Γελούσε έως χασκογελούσε ο Μητσοτάκης κατά τη συζήτηση στη Βουλή για τις υποκλοπές. Και μην αρχίσουμε ότι ήταν αμήχανος και φοβισμένος, και του έβγαιναν αυτές οι γκριμάτσες κλόουν, το υπερφίαλο τέντωμα του λαιμού, το παιχνίδι με τα φρύδια και τα σπινθηροβόλα μάτια. Ήταν όλα αυτά, αλλά προσπάθησε να κάνει και τα ξινά γλυκά. Να παραμείνει αδιάφορος και πρόσχαρος, και να κατεβάσει την αξιοπιστία των κατηγοριών που τον βαρύνουν σε φάρσα. Κι αν κάποιες στιγμές ξεροκατάπινε ενοχικά, γρήγορα επανερχόταν στα γελάκια. Να εξαφανίσει την τραγωδία και να εμφανίσει τη μαύρη κωμωδία. Με πρωταγωνιστή αλλά και μοναδικό θεατή τον ίδιο, γιατί μόνο αυτός γελούσε απ’ όλη τη Βουλή.
Αμα, βέβαια, γελάς μόνος σου, υπάρχει ένα πρόβλημα. Αλλά, τέλος πάντων, τη μαύρη κωμωδία επέλεξε ως απάντηση στο βαρύτατο και θεμελιωμένο κατηγορητήριο. Και είναι καλός γιατί είναι αδίστακτος. Τόσο αδίστακτος, ώστε να μετατρέψει ακόμα και το Μάτι σε τροφοδότη του γέλιου του. Να περιλάβει τον Ανδρέα στον θίασο, προσβάλλοντας τη μνήμη του. Να διαπράξει κωμικούς συνειρμούς του τύπου ο Μαντζουράνης αναφέρθηκε στο σκάνδαλο Κοσκωτά, ο ίδιος είναι δικηγόρος του Παππά, όπερ έδει δείξαι. Από τα πάμπερ στις μαύρες σακούλες του Καλογρίτσα. Και τη φρασούλα ότι όπως ο Ανδρέας έτσι κι ο Μαντζουράνης έχουν αθωωθεί ομόφωνα απέφυγε να την πει. Δεν έβγαζε γέλιο. Ενώ τα λεφτά από τη Βενεζουέλα!
Το πιο κωμικό όμως, που παραλίγο να μας κάνει να χαμογελάσουμε κι εμείς, ήταν όταν περιγέλασε -το γέλιο πάντα παρόν- τον Τσίπρα ότι στην επιστολή Ράμμου προς τους πολιτικούς αρχηγούς δεν υπάρχουν ονόματα. Ο Τσίπρας ρώτησε τον Ράμμο για έξι ονόματα, ο Ράμμος απάντησε ότι και στους έξι διαπίστωσε υποκλοπές της ΕΥΠ, αλλά τι γέλιο να έβγαζε απ’ αυτή την αλήθεια; Προτίμησε μια νέα κωμική σκηνή για μείωση της ανεργίας των νέων, μαζί με την αύξηση των μισθών και των συντάξεων. Και τελικά μας έβαλε όλους στη θέση μας. Υπήρξαν κάποιες αστοχίες της ΕΥΠ, πήρε όλα τα μέτρα και δύο κεφάλια, θα ξετινάξει τα ρυπαρά δίκτυα, έχει ράμματα για τη γούνα του Ράμμου. Υπόκλιση, γέλιο, αποχώρηση από τη σκηνή.
Καταχειροκροτήθηκε, πάντως. Κατάφερε να παρασύρει στην κωμωδία του όχι μόνο όλους τους βουλευτές και υπουργούς του, αλλά και δύο πρώην πρωθυπουργούς, που είχαν χαρακτηρίσει αδιανόητες τις υποκλοπές. Μετά τις βρήκαν κατανοητές και άξιες υπερψήφισης, και γέλασε το χειλάκι της Άκρας Δεξιάς που τους είχε χαρακτηρίσει τζάμπα μάγκες. Εμείς πρέπει να περιμένουμε λίγο ακόμα. Θα γελάσουμε το βράδυ της Κυριακής, όταν ο κλόουν του Μαξίμου θα κλαίει…
