Την περασμένη Τρίτη παρουσιάστηκε στον Κήπο του Αρχαιολογικού Μουσείο το εξαιρετικό βιβλίο του Αριστείδη Μπαλτά “Η Αριστερά ως σήμερον, ως αύριον και ως χθες - Ένα φάντασμα πλανιέται”. Μια πολύτιμη παρακαταθήκη, όπως συμβαίνει πάντα με τα γραπτά του Μπαλτά, για την περιπέτεια της Αριστεράς μέσα από κείμενα του παρελθόντος τα οποία ωστόσο, όπως σημειώνει ο ίδιος, δεν αφορούν μόνο το παρελθόν. Σε μια εκδήλωση με μεγάλο ενδιαφέρον και ζωηρή συμμετοχή, μίλησαν για το βιβλίο η Έφη Αχτσιόγλου, η Δανάη Κολτσίδα, ο Χάρης Γολέμης, η Αικατερίνη Παπανικολάου ενώ την συζήτηση συντόνισε ο καλός συνάδελφος δημοσιογράφος Δημήτρης Μανιάτης.
Δεν πέρασαν ούτε 48 ώρες από την παρουσίαση και εν μέσω μιας σπάνιας- ή και όχι τόσο- συναστρίας έπεσαν βροχή τα δημοσιεύματα στα δεξιά μέσα, με κοινή προφανώς έμπνευση. “Η Αχτσιόγλου θέλει να μας φέρει τον Μαρξισμό” (!), “Οι νεοκομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να κάνουν την Ελλάδα κομμουνιστική”. Έστω ότι αντιπαρερχόμαστε την αμορφωσιά και την ασχετοσύνη του ενός ανώνυμου και του ενός επώνυμου συντάκτη, που αν και ομνύουν στην αριστεία, αγνοούν ότι η Μαρξική θεωρία αποτελεί πυλώνα για την οικονομική θεωρία εν γένει και διδάσκεται ως βασική θεωρία στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου.
Έστω ότι αντιπαρερχόμαστε το προφανώς, πως κανείς τους δεν παρακολούθησε την εκδήλωση ούτε άκουσε την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που διεξήχθη αλλά και το γεγονός πως δεν ξεφύλλισαν καν το βιβλίο του Μπαλτά- ο ισχυρισμός του ανώνυμου συντάκτη πως αφού άκουσε την Αχτσιόγλου πήρε το βιβλίο (594 σελίδες) και το διάβασε σε μια μέρα αλλά…έμπλεξε στα τσιτάτα, προκαλεί γέλιο-, μας οδηγεί ευλόγως στο ερώτημα: Μα τι τους πείραξε τόσο πολύ από μια παρουσίαση βιβλίου;
Η αλήθεια είναι ότι μετά το αποτέλεσμα των εκλογών δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πίστεψαν ότι η νίκη της ΝΔ τελειώνει την υπόθεση της Αριστεράς στην Ελλάδα οριστικά. Το γεγονός όμως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όρθιος και αποφασισμένος να δώσει τη μάχη με τον Αλέξη Τσίπρα και τη νέα γενιά των ικανότατων στελεχών στην πρώτη γραμμή, τους χαλάει την σούπα. Εξού και η στοχοποίηση της Αχτσιόγλου-δεν είναι βέβαια και η πρώτη φορά. Διότι ξέρουν πως με την Αριστερά δεν πρόκειται να ξεμπλέξουν. Και η εξήγηση είναι απλή: Η ανάγκη για την Αριστερά να υπάρχει, ως δύναμη που προασπίζεται με την πολιτική της πρακτική τις ανάγκες και τα συμφέροντα των πολλών, ως φορέα προοπτικής, ελπίδας δεν εξαλείφεται με μια εκλογική ήττα. Ο αγώνας για ισότητα, για δημοκρατία, για μια κοινωνία που η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δεν θα είναι ο κανόνας, για μια κοινωνία δίκαιη, αποτελούσε και θα συνεχίσει να αποτελεί κινητήριο δύναμη για την ιστορία. Όταν μάλιστα η Αριστερά έχει αναλάβει ευθύνες, έχει πείρα, έχει βγάλει συμπεράσματα και έχει κάνει την αυτοκριτική της, μετατρέπεται από Αριστερά της εκφώνησης στην Αριστερά της πράξης που θέλει και μπορεί να πρωταγωνιστήσει, να φέρει ένα βήμα πιο κοντά το όραμα για μια καλύτερη και δίκαιη κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν, είναι και παραμένει η μεγαλύτερη δύναμη της Αριστεράς σε Ελλάδα και Ευρώπη. Μια δύναμη που έρχεται από μακριά, αντέχει παρά την ήττα στο σήμερα και έχει σίγουρα να πάει πολύ μακριά στο αύριο.
