Τις δύο τελευταίες περιττής αρίθμησης συμφωνίες του Μπετόβεν, στον ευρωπαϊκό τηλεοπτικό και διαδικτυακά προσβάσιμο κύκλο της 6ης Ιουνίου 2021, επωμίσθηκαν αρχιμουσικοί με κυμαινόμενη αναλογία ελληνικού αίματος και μυθιστορηματικές μεταναστευτικές πορείες στους αντίποδες του ορίζοντα. Παρά τον λιβανωτό, όμως, της έμπειρης κεντρικής εισηγήτριας Annette Gerlach, για την Ελληνίδα συνάδελφό της Λένα Αρώνη, η παρουσίαση του Θεόδωρου Κουρεντζή στο παγκόσμιο κοινό υπήρξε από ισχνή έως ανύπαρκτη στα ελάχιστα δευτερόλεπτα της διεκπεραιωτικής παρέμβασής της.
Έστω, όμως, και αν είναι ήδη επαρκώς γνωστή η πορεία του γεννημένου στον Βύρωνα και σπουδαγμένου στην Αγία Πετρούπολη μαέστρου, ουδόλως περιττεύει η μνεία της εκ μέρους του ανάληψης, το 2018, της μουσικής διεύθυνσης της νέας, ενιαίας Ορχήστρας της Ραδιοφωνίας SWR της Στουτγάρδης ή της εν έτει 2019 αποδέσμευσής του από μακρά και αξιομνημόνευτη θητεία στα ηνία της Όπερας του Περμ, για ελεύθερη πορεία του ιδίου και του επίλεκτου δημιουργήματός του, της Ορχήστρας και Χορωδίας musicAeterna. Επικεφαλής της πρώτης παρουσίασε την 7η Συμφωνία από τον ιερό χώρο του Μαντείου των Δελφών αυτό το δειλινό μιας μακράς θερινής μέρας, ως παράλληλο φόρο τιμής και σε συμπαραγωγή με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για την επέτειο της τριανταετίας του.
Οι συνεργασίες με εκκεντρικούς σκηνοθέτες, αλλά και τα συχνά εξωμουσικά καρυκεύματα των συναυλιών του Κουρεντζή, όπως ενδεχομένως η συνοδευτική χορογραφία της Sasha Waltz, και οπωσδήποτε η επιτηδευμένη είσοδός του στον χώρο της εκτέλεσης, οδήγησαν προφανώς τον κεντρικό συμπαρουσιαστή, τον Γάλλο μουσικολόγο και κριτικό Christian Merlin, να επιφυλάξει αποκλειστικά στον ιδιοφυή Έλληνα τους προειδοποιητικούς χαρακτηρισμούς της «πολύ παράξενης φιγούρας» και του «αμφιλεγόμενου», επαρκώς οικείους πάντως στον διάσημο καλλιτέχνη.
Η «ατάκα» έναρξη της συμφωνίας, με ενεργητικό, ρυθμικά κοφτό και ουδέ κατ’ ελάχιστον «συγκρατημένο» (sostenuto) τέμπο για την αξιομνημόνευτη εισαγωγική δήλωση της συμφωνίας που ο Βάγκνερ προσονόμασε «Αποθέωση του Χορού», κλιμακώθηκε σε αιματώδη, πανηγυρική συστράτευση για το «ζωηρό» (vivace) κύριο μέρος της κίνησης.
Με μετριοπαθή ενστερνισμό των μετρονομικών ενδείξεων και χωρίς έλλειμμα υποκείμενου βάθους, μαέστρος και μουσικοί επιδόθηκαν σε ανάγνωση κλασικών αναλογιών, ιωνικής οικονομίας των ορχηστρικών όγκων, νευρώδη και όχι νευρική, καθώς και με ευπρόσδεκτες επιπρόσθετες φωτοσκιάσεις για την τηρηθείσα επανάληψη του κύριου θέματος. Έτσι, η συναρπαστικά τεκμηριωμένη εμμονή αγωγικής ακαμψίας ενός Χέρμαν Σέρχεν βρήκε εν προκειμένω πιστή και καλλιεργημένη συνέχεια από την υψηλών προδιαγραφών ορχήστρα.
Μάγος της δυναμικής, ο Κουρεντζής ανέπτυξε σε εξίσου συνεπή βηματισμό και το εμβληματικό allegretto, με τον φακό να παρέχει προς στιγμήν εχέγγυα λειτουργικότητας και κοινής αναπνοής της μουσικής με τη χορογραφία. Σε εστιγμένο, υπερταχύ ρυθμό και το presto του γ’ μέρους, χωρίς κάμψη για το κεντρικό τρίο του, παρά την σαφή αγωγική υπόδειξη σημαντικής ελάττωσης της ταχύτητας (assai meno presto). Σε παρόμοιο πλαίσιο, όμως, πρόωρης κορύφωσης, το τελικό allegro con brio απέτυχε να ανακαλύψει περιθώρια διεύρυνσης του μεθυστικού διονυσιασμού για ένα πραγματικά οργασμικό φινάλε, απαράκαμπτη προϋπόθεση κάθε εξέχουσας ερμηνεία! Κρίμα!
