Ποιος Δελμούζος, ποιος Γληνός, ποιος Τριανταφυλλίδης και, αργότερα, ποιος Παπανούτσος. Ένας είναι ο μέγας αναμορφωτής της Παιδείας: Κυριάκος Μητσοτάκης! Ο και Μωυσής αποκαλούμενος πρωθυπουργός, ο οποίος την περασμένη Δευτέρα παρουσίασε, μαζί με την ανατριχιαστική υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως, το «Νέο Αναβαθμισμένο Σχολείο». Και είναι τόσο αναμορφωμένο αυτό το σχολείο ώστε άνετα θα οδηγούσε σε αυτοκτονία τους μεγάλους δασκάλους της πατρίδας (όχι μόνο τους προαναφερθέντες). Γιατί δεν αναμορφώνει, αλλά παραμορφώνει την έννοια της Παιδείας. Την υποβιβάζει σε εργαλειακή συνθήκη παραγωγής εξειδικευμένου προσωπικού κάθε λογής «ψυκτικών Περιστερίου» και τίποτε άλλο. Και μάλιστα με τρόπο συστηματικό, επίμονο, ειδεχθή θα έλεγε κανείς, με τα όσα σκοτεινά και απάνθρωπα απεργάζεται.
Αν, μάλιστα, εκτός από τους μεγάλους δασκάλους μας, ζούσε και ο αξέχαστος Γιάννης Σκαρίμπας, θα στηλίτευε τον αποκρουστικό παραλογισμό του πρωθυπουργού, επαναλαμβάνοντας εκείνο το αμίμητο: «Όσο και να προσθέτεις άλογο και πορτοκάλι, αποκλείεται να βγάλεις άθροισμα αλογοπορτόκαλο»!
Είναι πολλοί οι δάσκαλοι, οι επιστήμονες, ολόκληρη η εκπαιδευτική κοινότητα, που πολλά έχουν να πουν για το περιεχόμενο του... αλογοπορτόκαλου, το οποίο προσπάθησε να πλασάρει σαν «Νέο Αναβαθμισμένο Σχολείο» ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Το ίδιο το αλογοπορτόκαλο ωστόσο είναι η βαριά θλίψη για το μέλλον των παιδιών μας, άρα για το μέλλον του τόπου, για το μέλλον της Δημοκρατίας. Η βαριά θλίψη να βλέπεις τον πρωθυπουργό της χώρας, χωρίς συναίσθηση, χωρίς επίγνωση καταστροφής, με τη βαθιά αφύσικη πεποίθηση πως ο Παράδεισος έχει ευνοούμενους, να λειτουργεί όχι μόνο ως πλασιέ σχολαρχών ιδιωτικής εκπαίδευσης αλλά κυρίως ως ντίλερ ενός συστήματος εξαγριωμένα μεροληπτικού υπέρ των λίγων και ολίγιστων, από το οποίο κανένας δεν γίνεται να ξεφύγει, γιατί έτσι είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Αυτό είναι το παράλογο και το παρακρουστικό.
Διότι, βέβαια, δεν αντέχουν στην κοινή λογική δύο έστω φράσεις του πρωθυπουργού, αν τις βάλουμε τη μια δίπλα στην άλλη ώστε να αλληλοεξοντωθούν πριν εξοντώσουν εμάς. Η μια: «Δίνουμε ίσες ευκαιρίες σε όλα τα παιδιά, αυτή είναι η φιλοσοφία του νέου σχολείου». Και η άλλη: «Δεν μπορούν και δεν πρέπει να πάνε όλοι κατ’ ανάγκη στο Πανεπιστήμιο».
Αυτή είναι η παράλογη και σάπια ισότητα των ευκαιριών που υπάρχει μέσα στο μυαλό εκείνων που θέλουν να ποδηγετήσουν το πώς θα επιβιώσουν οι πολλοί, για να ζήσουν όσο το δυνατόν πιο ανέμελα και πιο ελεεινά ευτυχισμένοι, πατώντας επί πτωμάτων, οι «νόμιμοι» ιδιοκτήτες της ζωής των άλλων, οι αυτοκράτορες του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος χρόνου. Νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν.
Αυτό είναι το αλογοπορτόκαλο του παραλόγου που έχει μέσα στο μυαλό και στην ψυχή του (λέμε τώρα...) ο Μητσοτάκης και οι όμοιοί του με μια ιδιότυπη και κληροδοτούμενη... ευγονική: τα μεν παιδιά τους να γεννιούνται με το γονίδιο της μεγαλοφυΐας που τους επιτρέπει να καταφέρουν τα πάντα, να ζήσουν με απόλυτη ελευθερία επιλογών ακόπως, αφορολογήτως και μη δίνοντας λογαριασμό σε κανένα (αυτό δα έλειπε), τα δε παιδιά των υπολοίπων να ζήσουν επιλέγοντας «τα επαγγέλματα που έχουν μεγάλη ζήτηση στο μέλλον».
Ένα μέλλον ιδιόκτητο από τους ίδιους που αποφασίζουν ποιος μπορεί και πρέπει να πάει στο Πανεπιστήμιο. Με καταστολή βεβαίως και αστυνομία, μη τυχόν και ξεφύγει κανένας τόνος ελευθερίας, ο οποίος θα μπορούσε να διαταράξει την εξωπραγματικά συμπαγή τάξη πραγμάτων. Λογικό δεν ακούγεται;
Αυτή είναι η αθροιστική λογική του αλογοπορτόκαλου, η οποία οδηγεί στο ανώτατο στάδιο της λογικής. Στη συνδυαστική λογιστική του Προκρούστη: είτε τανύζοντας είτε αφαιρώντας τμήματα από το κορμί του ανθρώπου ώστε να ταιριάσει με την κλίνη βασάνου (μιας ολόκληρης ζωής), στο τέλος αυτά τα δυο αθροιζόμενα να δημιουργούν ένα νέο κεφάλαιο, με μεγάλη κερδοφορία, στη φυσική ιστορία της ανθρωπότητας!
Εύγε και ωσαννά, κύριε Μητσοτάκη. Κι άσε εκείνο τον ξεπερασμένο Κάρολο να επιμένει ακόμα πως «στόχος μιας κοινωνίας είναι η ελεύθερη ανάπτυξη του ενός να αποτελεί προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».
Παράλογα πράματα.
