Ο μπαγάσας ο Μίμης Ανδρουλάκης καταφέρνει να είναι παρών στις δεκαετίες. Με τον δικό του τρόπο, που άλλοτε παροτρύνει σε χαμόγελο και χειροκρότημα -μπράβο, ρε Μίμη!- κι άλλοτε τσιτώνει τα νεύρα - άσε μας, ρε Μίμη! Σε κάθε περίπτωση όμως, ο «πολυτεχνίτης» αυτός, είτε ως στέλεχος του ΚΚΕ και πρώτος τη τάξει σύμβουλος του Χαρίλαου, είτε ως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, είτε ως αναχωρητής συγγραφέας, είτε τέλος ως εραστής της φλεγόμενης αλλά μη καιόμενης ελπίδας, τα καταφέρνει να μην ναυαγεί στις αριστερές θάλασσες. Αν και από την εποχή του Περισσού η σκέψη και ο λόγος του, καμιά σχέση με την ευθυγράμμιση στα ιερά και όσια. Άλλη φυλή ο Μίμης, αλλά, παρ’ όλα αυτά, αρμένιζε σαν πορτοκαλιά ατομική λέμβος ανάμεσα στα γκρίζα πλεούμενα με τα μεταλλικά ιδεολογικά τους όπλα.
Τσουπ τώρα, ξεπετάχτηκε πάλι μπροστά μας. «Κάτω από τις στάχτες», όπως είναι ο τίτλος του νέου του βιβλίου. Μην φανταστείτε καμιά βιογραφία κλασικού τύπου - βαρετή στην προσπάθειά της να αναδείξει τον συγγραφέα σε στιλ «Εγώ και η Εποχή μου» ή «η Εποχή μου κι Εγώ». Πρόσωπα και γεγονότα, στιγμές και στιγμιότυπα ανακατεύονται σε ένα επιμελώς άτακτο πανηγύρι που δίνει στην αφήγηση μια οσμή ιστορίας, αλλά και παραμυθιού, παράταξης των «μεγάλων» και διάσημων, αλλά και ανάδειξης των «μικρών» και άσημων. Πολύς Ανδρουλάκης προφανώς, αλλά ούτε μονογραφία ούτε παραπομπές. Απλώς ζωγραφίζει τον δικό του πίνακα με τα δικά του χρώματα - εκείνα που πάντα κουβαλούσε στην τσέπη του. Ακόμα κι όταν έβρισκε εδώ κι εκεί παροιμίες για να εμπλουτίζει την παρακαταθήκη του Χαρίλαου.
Η στήλη δεν ειδικεύεται στην κριτική του βιβλίου ούτε στην αξιολόγηση της ιστορίας. Τίποτε από αυτά - εννοείται. Απλώς, όσοι θέλουν να ανατρέξουν στο παρελθόν χωρίς τη γνωστή πικρία -«αν τα κάναμε αλλιώς…»-, τη νοσταλγία που παράγει μετάνοιες θα περάσουν καλά με το βιβλίο του Ανδρουλάκη στις γιορτές. Θα βρεθούν με πρόσωπα που ξέρουν, αλλά δεν ξέρουν. Θα μάθουν και θα χαμογελάσουν. Γιατί, εδώ που τα λέμε, το παρελθόν χωρίς τα χρώματα και τα χαμόγελά του μικρή αξία έχει για όλους και όλα - και για το παρόν. Κι από αριστερές μετάνοιες, διχόνοιες και γκρίνιες μπουχτίσαμε...
