Προφανώς και μετά τις 15 Μαΐου ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ένα άλλο κόμμα. Προφανώς και το πολιτικό σκηνικό μετά από έναν μήνα θα είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που υπάρχει σήμερα. Η Ν.Δ. θα έχει χάσει άλλες 1-2 μονάδες, καθώς κάθε λογαριασμός ενέργειας που φτάνει στα σπίτια είναι μία χαμένη ψήφος. Ο Κ. Μητσοτάκης θα περιμένει μέχρι το τέλος Μαΐου μπας και του δώσουν λεφτά οι Ευρωπαίοι να τα μοιράσει, ενώ ξέρει ότι δεν του έχουν εμπιστοσύνη. Το πολιτικό πρόβλημα του πρωθυπουργού (δυστυχώς, και των πολιτών, έτσι όπως τα έκανε) είναι ότι δεν έχει όπλα να αντιμετωπίσει την ακρίβεια.
Από τον Φεβρουάριο του 2021 ξεκίνησαν να τσιμπάνε οι τιμές, τον Ιούνιο τους το φώναζε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, τον Σεπτέμβριο μας έλεγαν «3-4 ευρώ παραπάνω θα είναι στους λογαριασμούς», τελικά οι τιμές αυξήθηκαν με γεωμετρική πρόοδο και χρειάστηκε να πάει ένας σουπερμαρκετάς στο Μαξίμου για να τους πει ότι τον Ιανουάριο οι τιμές στα μακαρόνια θα αυξηθούν 40% για να ξυπνήσουν. Και μετά ήρθε ο πόλεμος. Η Ελλάδα είναι ανοχύρωτη χάρις στην αμεριμνησία Μητσοτάκη. Ο συνδυασμός ακρίβειας και πείνας θα είναι οδυνηρός. Και θα επιφέρει πολιτικές εξελίξεις.
«Δεν θα αντέξουμε άλλο»
Οι βουλευτές της Ν.Δ. πιέζουν για εκλογές τον Σεπτέμβριο λέγοντας ότι «δεν θα αντέξουμε άλλο». Ο Δημήτρης Μαρκόπουλος ζήτησε από τους βουλευτές της Ν.Δ. να μην έχουν ηττοπάθεια και να μην φοβούνται. Η Κ.Ο. της Ν.Δ. είναι αποδιοργανωμένη. Στους διαδρόμους της Βουλής βρίσκουν τους βουλευτές και τους λένε να μιλήσουν στην Ολομέλεια. Όλο και πιο λίγοι δίνουν τη μάχη. Μόνο την προσωπική τους σταυροδοσία σκέφτονται. Η επόμενη πολιτική ημέρα σκιαγραφείται και χωρίς τον Μητσοτάκη. Μόνο κάτι ακροκεντρώοι τον στηρίζουν - οι περισσότεροι είναι στο «τελειώσαμε» που είπε και ο Άρης. Ακόμα και τα συστημικά μίντια αντιλαμβάνονται ότι θα έχουν να κάνουν με τον Τσίπρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζει την επόμενη ημέρα. Και για εκείνον (με τις αλλαγές στο κόμμα) και για τη χώρα.
Πρόταση για μετά τις εκλογές
Οι 5+1 δεσμεύσεις Τσίπρα για ακρίβεια (με μείωση 50% των αυξήσεων στους λογαριασμού), εργασία και μισθούς (με αύξηση κατώτατου μισθού στα 800 ευρώ, επαναφορά εργασιακών δικαιωμάτων κ.ά.), μικρομεσαίους και αγρότες (με διαγραφή μέρους του πανδημικού χρέους και μικροπιστώσεις), κοινωνικό κράτος (με νέο ΕΣΥ και 13η σύνταξη), νέους (με πολιτική στέγης, πρόσβαση στα ΑΕΙ) και πρωτίστως για την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου δεν είναι μόνο ένα προγραμματικό πλαίσιο. Είναι και το πλαίσιο για πρόταση διακυβέρνησης. Τότε -μετά τις εκλογές- θα είναι η πρόταση προς τις προοδευτικές δυνάμεις. «Σκουπίζονται» μία σειρά αντικοινωνικών νόμων (Χατζηδάκη, Κεραμέως κ.ά.) και ψηφίζονται νομοσχέδια που θα αναδιατάξουν την κοινωνική πραγματικότητα.
Επ’ αυτού θα γίνει η συζήτηση. Και εκεί δεν χωρούν αντιλήψεις «ο Πολάκης που καπνίζει» ή τα απωθημένα του 2012 που έχουν εκείνοι οι οποίοι μας έβαλαν πιο βαθιά μέσα στα Μνημόνια. Είμαστε στο 2022 και μιλάμε για το πώς θα ζήσουμε το 2026.
