«Φάρμακα ή Ραφάλ;», «ΜΕΘ ή Ραφάλ;». Στον ελληνικό δεξιό Τύπο γράφονται άρθρα με αυτούς τους τίτλους και αυτό το περιεχόμενο. Και δεν γράφονται για να δικαιολογήσουν την αγορά των γαλλικών μαχητικών (όπου «Ραφάλ» μπορεί να γραφτεί οποιαδήποτε άλλη παραγγελία πανάκριβων οπλικών συστημάτων), αλλά για να δικαιολογήσουν την έλλειψη φαρμάκων και ΜΕΘ.
Πονηρό και χυδαίο ένα τέτοιο δίλημμα. Κυρίως, δε, η ίδια η διατύπωσή του όταν μπαίνει σφήνα στη συζήτηση για ένα 6χρονο παιδάκι που πέθανε επειδή ακριβώς δεν βρέθηκε ΜΕΘ και το γύριζαν από τα Γρεβενά στη Θεσσαλονίκη κι από εκεί στο Ρίο με ασθενοφόρο, το οποίο μάλιστα χάλασε στη διαδρομή. Ή όταν όλα τα παιδιά είναι άρρωστα και δεν μπορείς να βρεις ούτε σιρόπι αντιπυρετικό.
Πριν, λοιπόν, βάλεις στον πολίτη ένα τέτοιο δίλημμα, έναν ηθικό εκβιασμό, πρέπει να έχεις φροντίσει να βάλεις μερικά άλλα διλήμματα και να έχεις απαντήσει καταφατικά σε μερικά προαπαιτούμενα ερωτήματα.
Παραδείγματα διλημμάτων: «Μείωση εσόδων συμπληρωματικού ΕΝΦΙΑ ή Ραφάλ», «Μπόνους στα γκόλντεν μπόις ή Ραφάλ», «Απευθείας αναθέσεις 8 δισ. ή Ραφάλ». Παραδείγματα ερωτημάτων με βάση τη γραπτή και άγραφη παράδοσή μας: «Μάζεψε η Εκκλησία μίτρες, σταυρούς και τάματα να τα λιώσει για να μαζέψει χρήματα για τα Ραφάλ;». «Ζητήθηκε από τις κυρίες του καλού κόσμου, αυτού που τους ξεβλάχεψε ο Κωστόπουλος, να λιώσουν κοσμήματα και ασημικά για να αγοράσουμε Ραφάλ να υπερασπιστούμε την πατρίδα;». «Επιβλήθηκε πολεμική φορολογία 80%-90% στα εισοδήματα των πλουσίων όπως έκαναν οι ΗΠΑ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;». «Πούλησαν οι εφοπλιστές κάνα καράβι να δώσουν χρήματα για τα Ραφάλ;».
Εάν ναι, και εφόσον υπάρχει διαπιστωμένος άμεσος κίνδυνος για την εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, τότε η Πολιτεία μπορεί να θέτει τους πολίτες μπροστά σε σκληρά διλήμματα που αφορούν τα βασικά κοινωνικά αγαθά, διότι χωρίς τη χώρα δεν υπάρχουν ούτε αυτά. Και πρέπει να φροντίσει και για το μεν, και για τα δε. Σε διαφορετική περίπτωση η Πολιτεία δεν δικαιούται να εκβιάζει ηθικά τους πολίτες εάν δεν έχει κάνει πριν το παν. Δεν μπορείς να ζητάς από κάποιον το υστέρημα όταν εσύ δεν δίνεις το περίσσευμα.
