Ας μιλήσουμε σήμερα λίγο για την τοξικότητα.
Βλέπουμε στην τηλεόραση τους εκπρόσωπους της Ν.Δ. να εξηγούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καταφεύγει στην τοξικότητα γιατί δεν έχει προτάσεις.
Αμέσως μετά να κουνάνε φωτογραφίες του Τσίπρα να πηγαίνει στο θέατρο.
Γιατί είναι την ημέρα που έπεσε το Φάντομ και άρα ο Τσίπρας δεν έχει πατριωτικά αισθήματα και η θλίψη που εξέφρασε για τους δύο πιλότους ήταν υποκριτική.
Κακώς ο Βαρεμένος έχασε την ψυχραιμία του. Τον καταδικάζουμε με εγκαρδιότητα.
Διότι, στις μέρες που ζούμε, οι μειωμένες αντοχές στην πολιτική ηλιθιότητα της αντίπαλης πλευράς είναι ασυγχώρητο λάθος. Όσο ανθρώπινο κι αν είναι.
Και φυσικά ο Βαρεμένος επανόρθωσε και η επανόρθωση έγινε δεκτή, αλλά η πολιτική ηλιθιότητα συνεχίστηκε εκτός στούντιο.
Οτι ήταν σεξιστική επίθεση, ότι είναι χρυσαυγίτικου χαρακτήρα κ.λπ. κ.λπ. Με τέτοια θα πάμε μέχρι τις εκλογές.
Αλλά ας πούμε για την τοξικότητα των άλλων. Γιατί αυτό είναι το θέμα μας σήμερα.
Αλήθεια, τι γίνεται όταν μέρος της τοξικότητας κάποιου είναι να καταγγέλλει συστηματικά για τοξικότητα τον αντίπαλό του;
Είναι κατάσταση του παραλόγου. Όπως οι συζητήσεις ανάμεσα σε κάτι κουνέλια στο «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων».
Γιατί καταλήγεις να φας όλη σου τη μέρα με έναν διάλογο του τύπου «Εσείς είστε τοξικοί», «Όχι εσείς είστε τοξικοί», «Κάνετε λάθος, εσείς είστε πιο τοξικοί».
Και να διασταυρώνεις διάφορα παραδείγματα τοξικότητας χωρίς αυτό να τελειώνει ποτέ.
Ειδικά όταν στην τοξικότητα εντάσσονται τα πάντα. Όπως, π.χ., να αμφισβητείς, ότι ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ παρακολουθούνταν δύο συνεχόμενα χρόνια από την ΕΥΠ για ευγενικό σκοπό.
Χωρίς να ξέρει τίποτα ο Μητσοτάκης.
Εντάξει. Τοξικότητα. Και το ότι οι εταιρείες ενέργειας κλέβουν τον κόσμο και το κράτος, επίσης τοξικότητα. Πείτε μας τώρα γιατί χαμογελάει ο Τσίπρας τη μέρα που έπεσε το Φάντομ.
Εντάξει, δεν βγαίνει άκρη, άσ’ το.
Διότι για να βγει άκρη ποιος είναι τοξικός και ποιος δεν είναι, πρέπει πρώτα να συμφωνήσουμε σε έναν κοινά αποδεκτό ορισμό της τοξικότητας.
Κι αυτό είναι αδύνατον, γιατί η τοξικότητα είναι κατά βάση υποκειμενικό ζήτημα.
Αυτό που μας ενοχλεί όταν μιλάμε για τοξικότητα είναι περισσότερο ο ίδιος ο αντίπαλος και λιγότερο αυτό που λέει.
Κι αυτό που η μία πλευρά χαρακτηρίζει τοξικότητα η άλλη πλευρά μπορεί να το θεωρεί ένα μικρό ολίσθημα, ψιλογραφικότητα ή ένα ιδιαίτερο στιλ στην έκφραση απόψεων.
Ή ακόμα και τεράστια μαγκιά.
Και βοηθάει πολύ να έχεις και μια λίστα Πέτσα. Η οποία όπου συμφέρει να τρέχει και να φωνάζει «Α! Τοξικότητα! Τοξικότητα!» και όπου δεν συμφέρει να κάνει πως δεν είδε και δεν άκουσε.
Γιατί μόνο ό,τι σχολιάζεται δημοσίως αποτυπώνεται ως εντύπωση στον κόσμο. Ό,τι δεν σχολιάζεται σε μιάμιση μέρα ξεχνιέται. Μεγάλη υπόθεση αυτό.
Αυτό κάνει η Ν.Δ. όταν μιλάει για τοξικότητα. Προσπαθεί να υποβάλει στον κόσμο που την ενδιαφέρει ότι είναι αλλεργικός στον ΣΥΡΙΖΑ.
Και γι’ αυτό φροντίζει πάντα σε ό,τι λέει να προσθέτει τους αλλεργιογόνους παράγοντες: η περιπέτεια του 2015, το αχρείαστο Μνημόνιο, η θάλασσα δεν έχει σύνορα, οι αρμοί της εξουσίας, τραμπισμός α λα γκρέκα και όλα αυτά.
Και το να προσπαθείς να εφεύρεις αλλεργιογόνους παράγοντες για να κάνεις πολιτική είναι ακριβώς ο ορισμός της τοξικότητας.
Με μια μικρή λεπτομέρεια. Με αυτά τα κόλπα εκλογές κανείς δεν κέρδισε.
Κερδίζει αυτός που τον βλέπει ο κόσμος και αισθάνεται ότι τον εκτιμάει.
