Το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» είναι ένα δίλημμα που επανέρχεται σταθερά από το 1915 μέχρι σήμερα. Είναι η ουσία του προβλήματος που παραμένει άλυτο και με το οποίο αναμετριέται κάθε εποχή κρίσεων και αδιέξοδων προβλημάτων. Ο Αλέξης Τσίπρας έθεσε στο κέντρο του πολιτικού διαλόγου αυτό το δίλημμα από το 3ο Συνέδριο.
Πρώτο, γιατί οι σημερινές συνθήκες απαιτούν συγκεκριμένες απαντήσεις που ο νεοφιλελευθερισμός δεν μπορεί να δώσει, ενώ ο σοσιαλισμός μπορεί. Δεύτερο, γιατί είναι ορατή η απειλή της κατάρρευσης των ανθρώπινων κοινωνιών στις νέες πολεμικές συνθήκες και, τρίτο, γιατί σε τέτοια ιστορικά μεταίχμια μόνο με τη λογική της συστράτευσης προοδευτικών δυνάμεων μπορούν να ανατραπούν οι καταστροφικές επιλογές των ολιγαρχών που έχουν ως μέλημά τους μόνο το κέρδος.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από την άλλη, επαναπαύεται στις δάφνες που του προσφέρει η καλοπληρωμένη επικοινωνία, αλλά δεν μπορεί να απαντήσει ικανοποιητικά για την κοινωνική πλειονότητα στα μεγάλα προβλήματα: πανδημία, ακρίβεια, πόλεμος-εξωτερική πολιτική.
Σε αυτό συναινούν οι απεγνωσμένες προσπάθειές του, ειδικά το τελευταίο διάστημα, να επιδείξει έργο. Όταν όμως οι πολίτες δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στους λογαριασμούς, στα χρέη, στην ακρίβεια, στην εφορία, δεν έχει καμία αξία να τους τάζει «υδρογονάνθρακες» στην καλύτερη περίπτωση το 2028. Είναι λόγια κούφια. Εκτός πραγματικότητας.
Επίσης, είναι τουλάχιστον αστείο να ακούς τον πρωθυπουργό να ανακοινώνει σχέδια για «ψηφιακό μετασχηματισμό» και «call center» θέλοντας να πουλήσει εκσυγχρονισμό. Για τα οποία θα δοθούν σημαντικοί πόροι από το ταμείο ανάκαμψης. Την ώρα που κατά προτεραιότητα θα έπρεπε να φροντίσει να στηρίξει τους πολίτες μέσα στις αλλεπάλληλες κρίσεις.
Όταν η επιβίωση γίνεται ζητούμενο και η καθημερινότητα εφιάλτης, το να προσπαθείς με τρικ να ξεγελάσεις τον κόσμο σε κάνει από αποτυχημένο πρωθυπουργό, ταχυδακτυλουργό. Αυτό δείχνει άλλωστε η διαγραφή ανέργων από τον ΟΑΕΔ για να παρουσιάζεται μειωμένη η ανεργία, τα κόλπα με τις εκκρεμείς συντάξεις παρά τα ακριβοπληρωμένα golden boys του ΕΦΚΑ, οι κούφιες υποσχέσεις για δουλειές ξανά, ενώ σφαγιάζονται τα εργασιακά δικαιώματα.
Γι' αυτό και ενόχλησε η επαναφορά τους διλήμματος «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» τους δημοσιολογούντες απολογητές του καθεστώτος Μητσοτάκη. «Διχαστικός», βιάστηκαν να πουν για τον Αλέξη Τσίπρα. Προσπαθώντας λάθρα να αναγνώσουν προσβολή, μετέφεραν το πολιτικό δίλημμα από το γενικό στο ειδικό: «σοσιαλιστής ή βάρβαρος». Τέτοια απόγνωση, αλλά συνηθισμένη για τη δεξιά ανάγνωση των πραγμάτων.
Ωστόσο, η παραπομπή στη Ρόζα Λούξεμπουργκ στο 3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί φόρο τιμής στη μεγάλη επαναστάτρια, ενώ παράλληλα συμπίπτει με ένα ιστορικό βήμα του κόμματος προς την κατοχύρωση της ουσιαστικής ισότητας, αν ψηφιστεί η πρόταση για την ισόποση συμμετοχή των γυναικών 50/50 σε όλα ανεξαιρέτως τα όργανά του. Οι γυναίκες έχουν φωνή και πρέπει να ακούγεται, αν θέλουμε να ελπίζουμε σε μια κοινωνία ισότητας, ανθρώπινη, σοσιαλιστική ενάντια στη βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού, των αγορών, του κεφαλαίου και της πατριαρχίας.
Σίγουρα από τα βάθη των αιώνων η Ρόζα θα χαμογελάει.
ΥΓ.: Για λόγους ακρίβειας, η φράση «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» για χρόνια αποδιδόταν στη Ρόζα Λούξεμπουργκ, η οποία όμως ανέφερε ότι ανήκε στον Φρίντριχ Ένγκελς. Σύμφωνα όμως με τον Ν. Σαραντάκο, όπως γράφει στο ιστολόγιό του, «ο γρίφος λύθηκε χάρη στον Ian Angus», υπεύθυνο ενός οικοσοσιαλιστικού περιοδικού. Η φράση ανήκει στον Καρλ Κάουτσκι και είναι από το βιβλίο που έγραψε το 1892 «Εξήγηση των βασικών στοιχείων του Προγράμματος της Ερφούρτης».
