Τρία κτήρια του κέντρου της Αθήνας, που γειτνιάζουν και επικοινωνούν μεταξύ τους σε μια νοητή γραμμή που ενώνει τη Σταδίου με την Πανεπιστημίου και παρέμεναν κλειστά, μετατράπηκαν σε ένα απέραντο εργοτάξιο και ανοίγουν από αύριο ξανά για να φιλοξενήσουν την 7η Μπιενάλε της Αθήνας με τίτλο Eclipse (Έκλειψη).
Πριν από τα επίσημα εγκαίνια μπήκαμε στα κτήρια του πρώην πολυκαταστήματος Fokas στην οδό Σταδίου, των παλαιών δικαστηρίων της Σανταρόζα και του Μεγάρου Σλήμαν - Μελά επί της Πανεπιστημίου, μετέχοντας σε μια πρώτη ξενάγηση από τον καλλιτεχνικό διευθυντή της Μπιενάλε Poka-Yio.
Επιχειρώντας να λειτουργήσει ως παλμογράφος της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, μέσα από τη ματιά της σύγχρονης τέχνης και των εικαστικών δημιουργών από όλον τον κόσμο, όπως κάθε Μπιενάλε που σέβεται τον εαυτό της, η 7η Μπιενάλε της Αθήνας από 24 Σεπτεμβρίου έως και 28 Νοεμβρίου, με τη συμμετοχή περισσότερων από 80 καλλιτεχνών από τη βόρεια και νότια Αμερική, την Καραϊβική, την Αφρική και την Ευρώπη, ζωντανεύει ξανά τρία τοπόσημα της πόλης με τη δική τους ιστορία μέσα στον χρόνο και τις εποχές.
Στόχος να ενεργοποιηθεί ο κοινωνικός διάλογος για θέματα που απασχολούν την εγχώρια, αλλά και διεθνή κοινότητα, αλλά και να δημιουργηθούν φιλόξενα κελύφη νέων αφηγήσεων.
Κεντρικός εκθεσιακός χώρος, το πρώην πολυκατάστημα Fokas επιλέχθηκε ως «σύμβολο της πτώχευσης της σύγχρονης Ελλάδας», όπως εξηγούσε ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Μπιενάλε Poka-Yio, με εμφανή ακόμα επάνω του τα στοιχεία της πρώην χρήσης του, καθρέφτες, δοκιμαστήρια, πάγκους που συνυπάρχουν με εικαστικά έργα τέχνης που στήνονται από την αρχή.
Έργα όπως τα γλυπτά χέρια μέσα σε βαλίτσα του Andrew Roberts, που σχολιάζουν τα fake news, τις αναφορές στις επαναστάσεις των αφρικανικών χωρών έτσι όπως τις αφηγείται ο Samson Kambalu κ.ά.
Περνώντας απέναντι, στα πρώην δικαστήρια της Σανταρόζα, όπου λειτούργησε το πρώτο κρατικό τυπογραφείο και όπου έγινε η πρώτη εκδίκαση της υπόθεσης Μπελογιάννη, η είσοδος από την πλευρά της πλατείας έχει μεταμορφωθεί από ένα έργο εμπνευσμένο από τα χαρακτηριστικά αρχιτεκτονήματα της Χίου.
Εσωτερικά οι τοίχοι παραμένουν γυμνοί αφήνοντας να φαίνονται οι αρχικές πέτρες, ενώ έχουν διαμορφωθεί χώροι που θυμίζουν κελιά, ειδικά για τις ανάγκες εγκατάστασης των έργων. Πρόκειται για τον χώρο που θα φιλοξενεί μεταξύ άλλων την εντυπωσιακή «ανασκαφή» της Zuzanna Czebatul, με τα υπερμεγέθη έργα που παραπέμπουν σε κινηματογραφικά αγάλματα, σχόλιο και αναφορά για το πώς γράφεται η Ιστορία.
Το Μέγαρο Σλήμαν - Μελά, με σειρά εγκαταλελειμμένων γραφείων που υπήρξαν για χρόνια επαγγελματική στέγη, αποκαλύπτει μια γοητευτική εσωτερική αυλή με δέντρα, δείγμα λαϊκής αυλής εποχής, όπου οι επισκέπτες και οι καλλιτέχνες της Μπιενάλε θα μπορούν να συναντιούνται και να συζητούν χαλαρώνοντας.
Κάποιοι από τους χώρους του Μεγάρου, που έως και σήμερα ανακαινίζεται για τη φιλοξενία των έργων, διατηρούν ακόμη την αίγλη από μαρμάρινα τζάκια, ξύλινα πατώματα και ζωγραφισμένα, περίτεχνα ταβάνια.
Ανάμεσα στα έργα του κτηρίου η εγκατάσταση του Christoph Draeger για τη «Σφαγή του Μονάχου» στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972.
Επιδιώκοντας μεταξύ άλλων να προσεγγίσει ζητήματα ταυτότητας, ιστορίας και πολιτισμικής πολυπλοκότητας, η 7η Μπιενάλε της Αθήνας επιχειρεί παράλληλα και μια αποτύπωση διαφορετικών οπτικών και καλλιτεχνικών πρακτικών της αφρικανικής διασποράς.
Όπως σημειώνουν και οι συνεπιμελητές Omsk Social Club και Larry OsseiMensah, αναδεικνύει την ολοένα και πιο θολή αντίληψη που έχουμε για την πραγματικότητα εξαιτίας μιας κατάστασης διαρκούς ρευστότητας την οποία βιώνουμε σήμερα.
