Δεν είναι καλά τα πράγματα. Το βλέπουμε και το ζούμε. Η δημοκρατική αντιπολίτευση δίνει την εικόνα μιας κουρελούς απέναντι σε μια συμπαγή Δεξιά και στις ακροδεξιές παραφυάδες της. Το ΚΚΕ είναι στον κόσμο του, υψώνοντας με επιμέλεια διαχωριστικά τείχη. Ο Ανδρουλάκης μηχανεύεται πώς να εκτοπίσει τον τραυματία ΣΥΡΙΖΑ από τη δεύτερη θέση και λέει όποια ανοησία του κατέβει -χορηγός της Ν.Δ. ο ΣΥΡΙΖΑ, μια τελευταία-, επενδύοντας σε δημοκρατικό εμφύλιο. Ας μείνει, δηλαδή, εκατό χρόνια ο Μητσοτάκης, αρκεί αυτός να είναι δεύτερος.
Ετσι κερδίζουν έδαφος στην κοινωνία η απογοήτευση και η ιδιώτευση. Η γειτονιά, η καφετέρια, οι δημοσκοπήσεις βάζουν σε σκέψεις και τον πιο αισιόδοξο. Μας βομβαρδίζει ως αυτονόητη η «παντοδυναμία» του Μητσοτάκη. Που την έχει δει παντοκράτορας και διαπράττει τα ανήκουστα. Γκρεμίζει το ΕΣΥ και την Παιδεία, τολμά ιδιωτικά πανεπιστήμια, μπουκώνει τους «δικούς του», ξεσπιτώνει ανάπηρους, βάζει ιδιώτες ακόμα και στον Παρθενώνα. Τα τάλαρα των λίγων σε βάρος των πολλών και της χώρας είναι η ουσία της πολιτικής του.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ, ας μην κοροϊδευόμαστε, είναι μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης. Η εικόνα του είναι στα χειρότερά της, η Κοινοβουλευτική του Ομάδα έχει ακρωτηριαστεί, η διάσπαση και τα ένθεν κακείθεν απωθητικά συμπαρομαρτούντα έχουν κάνει μεγάλη ζημιά. Χαντακώνονται, βέβαια, όσοι επέλεξαν την αποχώρηση - η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Την πληρώνουν, όμως, όλοι. Βρίσκεις συνεχώς μπροστά σου χτεσινούς ψηφοφόρους που έχουν γίνει πενθούντες «παρατηρητές», πολιορκημένοι από εχθρικά πυρά και φίλια μωρά.
Τούτων δοθέντων, πάταξον μεν, άκουσον δε. Η διαδρομή της Αριστεράς στα δύσκολα και σκοτεινά μιλάει για όποιον ξέρει και θέλει να ακούει. Τη βεβαιότητα της ανατροπής και της νίκης δεν φτάνει να τη δηλώνεις. Ούτε αρκούν τα κάθε είδους ξόρκια. Η δύσκολη πράξη της αντίστασης, από τα χρόνια μετά τον Εμφύλιο μέχρι τη Χούντα και τη Μεταπολίτευση, είναι η ψυχή της Αριστεράς. Τα κινήματα, οι αγώνες, η «ασήμαντη» κουβέντα και δουλειά στη γειτονιά, η σχολή, το συνδικάτο, ο σύλλογος. Έτσι μόνο σηκώνει πόντο-πόντο η κοινωνία κεφάλι.
Σήμερα, με δυο λόγια, η ξεροκέφαλη Αριστερά του αγώνα προηγείται. Της εξουσίας έπεται. Καλά τα think tanks. Καλές και οι ενέσεις αισιοδοξίας - αυτό έλειπε να τα διπλώσουν και οι αποπάνω. Απαραίτητες οι αναλύσεις νέων δεδομένων, οι σύγχρονες και πειστικές προτάσεις. Αλλά… και χείρα κίνει. Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις και η ετοιμότητα της πράξης να προσδίνει σ’ αυτές το κύρος και την αποτελεσματικότητα που κάνουν την Αριστερά υπολογίσιμη για τους αποδώ και επικίνδυνη για τους αποκεί.
Οχι συνεπώς μόνο πόσοι επιμένουν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τι κάνουν έξω από αυτόν. Εκεί που οι ιδέες και οι θέσεις γίνονται υλική δύναμη…
