Για τον τρόπο που θα λειτουργούν τα think tanks του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. μιλά στην ΑΥΓΗ της Κυριακής η Διάνα Βουτυράκου, η οποία έχει επωμιστεί την ευθύνη του συντονισμού τους. Παράλληλα, κάνει ιδιαίτερη αναφορά στα ζητήματα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης δηλώνοντας υπέρμαχη «της δημόσιας, δωρεάν εκπαίδευσης προς κάθε πολίτη». Στο ίδιο πλαίσιο, αποδομεί τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης γύρω από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, υποστηρίζοντας ότι τα ΑΕΙ «ήταν, είναι και θα πρέπει να συνεχίσουν να είναι μέσο κοινωνικής κινητικότητας». Ακόμη, αναφέρεται στις προκλήσεις του 4ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και στις σύγχρονες ανάγκες που πρέπει να δώσει απαντήσεις η Αριστερά. Παράλληλα, διατυπώνει τη δική της θέση για τη σχέση των νέων ανθρώπων με την πολιτική, όπως επίσης και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν προκειμένου να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο του brain drain.
Σε ποια φάση βρίσκονται τα think tanks; Με ποιον τρόπο θα λειτουργούν;
Εδώ και λίγες μέρες ολοκληρώθηκαν οι αιτήσεις ενδιαφέροντος για συμμετοχή στα think tanks. Έλληνες πολίτες από όλο τον κόσμο και από διάφορα επιστημονικά, ακαδημαϊκά ή επαγγελματικά backgrounds εξέφρασαν ενδιαφέρον να συμβάλουν στη διαμόρφωση του νέου ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Σε συνέχεια αυτού πραγματοποιούμε αξιολόγηση των αιτήσεων που λάβαμε και καλούμε ενδιαφερόμενους σε συνεντεύξεις, ώστε να επιλέξουμε τα άτομα που θα στελεχώσουν τελικά τις νέες αυτές θεματικές. Κάθε θεματική θα στελεχωθεί από 4-5 άτομα που θα συμβάλουν με ιδέες στη διαμόρφωση πολιτικών προτάσεων, σε συνεργασία με τα τμήματα του κόμματος. Ταυτόχρονα θα υποστηρίξουν την εξωστρέφεια του κόμματος και την επικοινωνία των θέσεών μας στους πολίτες.
Είστε υπέρμαχη της δημόσιας εκπαίδευσης. Πώς κρίνετε τη νέα νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης για την κατάργηση επί της ουσίας του κρατικού μονοπωλίου στην Ανώτατη Εκπαίδευση;
Είμαι υπέρμαχη της δημόσιας εκπαίδευσης, και μάλιστα της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης προς κάθε πολίτη. Τη θεωρώ αναφαίρετο δικαίωμα και δημοκρατικό κεκτημένο μας. Η νέα νομοθετική πρωτοβουλία, πέραν του ότι προηγείται της οποιασδήποτε πρότασης για αναθεώρηση του άρθρου 16, οξύνει τις ταξικές ανισότητες και θα δημιουργήσει πανεπιστήμια, και κατ’ επέκταση κοινωνία, δύο ταχυτήτων. Το δημόσιο πανεπιστήμιο ήταν, είναι και θα πρέπει να συνεχίσει να είναι μέσο κοινωνικής κινητικότητας. Κάθε μαθητής/μαθήτρια ανεξαρτήτως κοινωνικοοικονομικού status συμμετέχει στις ίδιες εξετάσεις και με βάση την απόδοση γίνεται ή όχι δεκτός/δεκτή στη σχολή που επιλέγει μέσω του μηχανογραφικού. Η σχολή αυτή και το πτυχίο που θα λάβει στη συνέχεια είναι αυτά που θα του δώσουν εφόδια για την αγορά εργασίας. Η κυβέρνηση έχει επιχειρήσει να υπερασπιστεί τη νομοθετική πρωτοβουλία αυτή με ένα σύνολο επιχειρημάτων. Αρχικά τονίζει πως μέσω του ανταγωνισμού που θα υπάρχει μεταξύ του ιδιωτικού και του δημόσιου πανεπιστημίου θα βελτιωθεί και το δημόσιο. Αυτό όμως είναι αναληθές αφού το δημόσιο πανεπιστήμιο εξαρτάται από τις κρατικές αποφάσεις, για παράδειγμα για τις προσλήψεις προσωπικού, τη συντήρηση των κτηρίων, τη χρηματοδότηση. Παράλληλα, το δημόσιο πανεπιστήμιο ανταγωνίζεται την παγκόσμια ακαδημαϊκή κοινότητα όσον αφορά, π.χ., τις λίστες αξιολόγησης, τις δημοσιεύσεις, τις ερευνητικές προτάσεις και χρηματοδοτήσεις κ.λπ. Ακούστηκε επίσης το επιχείρημα ότι παντού στον κόσμο έχει ιδιωτικά πανεπιστήμια, που και αυτό αξίζει να το εξετάσουμε. Κατ’ αρχάς όλα τα αξιόλογα πανεπιστήμια που γνωρίζουμε στην Ευρώπη είναι δημόσια, ασχέτως αν κάποια από αυτά έχουν δίδακτρα. Παράλληλα, στην Αμερική ήδη το χρέος από φοιτητικά δάνεια (που οι φοιτητές παίρνουν για να μπορέσουν να καλύψουν το κόστος φοίτησης σε πανεπιστήμιο) αγγίζει ήδη τα τρισεκατομμύρια. Ταυτόχρονα, αρκετά ιδιωτικά πανεπιστήμια της Αμερικής ελέγχονται ήδη για διαφθορά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. βαδίζει προς το 4ο Συνέδριο. Ποιες αλλαγές πρέπει να γίνουν προκειμένου η αξιωματική αντιπολίτευση να μπει εκ νέου σε κυβερνητική τροχιά;
