Πάντα θα υπάρχει μια μεγάλη απορία γιατί ο Κώστας Σημίτης τιμάται από ένα κομμάτι του πολιτικού συστήματος περίπου ως υπερήρωας και ο καλύτερος πρωθυπουργός της χώρας. Εντάξει, είχε την πολιτική βούληση να βάλει τη χώρα στην ΟΝΕ. Αλλά γιατί χρειαζόταν τόσο ισχυρή πολιτική βούληση; Εξ όσων θυμούνται οι παλιότεροι, όλο το σύστημα της οικονομικής εξουσίας είχε στηρίξει την ένταξη στο ευρώ, ενώ ακριβώς το ίδιο έκαναν και τα πολιτικά κόμματα, πλην του ΚΚΕ. Αλλά κι αυτό χωρίς να δώσει ιδιαίτερη συνέχεια.
Και οι παλιότεροι θυμούνται επίσης ότι η περίοδος της διακυβέρνησης Σημίτη συνδέθηκε με καταστάσεις που σπανίως αναφέρονται σήμερα. Την τεράστιας έκτασης διαφθορά. Την υπερκοστολόγηση, διπλή και τρίδιπλη, των μεγάλων έργων, για την οποία τρώγαμε μία παρατήρηση την εβδομάδα από τον επίτροπο Μπαρνιέ. Τη διαπλοκή και τις βαρωνίες των ΜΜΕ. Το πάρτι του Χρηματιστηρίου - το οποίο, μάλιστα, στις εκλογές του 2000 τροφοδοτήθηκε με εκατομμύρια δημόσιου χρήματος. Τις σακούλες του Τσουκάτου. Το παραδικαστικό. Τα καταναλωτικά δάνεια δισεκατομμυρίων με ληστρικά επιτόκια, που σπρώχτηκαν στον κόσμο ακόμα και με το ζόρι. Το πάρτι των εξοπλιστικών. Και φυσικά το γλέντι των Ολυμπιακών Αγώνων, με τα έργα που απέμειναν να καταρρέουν, τα συστήματα ασφαλείας που πληρώσαμε χωρίς να παραλάβουμε ποτέ και τις υπερβάσεις που έβαλαν τη χώρα σε τροχιά χρεοκοπίας.
Ο ίδιος ο Σημίτης ισχυρίζεται πως δεν γνώριζε το όργιο σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος που επικρατούσε επί των ημερών του, παρόλο που βοούσε όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Είναι περίεργο πώς ένας τόσο οξυδερκής πολιτικός, ένας διεθνούς εμβελείας stateseman, όπως ελέγχθη προχθές στην εκδήλωση που διοργανώθηκε προς τιμήν του, δεν πήρε χαμπάρι ότι σχεδόν όλοι οι στενοί του συνεργάτες ήταν μπλεγμένοι σε υποθέσεις οικονομικής διαφθοράς.
Υπάρχει βέβαια ένα πράγμα που θα πρέπει να αναγνωριστεί στον Σημίτη, ότι προσέγγισε με ρεαλισμό τα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Κι αυτό χωρίς τη δειλία και την κουτοπονηριά του σημερινού πρωθυπουργού, που ελίσσεται στα ελληνοτουρκικά κατηγορώντας την ίδια στιγμή την αντιπολίτευση ως εθνική εξαίρεση και απαιτώντας δηλώσεις νομιμοφροσύνης από τους μειονοτικούς βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Όχι βέβαια ότι έχει ενοχληθεί κάποιος από όλους αυτούς που βρέθηκαν και μίλησαν στην προχθεσινή εκδήλωση. Απλώς το λέμε για να καταγραφεί.
Στην πραγματικότητα, το σημαντικό πολιτικό επίτευγμα του Σημίτη ήταν ότι αφαίρεσε από την πολιτική του κόμματός του κάθε οραματικό στοιχείο κοινωνικής δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας και μετέτρεψε τις επιδιώξεις της οικονομικής ολιγαρχίας, θεμιτές και αθέμιτες, σε κεντρικούς πολιτικούς στόχους της χώρας. Η Ελλάδα που θα κάλπαζε προς τον εκσυγχρονισμό ήταν η Ελλάδα των αυξημένων ανισοτήτων, του κατεστραμμένου κοινωνικού κράτους και της επιχειρηματικής και τραπεζικής ασυδοσίας. Αυτός είναι ο λόγος που ο Κ. Σημίτης τιμάται με τόσο σεβασμό από το πιο συστημικό κομμάτι του πολιτικού μας κόσμου, προεξάρχοντος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Γιατί, ξεπερνώντας ιδεοληψίες, στερεότυπα και παρωχημένες προκαταλήψεις, συνέδεσε την ευημερία της χώρας με την ευημερία τριών επιχειρηματικών ομίλων και με την εξώθηση εκατομμυρίων εργαζομένων στην επισφάλεια.
Δεν ξέρουμε βέβαια αν ο Κ. Μητσοτάκης δαγκώθηκε όταν οι ομιλητές της εκδήλωσης, που εξήραν το έργο του Κ. Σημίτη, ανέφεραν μεταξύ άλλων και τη συνταγματική κατοχύρωση των ανεξάρτητων Αρχών. Αλλά δύσκολα θα φανταζόμασταν τον Μητσοτάκη να βασανίζεται από συνειδησιακά προβλήματα σαν ήρωας του Ντοστογιέφσκι. Ενδεχομένως να χειροκρότησε κιόλας.
