Η συμπλήρωση ενός έτους από το έγκλημα στα Τέμπη -μεταξύ χιλιάδων άλλων- ήταν και μια υπενθύμιση για το ποιόν αυτών που μας κυβερνάνε. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα μπορούσε να βγει και να αναλάβει τις ευθύνες του. Ο Κώστας Καραμανλής θα μπορούσε να ζητήσει μια συγγνώμη που έλεγε «αυτό είναι ντροπή» όταν του έθεταν θέματα ασφάλειας μία βδομάδα πριν από την τραγωδία. Ο Χρήστος Τριαντόπουλος θα μπορούσε να πει «ξέρετε κάτι; Μπαζώσαμε το μέρος, λάθος». Ο Γιώργος Γεραπετρίτης θα μπορούσε να παραδεχτεί ότι δεν δέχθηκε την ευρωπαϊκή αρωγή. Θα μπορούσαν να είχαν γίνει τόσα που θα έδειχναν ότι υπάρχει έστω και ένα ψήγμα ενσυναίσθησης στην κυβέρνηση. Ή έστω μία επιφανειακή κατανόηση, για τα μάτια του κόσμου. Αντιθέτως, η οδός που επιλέχθηκε είναι αυτή της αντεπίθεσης, αυτό που λέμε «θα βγούμε κι από πάνω». Αν δεν αφορούσε τα Τέμπη, θα μιλούσαμε απλά για πολιτική χυδαιότητα. Επειδή όμως έχει να κάνει με 57 νεκρούς, με χαροκαμένες οικογένειες και με το αίσθημα του φόβου που κυριεύει κάθε δραστηριότητά μας, μιλάμε για ύβρη.
Υπάρχει όμως και η φωτεινή πλευρά της ιστορίας. Υπάρχουν οι περισσότεροι από 1,2 εκατομμύρια πολίτες που υπογράφουν για τα Τέμπη. Υπάρχουν οι χιλιάδες που κατέκλυσαν τους δρόμους την Τετάρτη, υπάρχουν οι φοιτητές που ξαναέγραψαν τα ονόματα των νεκρών αποκαθιστώντας την ύβρη. Υπάρχουμε όλοι εμείς που κάναμε τη γονεϊκή παράκληση «πάρε με όταν φτάσεις» σύνθημα και αίτημα δικαιοσύνης.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει πάρει την πολιτική επιλογή (γιατί όλα αυτά δεν γίνονται από ανικανότητα, αλλά από βούληση) να αντιμετωπίζει όσα συμβαίνουν με μια «αβάσταχτη ελαφρότητα», αλλά τα δυναμικά και ενεργά κομμάτια της κοινωνίας μας δείχνουν πως «Η ζωή είναι αλλού».