Πρώτα από όλα θα πρέπει οι θέσεις μας να είναι σύγχρονες, αριστερές και να απαντούν άμεσα στα προβλήματα των πολιτών. Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να εξετάσουμε τομείς στους οποίους δεν είχαμε εμβαθύνει στο παρελθόν, όπως π.χ. η τεχνολογία ή η επιχειρηματικότητα, και να παρέχουμε ολοκληρωμένες προτάσεις. Για παράδειγμα, η Αριστερά θα πρέπει να μιλήσει για την 4η Βιομηχανική Επανάσταση, για την Τεχνητή Νοημοσύνη και με ποιο θεσμικό πλαίσιο θα εξασφαλιστεί η εφαρμογή τους προς όφελος της ευρείας κοινωνικής πλειοψηφίας και ο εκδημοκρατισμός τους. Στην κατεύθυνση αυτή κινείται και η απόφαση για δημιουργία ομάδας συμβούλων για τον πρόεδρο (think tanks), ώστε οι προτάσεις μας να συνοδεύονται και από την απαραίτητη τεχνοκρατική επάρκεια. Το επόμενο στοίχημα θα είναι οι θέσεις και το πρόγραμμα μας να επικοινωνηθεί στους πολίτες, για να μπορέσουν να δουν τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. όχι μόνο σαν μία εναλλακτική απέναντι στην εμφανώς αποτυχημένη διακυβέρνηση της Ν.Δ., αλλά ως έναν πολιτικό φορέα που μπορεί να προάγει την κοινωνική ευημερία και δικαιοσύνη.
Είστε από τα νεότερα στελέχη του κόμματος. Γνωρίζετε πολύ καλά πως οι νέοι άνθρωποι αποστρέφονται την «επίσημη» πολιτική. Πώς μπορεί αυτό να αλλάξει;
Θεωρώ πως ο κύριος τρόπος για να αλλάξει είναι να μπορέσει η πολιτική να κερδίσει την εμπιστοσύνη των νέων, αλλά και γενικότερα των πολιτών. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει το κράτος να χτίσει μία αμφίδρομη σχέση διαφάνειας με τους πολίτες ως πρώτο βήμαμ για να μπορέσει στη συνέχεια να καταρρίψει αφηγήματα όπως «Όλοι ίδιοι είναι» ή την πεποίθηση πως η πολιτική δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα, παρά μόνο να διαχειριστεί καταστάσεις. Ταυτόχρονα εκτιμώ πως το κλίμα τοξικότητας που συναντά κανείς στην πολιτική οδηγεί μεγάλο μέρος νέων ανθρώπων να την αποστρέφονται. Η καταπολέμηση του «χουλιγκανισμού» στην πολιτική είναι πρωτίστως θέμα παιδείας, ενώ κατά τη γνώμη μου αξίζει να τύχει υπερκομματικής αντιμετώπισης.
Η ζωή σας βρίσκεται μεταξύ Ελλάδας και Μονάχου. Το ζήτημα του brain drain αποτελεί καθημερινότητα πολλών νέων ανθρώπων που ανήκουν στη γενιά της κρίσης. Ποιες πολιτικές μπορούν να αντιστρέψουν αυτή την πραγματικότητα;
Απαιτούνται αρχικά πολιτικές για αντιμετώπιση της εργασιακής επισφάλειας. Στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια έχει καταργηθεί ένα σύνολο δικαιωμάτων του εργαζομένου, πρωτίστως σε ό,τι αφορά την υγεία και ασφάλεια στην εργασία, σε αντίθεση με την εργασιακή πραγματικότητα που συναντά ένας νέος στο εξωτερικό. Ως χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων αντεργατικών επιλογών από την κυβέρνηση της Ν.Δ. αναφέρω την κατάργηση της αιτιολογημένης απόλυσης, των συλλογικών συμβάσεων και την υποβάθμιση του ΣΕΠΕ. Παράλληλα, σύμφωνα με τη Eurostat, ο μέσος όρος εργατοωρών ανά εβδομάδα στην Ε.Ε. είναι 37,5 ώρες, ενώ στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερος από 40, κάτι που φυσικά ευνοήθηκε και από την κατάργηση του 8ωρου και τη θέσπιση της 13ωρης εργασίας, ρυθμίσεις στις οποίες προχώρησε η κυβέρνηση το προηγούμενο διάστημα. Φυσικά, παρά το ότι οι ώρες εργασίας είναι περισσότερες σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο η χώρα μας λαμβάνει την τελευταία θέση ως προς τη δυνατότητα των πολιτών να καλύπτουν τους λογαριασμούς και τα έξοδά τους με τον μισθό που λαμβάνουν. Οι νέοι που επιλέγουν το εξωτερικό για αναζήτηση εργασίας χρειάζονται κάτι πολύ βασικό για να επιστρέψουν στην Ελλάδα, και αυτό είναι η εξασφάλιση ποιότητας ζωής και αξιοπρεπούς εργασίας. Και για να γίνει αυτό, απαιτούνται πολιτικές ενίσχυσης των εργαζομένων και του ΣΕΠΕ, μισθολογικές αυξήσεις, αντιμετώπιση της ακρίβειας, αλλά και της στεγαστικής κρίσης.
