Υπάρχουν 57 άνθρωποι νεκροί που πήραν το τρένο της μεγάλης φυγής χωρίς να ρωτηθούν. Υπάρχουν και οι επιζήσαντες που έγιναν ζωντανά συντρίμμια αφήνοντας ένα κομμάτι τους για πάντα στον τόπο του θανάτου. Υπάρχουν και οι μανάδες που τους ξερίζωσαν την καρδιά και ζουν σε ένα μεταίχμιο, αιωρούμενες στο επέκεινα για πάντα, να μονολογούν το αίτημα για δικαίωση. Υπάρχει και το συλλογικό τραύμα. Υπάρχουν η απώλεια των νιάτων, της ελπίδας και η εμπέδωση της ιδέας ότι κανείς δεν είναι ασφαλής όταν επιλέγει ένα οικονομικό μέσο μεταφοράς.
Υπάρχει και η οργισμένη λαϊκή κραυγή εκατομμυρίων ανθρώπων για το έγκλημα και τη συγκάλυψη. Η υπόσχεση «Δεν θα σας ξεχάσουμε». Η κατακραυγή για την αδιαφορία, τον κυνισμό, την ωμότητα που ξεπερνά κάθε όριο σ’ αυτό το έγκλημα, αυτή την ανοιχτή πληγή στο κοινωνικό γίγνεσθαι και στη συλλογική μνήμη.
Από την άλλη, υπάρχει και ένας πρωθυπουργός που όταν ρωτιέται, κάνει αστειάκια. «Πόσο πολίτικαλ κορέκτ θέλετε να είναι η απάντηση;» είπε αυτός που στοιβάζει τις ευθύνες του στο «ανθρώπινο λάθος» και εύκολα τις διασκορπίζει στις «χρόνιες παθογένειες του Δημοσίου» για να ξεμπερδεύει. Στρέφει το δάχτυλο από την κυβέρνησή του στους αντιπάλους του καταγγέλλοντας «κομματική εργαλειοποίηση της τραγωδίας».
Είναι τέτοια η ανάγκη της συγκάλυψης του εγκλήματος, που, ενάντια σε κάθε λογική, επιχειρεί να θυματοποιήσει τον εαυτό του, τον Καραμανλή και την κυβέρνηση. Γιατί αν στα μάτια της κοινής γνώμης γίνει θύμα, αμέσως φεύγει από το κάδρο ως ένοχος. Και φτάνει στο σημείο να κατηγορεί ακόμα και το Ευρωκοινοβούλιο για «κομματικοποίηση» αφού δεν το ελέγχει.
Αντί να απολογηθεί για την πολιτική «επένδυση» της κυβέρνησής του στην εξαθλίωση κάθε δημόσιου οργανισμού, ώστε να γίνει αναπόφευκτη η πώληση, ο πρωθυπουργός συγκρίνει τραγωδίες. Φέρνει στον δημόσιο διάλογο το Μάτι, όταν αυτοί που τότε βάφτιζε ενόχους πηγαίνουν για αθώωση (Ρένα Δούρου) κι όταν αυτοί που έχριζε αθώους και τους επιβράβευε με υψηλόβαθμες θέσεις κρίνονται ένοχοι.
Ενα πράγμα φοβάται ο Κυριάκος Μητσοτάκης: Το πολιτικό κόστος. Όταν κατάλαβε ότι η κοινωνία αρνείται να «μπαζώσει» τα Τέμπη, όπως έπραξε η κυβέρνηση μέσα σε μία εβδομάδα «θάβοντας» τις απαντήσεις. Όλες; Εκτός από μία, ότι οι ζωές μας είναι αναλώσιμες και κάποιοι ούτε καν στη ζυγαριά δεν τις βάζουν μπροστά στα ενδεχόμενα κέρδη που περιμένουν από τις ιδιωτικοποιήσεις του Δημοσίου.
