Για τα «μεγάλα» είπαν όλοι οι άλλοι. Είπε άλλωστε και ο ίδιος ο Τσίπρας, απαριθμώντας στον αποχαιρετισμό του τα 3-4 σημεία που σημάδεψαν την πορεία του.
Εμένα θα μου επιτρέψετε να μείνω στα «μικρά». Σε συμβάντα, αποφάσεις, στιγμές που δεν άλλαξαν τον ρου της ιστορίας, πιθανώς ούτε καν τις ζωές των άμεσα εμπλεκομένων. Σε «μικρά» που για εμάς τους «μικρούς», όμως, είναι αυτά που σημαδεύουν το ταξίδι.
Τέλη Ιανουαρίου 2015, περνούσαμε με τη σύντροφό μου και το γέρικο αμάξι της από την πλατεία Συντάγματος: συνεργεία ξήλωναν τα κάγκελα στον Άγνωστο Στρατιώτη. Όσοι έφαγαν το μνημονιακό βρωμόξυλο του 2010-2012, ξέρουν πολύ καλά τη συμβολική αξία του κιγκλιδώματος εκείνου.
Σταματήσαμε στην άκρη για να αποτυπώσει η μνήμη τη στιγμή. Και κοιτούσαμε για ώρα, συγκινημένοι.
Άλλαξε σε τίποτε τη ζωή μας η αφαίρεση των κιγκλιδωμάτων; Προφανώς και όχι. Έπρεπε να γίνει όμως. Και καλώς έγινε.
Απρίλης του 2015. Με τις ψήφους και των «ακροδεξιών» ΑΝΕΛ, περνάει η τροπολογία για την κατάργηση του «κουκουλονόμου». Κι αυτομάτως, παύει η δίωξη σε βάρος δεκάδων, ίσως εκατοντάδων διαδηλωτών της προηγούμενης περιόδου, που είχαν φορτωθεί στην πλάτη κακούργημα χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Ένα «κακούργημα» δίχως περιεχόμενο.
Κι ενόσω συμβαίνουν αυτά, εγώ δεν σκέφτομαι τους δεκάδες, τους ίσως εκατοντάδες. Σκέφτομαι μόνο τον γιο ενός φίλου, που μαθητής ακόμα είχε συλληφθεί σε άσχετο σημείο και με εντελώς άκυρο τρόπο του είχαν φορτώσει κι αυτού το «κακούργημα δίχως περιεχόμενο».
Το -τότε- παιδί αρίστευσε στις πανελλαδικές, αρίστευσε στο πανεπιστήμιο, ακολούθησε έναν ιδιαίτερο, επαγγελματικά, δρόμο και αριστεύει μέχρι σήμερα.
Άλλαξε σε τίποτε την επιτυχημένη πορεία του, το ότι έφυγε από την πλάτη του μια κατηγορία για την οποία σχεδόν βέβαια θα αθωώνονταν; Πιθανότατα όχι. Όμως έπρεπε να συμβεί. Και καλώς συνέβη.
Ιανουάριος του 2009. Το σωματείο εργαζομένων της Altec Telecoms επισκέπτεται τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο του Συνασπισμού. Η εταιρεία βαίνει προς χρεωκοπία, οι εργαζόμενοι βρισκόμαστε σε επίσχεση εργασίας εδώ και έξι μήνες, και έχουμε καταλάβει τα γραφεία όλου του ομίλου, ζητώντας δουλειά και δεδουλευμένα. Εξηγούμε τα τεκταινόμενα με λεπτομέρειες. Ο Τσίπρας μας ακούει υπομονετικά. Κάποια στιγμή, γυρίζει και μας λέει:
-Παιδιά. Από εμάς τι ακριβώς θέλετε;
- Να πείτε ότι πρόκειται για «δόλια πτώχευση», απαντώ εγώ, ίσως αυτό τρομάξει την εργοδοσία.
Πετάγεται όρθιος, βγαίνει από το γραφείο και κάνει δήλωση on camera, με ύφος που νόμιζες ότι από την κατάληξη αυτής της υπόθεσης κρέμονται οι τύχες ολόκληρου του πλανήτη: «Πρόκειται περί σκανδάλου. Ζητώ την άμεση παρέμβαση του εισαγγελέα για να εξετάσει το ενδεχόμενο δόλιας πτώχευσης».
Το επόμενο πρωί, με καλεί ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας: «Είμαστε έτοιμοι για συμφωνία, ελάτε να συζητήσουμε το διαδικαστικό».
