκτητών του. Που δεν χωράει άλλη ελευθερία παρά μονάχα τη δική τους. Ούτε άλλη δημοκρατία χωράει γιατί η δημοκρατία «τους» είναι τόσο μεγάλη που πνίγει και δολοφονεί τη δημοκρατία των «άλλων». Διά του νόμου βέβαια.
Σωτήρης και Αλίντα Δημητρίου, Μικές Καραπιπέρης, Γιώργος Λαζάνης, Μίμης Κουγιουμτζής, Σπύρος Ευαγγελάτος, Αλέκα Παίζη, Κατίνα Παΐζη, Κάτια Λεμπέση, Μάγδα Κοτζιά, Θέμις Μπανούσης, Ηλίας Λάγιος, Αλέξης Τραϊανός, Ζακ Κωστόπουλος, Μανόλης Σαββίδης, Λέων Καραπαναγιώτης, Γιάννης Φάτσης, Μαρίκα Τζιραλίδου, Βαγγέλης Γουμενάκης, Κώστας Γκόλφης, Γιώργος Μαγεράκης.
Εκείνο το βράδυ, εκείνο το πρωί. Αυτή η ομοβροντία του «υπερυψούται».
Λιγότερο κράτος σημαίνει λιγότερο βράδυ. Λιγότερο βράδυ σημαίνει λιγότερο όνειρο, λιγότερο όνειρο σημαίνει λιγότερη ελπίδα. Λιγότερη ελπίδα σημαίνει λιγότερο κράτος, γιατί από αυτό το κράτος δεν περισσεύει ελπίδα. Η ελπίδα «δεν έχει αντίκρισμα στην αγορά εργασίας». Άλλωστε οι ελπίδες κοστίζουν ακριβά γιατί αυξάνουν το μισθολογικό κόστος της ανελαστικής ζωής. Άσε που στο τέλος μπορεί να σου ζητήσουν και τα ρέστα.
Η μάνα μου, ο πατέρας μου, τα παιδιά που χάθηκαν, το μέλλον που σηκώνει το χέρι του πριν το καταπιεί το κύμα. Χθες ακόμα ζούσαμε μαζί του. Και μαζί τους. Ας μην αφήσουμε να μας καταπιεί ένα κράτος που λιγοστεύει τη ζωή. Ας μην ζήσουμε «κοιτώντας το ρολόι». Ας μην πούμε «αιωνία τους μνήμη». Καλύτερα να πούμε αιωνία η ζωή.
