Έναν αναστοχασμό πάνω στη βία της καθημερινότητας, ειδικά στον καιρό της πανδημίας, «όπου η βία περνά από μέσα μας», χαρακτηρίζει την παράσταση «Violence», που παρουσιάζεται απόψε σε πανευρωπαϊκή πρεμιέρα στην Πειραιώς 260, η Καναδή σκηνοθέτιδα και συγγραφέας Μαρί Μπρασάρ, η οποία μιλώντας στην ΑΥΓΗ δεν κρύβει πως «η ιστορία των γυναικών δεν έχει ακόμα αφηγηθεί, παραμένοντας στη σκιά. Η ιστορία με Ι κεφαλαίο είναι μια ανδρική υπόθεση και μια υπόθεση εξουσίας, σχεδιασμένη και γραμμένη από τους ίδιους» προσθέτει, «κάτι που αναιρεί η τέχνη, καθώς εδώ δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι».
Η Μπρασάρ παρομοιάζει την τέχνη με έναν τόπο ελεύθερης και συλλογικής ανταλλαγής εμπειριών, που τα τελευταία χρόνια αναδεικνύει όλο και περισσότερο ιστορίες γυναικών.
«Στη δουλειά μου προσπαθώ να εξερευνήσω άγνωστα εδάφη και πεδία όπου όλοι θα νιώθουν οικεία, καθώς δεν θα υπάρχουν νικητές και ηττημένοι» ομολογεί και αποκαλύπτει πώς εμπνεύστηκε την αποψινή της παράσταση. Ήταν αρκετά χρόνια πριν όταν η δίχρονη βαφτισιμιά της στάθηκε αφορμή να εμπνευστεί η ίδια τη «Βία», καθώς αναρωτήθηκε πώς ήταν δυνατό ένα παιδί να διαπραγματευτεί θέματα όπως η ζωή και ο θάνατος, καθώς η μικρή, ξεφυλλίζοντας ένα βιβλίο με τοπία, έδειξε μια τελεία λέγοντας πως αυτή «μοιάζει σαν ένα μικρό λουλούδι που δεν έχει ακόμα ανθίσει».
Συγκλονισμένη, η Μπρασάρ σκέφτηκε ότι μ’ αυτή τη φράση, που δεν ήταν απλώς μια διεισδυτική και αιχμηρή παιδική παρατήρηση, έπρεπε να κάνει κάτι. Μετά από ένα εσωτερικό ταξίδι, που διήρκεσε πέντε χρόνια, κατέληξε στη θεματική τής βίας. «Που ξεκινά από την εκπαίδευση στην παιδική ηλικία, αυτή είναι η πρώτη μορφή βίας που δέχεται ένας άνθρωπος, καθώς στη διάφανη, ευφυή ηλικία ακούς ότι δεν είσαι ακριβώς άνθρωπος, γιατί πρώτα πρέπει να μάθεις. Ο εξαναγκασμός είναι, μεταξύ άλλων, η πρώτη μορφή βίας που καθορίζει την ανάπτυξή μας».
Η Μπρασάρ θεωρεί ότι οι άνθρωποι είμαστε συμπονετικά όντα και έχουμε μάθει να απορροφούμε τη βία του περιβάλλοντός μας μετατρέποντάς τη σε κάτι άλλο. «Ό,τι συμβαίνει στον κόσμο αλλάζει τον εσωτερικό μας εαυτό γιατί είμαστε συμπονετικοί» λέει.
Η γοητεία των ιστοριών
Η Μπρασάρ ομολογεί ότι γράφει αυτοσχεδιάζοντας. Ηχογραφεί τις σκέψεις της και τις γράφει στη συνέχεια. Επηρεασμένη από τις εικαστικές τέχνες, δεν κρύβει ότι για τη «Βία» εμπνεύστηκε από μια έκθεση που είδε πριν χρόνια στο Τόκιο με τίτλο «Η καταστροφή και η δύναμη της τέχνης», βασισμένη σε τραγωδίες που στιγμάτισαν τον κόσμο και κυρίως την ίδια την Ιαπωνία.
Η ίδια μεγάλωσε με ιστορίες. «Όταν ήμουν μικρή, η θεία της μητέρας μου, που ήταν κάτι σαν γιαγιά μου, ευφυής και αστεία, μου αφηγούνταν πάρα πολλές ιστορίες, κάτι μου με έκανε να τις αγαπήσω πολύ. Οι ιστορίες αυτές, για ταξίδια και μέρη μακρινά, με έκαναν να ονειρεύομαι και να πιστέψω ότι όλα είναι δυνατά. Αυτή η γυναίκα ήταν και η αιτία ως παιδί να αναπτύξω πολύ τη φαντασία μου. Το ίδιο έκανε και η μητέρα μου, που την έχασα νωρίς, αλλά πρόλαβε να μου αφηγηθεί ιστορίες για ταξίδια και ανακαλύψεις. Έτσι οι γυναίκες τής οικογένειάς μου τροφοδότησαν την αγάπη μου για τις ιστορίες και την αφήγησή τους» υπογραμμίζει.
