Λιγότερους από πέντε μήνες μετά τις εκλογές, και ενώ μέχρι και σήμερα την επικαιρότητα μονοπωλεί η κρίση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ξεδιπλώνει την πραγματική της ατζέντα που κρατούσε ως επτασφράγιστο μυστικό όλο το προηγούμενο διάστημα.
Το πραγματικό της πρόγραμμα, και όχι αυτό που διατύπωνε προεκλογικά, εξαγγέλλεται και καταγράφεται πλέον σε καθημερινή βάση, κάνοντας ξεκάθαρο ότι η πολιτική της δεν είναι άλλη από την οδυνηρή επιστροφή σε σκληρές μνημονιακές περιόδους. Επιπρόσθετα, όλες της οι κινήσεις, στην εργασία, στην υπερφορολόγηση συλλήβδην των πλέον αδύναμων ελεύθερων επαγγελματιών, κατατείνουν σε ακόμα πιο άγριες νεοφιλελεύθερες συνταγές.
Αμέσως μετά τις εκλογές του Ιουνίου ο υπουργός Εργασίας Άδωνης Γεωργιάδης, επικαλούμενος την κύρωση Κοινοτικής Οδηγίας, προχώρησε ακόμα περισσότερο την ελαστικοποίηση της εργασίας καθιερώνοντας τις συμβάσεις «μηδενικών ωρών» εργασίας, ανατρέποντας έτσι διατάξεις του Εργατικού Κώδικα που καθιερώθηκαν πριν 90 χρόνια με στόχο την αποτελεσματική προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Άνοιξε, επίσης, ακόμα περισσότερο τον δρόμο για την κατάργηση του πενθήμερου με την καθιέρωση της εβδομάδας των έξι ημερών (στη βιομηχανία), ανατρέποντας έτσι κεκτημένα και (υπερωριακές) αποδοχές των εργαζομένων που δεν είχε αγγίξει ούτε η τρόικα.
Τις προηγούμενες ημέρες ο υφυπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων Παναγιώτης Τσακλόγλου φανέρωσε ακόμα περισσότερο την κρυφή ατζέντα της κυβέρνησης, ανοίγοντας το θέμα της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, το οποίο δεν κατάφερε να κλείσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος που κλήθηκε να σχολιάσει τις δηλώσεις. Ο κ. Τσακλόγλου, μην αφήνοντας περιθώρια παρερμηνείας, σημείωσε ότι «δεν θα πρέπει να έχουμε καμία αμφιβολία» για την επικείμενη αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, επικαλούμενος μια σειρά αρνητικά δεδομένα. Επιδεινώνονται, σημείωσε, και επιδεινώνονται δραματικά τα δημογραφικά δεδομένα, που σημαίνει ότι τελικά έχουμε όλο και λιγότερους εργαζόμενους για να χρηματοδοτήσουμε μία σύνταξη. Κλασική, δηλαδή, συνταγή ανατροπής των δεδομένων. Αφήνοντας, φυσικά, στο απυρόβλητο τις πραγματικές αιτίες που δεν επαρκούν να καλυφθούν οι συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων και επόμενων γενεών. Για παράδειγμα, πόσα χρήματα χάνονται και πόσες εισφορές δεν καταβάλλονται από την ανεργία και την υποδηλωμένη και μαύρη εργασία.
Θα αντέτεινε κανείς ότι όλα αυτά δεν καταδεικνύουν ότι επιστρέφουμε στο 2010. Ναι, να συμφωνήσουμε ότι δεν υπάρχει ο Τόμσεν του ΔΝΤ. Αλλά οι πρωτοκλασάτοι υπουργοί της κυβέρνησης μια χαρά τον αντιγράφουν, ξεπερνώντας σε ορισμένες περιπτώσεις και το πρωτότυπο.
