Ο ακραιφνής νεοφιλελευθερισμός που κυριαρχεί παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια κατάφερε να πείσει την πλειονότητα των κοινωνιών ότι δεν υπάρχει πάλη των κοινωνικών τάξεων. Δεν υφίσταται διαφοροποίηση μεταξύ δεξιών και αριστερών αντιλήψεων, ενώ το θατσερικό δόγμα «There is no alternative» (Δεν υπάρχει εναλλακτική) συνεχίζει να βρίσκεται στο επίκεντρο της διεθνούς πολιτικής σκηνής.
Δυστυχώς, οι κοινωνίες εκδηλώνουν την αντίδρασή τους στις οξυμένες ανισότητες που παράγει ο νεοφιλελευθερισμός επιλέγοντας ακροδεξιά πολιτικά σχήματα, τα οποία θεωρούν αντισυστημικά λόγω της προβολής της αντιμεταναστευτικής πολιτικής και υποσχόμενα ευημερία γενικώς και αορίστως για την κοινωνική πλειονότητα.
Τα αποτελέσματα της ακροδεξιάς πολιτικής βλέπουμε προσφάτως στην Αργεντινή με τον Χαβιέρ Μιλέι στον πρωθυπουργικό θώκο. Το 55% των πολιτών της χώρας είναι πλέον φτωχό και ένα μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης παλεύει να αποφύγει αυτήν τη μοίρα. Βέβαια, η Ιστορία έχει πλήθος ανάλογων παραδειγμάτων με την Ακροδεξιά στην κυβέρνηση, όπου οι περισσότεροι πολίτες φτωχοποιούνται και τα κράτη τους είναι εντελώς αποδυναμωμένα στους εξωτερικούς κινδύνους.
Η απομάκρυνση των πολιτών από την πολιτική, που με επιμέλεια χτίστηκε στα χρόνια της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού με στοχευμένη προπαγάνδα, η μικρή διάρκεια εν μέσω έντονων κρίσεων κυβερνήσεων της Αριστεράς χωρίς να προλάβουν να παράγουν ισχυρά αποτελέσματα οικονομικής ανάπτυξης και καλυτέρευσης της ζωής των λαϊκών και μικρομεσαίων στρωμάτων δημιουργούν στις μέρες μας την εξής εικόνα: Ένα μέρος της κοινωνίας να στρέφεται στην Ακροδεξιά και ένα άλλο μέρος της να παραμένει σε κατάσταση παθητικότητας. Εξαίρεση αποτελεί ένα μικρό ποσοστό πολιτών που βρίσκεται σε αναμονή, περιμένοντας να παραχθούν προοδευτικές αλλαγές από τη συγκυρία θεωρώντας ότι ο νεοφιλελευθερισμός έχει ξεπεράσει τις ανοχές της κοινωνίας.
Στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., μετά την ταλαιπωρία που υπέστη από σωρεία λαθών σε στρατηγικές επιλογές και πρόσωπα, πλέον με βήματα σταθερά βγαίνει από την εσωστρέφεια και επικοινωνεί με τον κόσμο που απογοήτευσε. Επαναφέρει τον συγκροτημένο πολιτικό λόγο, διαλύει τις γκρίζες ζώνες στην ιδεολογία του που επέφερε η προηγούμενη ηγεσία επιδιώκοντας τη μετάλλαξή του και δείχνει ωριμότερος να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της εποχής.
Φτάνει η προσπάθεια στο πεδίο αυτό για να γίνει κυβέρνηση στον τόπο;
Οχι. Για να έρθουν οι πολίτες στον δρόμο της αριστερής πολιτικής, χρειάζονται ένα οργανωμένο σχέδιο που να εμπνέει και προγραμματικός αντιπαραθετικός λόγος με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που ασπάζεται η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Χρειάζονται προτάσεις ρηξικέλευθες σε κάθε τομέα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής με απτά παραδείγματα, εμπεριστατωμένα, που δεν θα επιδέχονται αμφισβήτηση τόσο ως προς τη σύγχρονη δομή τους όσο και ως προς το σκέλος της χρηματοδότησής τους.
Να αποτελούν καταφυγή για τον κάθε πολίτη που δεινοπαθεί να τα βγάλει πέρα και τρέμει την ώρα που θα χρειαστεί γιατρό και νοσοκομείο. Που αγχώνεται για το πώς θα σπουδάσει το παιδί του και πώς θα στεγαστεί. Η αριστερή πολιτική με γείωση στον λαό χρειάζεται επιπλέον όραμα για το μέλλον. Ζητούμενο είναι πώς η Ελλάδα μπορεί να μετατραπεί από θύμα των καρτέλ της εγχώριας και μη ολιγαρχίας σε χώρα που οι κάτοικοί της θα μπορούν να δημιουργούν και να χαίρονται τον κόπο τους και το κράτος δεν θα τους ληστεύει προς όφελος μιας χούφτας πλουσίων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. δεν πρέπει να χάσει άλλο χρόνο, οι πιέσεις των πολιτών εντείνονται. Μπορεί να δράσει με τρόπο που θα του εξασφαλίσει να κυβερνήσει, χωρίς αυτή τη φορά να απειλείται από Μνημόνια, δείχνοντας στο ακέραιο το αριστερό του πρόσωπο. Η κοινωνία τον χρειάζεται άμεσα.