Αν συγκεκριμένες φιλοκυβερνητικές φυλλάδες/ιστοσελίδες είχαν διαβάσει όλο το σχετικό ρεπορτάζ και διατηρούσαν στοιχειώδη επαφή με τον γραπτό λόγο, μπορεί να καταλάβαιναν ότι ο τίτλος «Τυχαίος θάνατος του Αλεξέι Ναβάλνι» στη σαββατιάτικη ΑΥΓΗ υπονοούσε ακριβώς αυτό που δεν... κατάλαβαν. Ότι δηλαδή η πρώτη σκέψη όλων στο άκουσμα της είδησης ήταν πως δεν μπορεί ο θάνατος να οφείλεται απλώς σε μια κακιά στιγμή.
Αν είχαν στοιχειώδη γνώση των κανόνων που διδάσκονται στις σχολές της δημοσιογραφίας, αν είχαν δει έστω ένα επεισόδιο της ιστορικής σειράς «Newsroom», θα γνώριζαν ότι όποιος συντάκτης βλέπει υπεύθυνα τη δουλειά του δεν βγάζει ετυμηγορία από το πρώτο άκουσμα μιας είδησης που έρχεται από μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Οφείλει απλώς να «αναφέρει τις κατηγορίες της Δύσης εναντίον του Ρώσου Προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν ότι δολοφόνησε τον πολιτικό αντίπαλό του, χωρίς να παίρνει θέση επί αυτού».
Αν δεν λειτουργούσαν με τη λογική «γράφω ό,τι αρέσει στο αφεντικό», θα απέφευγαν να υπονοήσουν ότι ο αρθρογράφος της «κομματικής εφημερίδας» επιχειρεί να περάσει μια «σοκαριστική» και «αδιανόητη» γραμμή.
Αν είχαν ρίξει μια γρήγορη ματιά στο βιογραφικό του Ναβάλνι, έστω στη Βικιπαίδεια, θα έβλεπαν ότι το 2007 αποβλήθηκε από το αντιπολιτευτικό Jabloko κατηγορούμενος για ρατσιστικές και εθνικιστικές απόψεις. Μετά την ανακοίνωση της διαγραφής του αποχώρησε με τον εθνικιστικό χαιρετισμό «Τιμή στη Ρωσία» για να ιδρύσει ένα εθνικιστικό κόμμα με τον τίτλο Narod (Λαός). Θα είχαν διαβάσει ότι έντυπα όπως ο Economist ή ο Guardian τον είχαν συχνά αποκαλέσει εθνικιστή ή ότι το 2014 στήριζε την προσάρτηση της Κριμαίας ως «αναπόσπαστου κομματιού της Ρωσίας».
Αλλά όταν η ημιμάθεια ζευγαρώνει με την εμπάθεια, παράγει αποτελέσματα που διόλου τυχαία δεν είναι. Προβλέψιμα, ανιαρά και γραφικά.