Ήταν ο Τσίπρας που έσωσε τους 250 ανθρώπους της Altec Telecoms, ανθρώπους που πολεμούσαν επί έξι μήνες με αυταπάρνηση, δίχως να έχουν την παραμικρή πρότερη σχέση με την πολιτική, πολλώ δε με τον μαχητικό συνδικαλισμό;
Προφανώς όχι. Έπραξε όμως αυτό που έπρεπε, τη στιγμή που έπρεπε. Και αυτό πρέπει να καταγραφεί.
Άλμα στον χρόνο, κι ερχόμαστε στον Ιούνιο του 2023. Και στη φωτογραφία που κοσμεί αυτό το άρθρο. Ο Τσίπρας επισκέπτεται τους λιγοστούς επιζώντες του ναυαγίου της Πύλου. Το ξέρουμε - από τις μετρήσεις και τη βιβλιογραφία - ότι πολιτικά δεν θα έχει κανένα όφελος από την επίσκεψη αυτή. Μόνο κινδύνους. Αγνοώντας τις συμβουλές και τους συμβούλους, κατεβαίνει στην Μεσσηνία, μπαίνει στο χώρο που φιλοξενούνται οι επιζώντες και σφιχταγκαλιάζει όποιον συναντά μπροστά του.
Ποιο το όφελος; Μήπως θα γλυτώσει από τους εφιάλτες ο πιτσιρικάς της φωτό, επειδή ένας τυχαίος πολιτικός μιας χώρας που τυχαία βρέθηκε τον πήρε στην αγκαλιά του; Προφανώς και όχι.
Όμως τη στιγμή που αναρτήθηκε πρώτη φορά αυτό το ενσταντανέ, ξέραμε τι ακριβώς είχε συμβεί: Στο ύστατό του statement, ο - προς αποχώρηση – Αλέξης Τσίπρας είχε πράξει αυτό που θα θέλαμε να έχουμε πράξει όλοι μας.
Έσωσε από το ναυάγιο την ανθρωπιά μας.
***
Χτες το βράδυ, τσακωνόμασταν για τον τίτλο με τον οποίο θα βγούμε στην ΑΥΓΗ. Εγώ πρότεινα το εξής: «Σε ευχαριστούμε για το ταξίδι». Οι υπόλοιποι έπεσαν να με φάνε: Τι λες ρε μαλάκα; Δεν πέθανε ο άνθρωπος! Συλλογικά δεν λέμε ποτέ «ευχαριστώ». Μόνο ότι είμαστε περήφανοι. Ατομικά αν θες να πεις «ευχαριστώ», πήγαινε πες του το. Άντε από δω χάμω.
Έτσι, η ΑΥΓΗ βγήκε με τον τίτλο: «Είμαστε περήφανοι για το ταξίδι στην Ιστορία». Ένας ωραίος τίτλος, ομολογουμένως.
Εγώ πάλι, παιδιά, ο μικρός και ασήμαντος, έχω να πω τα εξής:
Επέστρεψα στην Ελλάδα όταν όλοι φεύγανε, το Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015, σε ένα γέρικο αμάξι φορτωμένο μέχρι απάνω με βιβλία, κατσαρολικά και ρούχα. Με τη σύντροφό μου, είχαμε μόλις ανατινάξει την προηγούμενη ζωή μας στην Ιταλία. Είχαμε εγκαταλείψει τις δουλειές μας, την πόλη μας, τους φίλους μας κι επιστρέφαμε στο τίποτα, κυριολεκτικά δίχως να ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει.
Είχαμε όμως ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και την ατράνταχτη βεβαιότητα ότι θα ξημέρωναν ενδιαφέρουσες μέρες, για εμάς αλλά και για όλους γύρω μας. Ότι έρχονταν ωραίες στάσεις στο ταξίδι. Ίσως όχι «…στην Ιστορία», αλλά σίγουρα στα μικρά και τα ασήμαντα, όπως αυτά που ενδεικτικά κατέγραψα λίγο πιο πάνω.
Και πράγματι, ζήσαμε κάθε ένα από αυτά, ακριβώς όπως του άξιζε: σαν ένα μικρό θαύμα.
Για όλα τα μικρά θαύματα, λοιπόν, στα οποία έβαλες κι εσύ το χεράκι σου, σε ευχαριστώ Αλέξη Τσίπρα.
Ήταν ένα υπέροχο ταξίδι.
