Όταν τα, αίφνης, ιδιαίτερα λιγομίλητα στελέχη της ελληνικής κυβέρνησης καλούνται να ερμηνεύσουν τη στάση της έναντι του νέου πολέμου στη Μέση Ανατολή, αποφεύγουν συστηματικά να αναφερθούν στην αντίδραση του Ισραήλ μετά την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου. Συνεχίζουν να καταδικάζουν την τρομοκρατική επίθεση και να υπογραμμίζουν το δικαίωμα αυτοάμυνας του Ισραήλ, προσθέτοντας πάντα το «με βάση το Διεθνές Δίκαιο». Αλλά δεν μπαίνουν καν στη συζήτηση για το αν οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί, που έχουν ως παράπλευρες απώλειες Παλαιστίνιους αμάχους στη Λωρίδα της Γάζας, είναι συμβατοί με το Διεθνές Δίκαιο. Σε αντίθεση με τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, ο οποίος προσπαθεί να βάλει όρια, προκαλώντας την οργή της ισραηλινής κυβέρνησης.
Βέβαια, η ελληνική κυβέρνηση, όσο και αν θέλει να δείχνει ότι είναι «απερίφραστα» με το μέρος του Ισραήλ, είναι υποχρεωμένη να ομνύει στο Διεθνές Δίκαιο.
Το Διεθνές Δίκαιο είναι η «σημαία» και η γραμμή άμυνα της Ελλάδας έναντι των «αναθεωρητικών» δυνάμεων, όπως εσχάτως αποκαλεί την Τουρκία.
Το Διεθνές Δίκαιο και τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών επικαλείται πάντοτε η Ελλάδα και στο Κυπριακό. Γι’ αυτό και μετά τις δηλώσεις στήριξης στο Ισραήλ τόσο ο πρωθυπουργός όσο και οι υπουργοί του προσθέτουν ότι η Ελλάδα «δεσμεύεται» από τις αποφάσεις του ΟΗΕ για λύση δύο κρατών στη Μέση Ανατολή, στα σύνορα του 1967.
Επιπλέον, η ελληνική διπλωματία πλασάρει ως «πρωτοβουλία» το σχέδιο πέντε σημείων που παρουσίασε ο Γιώργος Γεραπετρίτης στο Μουσκάτ, όταν παραβρέθηκε στη σύνοδο υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε. και του αραβικού κόσμου. Ένα σχέδιο που δεν υπάρχει περίπτωση να συζητηθεί σε αυτή τη φάση από το Ισραήλ, που σχεδιάζει τη χερσαία εισβολή στη Γάζα, ενώ δεν υπάρχει και συνομιλητής από την πλευρά των Παλαιστινίων.
«Ισχυρός ρόλος»
Αυτό το μείγμα απερίφραστης στήριξης στο Ισραήλ και χαμηλόφωνης επίκλησης των αποφάσεων του ΟΗΕ οι υπουργοί της κυβέρνησης το ονομάζουν «σταθερή, υπεύθυνη και άμεση θέση», με την οποία η Ελλάδα «έχει ενισχύσει το διπλωματικό της κεφάλαιο και μπορεί και έχει λόγο και ρόλο». Τάδε έφη χθες ένας από τους τρεις υφυπουργούς Εξωτερικών, ο αρμόδιος για τον απόδημο ελληνισμό Γιώργος Κώτσηρας, μιλώντας στην ΕΡΤ1. Επανέλαβε ότι είναι άμεση ανάγκη να απελευθερωθούν οι όμηροι, να προστατευτούν οι άμαχοι και να δημιουργηθούν ανθρωπιστικές δίοδοι, καταλήγοντας ότι «η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν είναι ευκαιριακή, δεν είναι συγκυριακή, δεν είναι συναλλακτική, αλλά στηρίζεται σε αρχές, στον ανθρωπισμό και στον διάλογο».
Λίγο πιο στοχαστικός είναι στις -συχνές- εμφανίσεις του ο υπουργός Άμυνας Νίκος Δένδιας, ο οποίος στις τοποθετήσεις του θυμίζει περισσότερο υπουργό Εξωτερικών. Ο Δένδιας ξεσπαθώνει υπέρ του ΟΗΕ και του ρόλου του - άλλωστε αφιέρωσε τη θητεία του ως επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας στην προώθηση της ελληνικής υποψηφιότητας στο Συμβούλιο Ασφαλείας, ως μη μόνιμο μέλος. Στην τελευταία ομιλία του, μάλιστα, παραδέχθηκε ότι ήταν «λάθος υπόθεση όλων», ότι μπορεί το παλαιστινιακό ζήτημα να παραγκωνιστεί και να αντιμετωπιστεί σε ένα απώτερο μέλλον, όταν οι διαχωριστικές γραμμές Ισραήλ και αραβικού κόσμου έχουν πάψει να υπάρχουν.
Με τις ΗΠΑ
Επί της ουσίας, πάντως, η ελληνική διπλωματία έχει απλά ευθυγραμμιστεί με τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες φαίνεται ότι προσπαθούν να αποτρέψουν το Ισραήλ από ένα χτύπημα «χωρίς στόχο», χωρίς, δηλαδή, μια ιδέα για το πώς θα είναι η επόμενη μέρα στην περίπτωση που οι ισραηλινές δυνάμεις καταφέρουν να συντρίψουν τη Χαμάς και να εκδιώξουν ένα μέρος των Παλαιστίνιων κατοίκων από το έδαφος της Λωρίδας της Γάζας. Και περιμένει να δει πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, ελπίζοντας ότι στο μεσοδιάστημα δεν θα βρεθεί η Ελλάδα στο στόχαστρο ισλαμικής τρομοκρατίας, όπως άλλες χώρες της Ευρώπης. Μια ελπίδα βάσιμη, η οποία στηρίζεται κυρίως στο γεγονός ότι στη χώρα μας δεν υπάρχει ριζοσπαστικοποιημένη δεύτερη και τρίτη γενιά μουσουλμάνων μεταναστών και όχι στις στιβαρές ικανότητες των μυστικών υπηρεσιών μας, που δεν κατάφεραν να εντοπίσουν ούτε τους χούλιγκαν της Ντιναμό Ζάγκρεμπ κατά την κάθοδό τους στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Κατά τα άλλα, όπως επαναλαμβάνει ο λαλίστατος Δένδιας, η Ελλάδα είναι «προσηλωμένη στην επίλυση των διαφορών, με βάση τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου της Θάλασσας». Και η ελληνική κυβέρνηση «παραμένει ενεργή σε περιφερειακές πρωτοβουλίες για την ειρήνη, μακριά από ιδεολογήματα περασμένων αιώνων, από απειλές, από αντιλήψεις της εποχής των κανονιοφόρων».
