Ήδη είμαστε στον δωδέκατο χρόνο σκληρής κρίσης και το ίχνος στις ψυχές, τις συμπεριφορές, τις ιδέες είναι βαθύ και δραστικό. Ο κόσμος δεν πιστεύει, δεν ελπίζει, δεν θυμάται, δεν διδάσκεται, δεν συμπεραίνει. Κατανάλωσε την ειδησεογραφία της πανδημίας με τους βλοσυρούς γιατρούς, όπως παλαιότερα κατανάλωνε την οικονομική ειδησεογραφία είτε με τα μπλε κοστούμια του Σαμαρά είτε τα casual του Βαρουφάκη. Σήμερα καταναλώνει τον πόλεμο της Ουκρανίας, ψωνίζει army είδη (δε ξέρεις ποτέ τι γίνεται, ας έχουμε μια φόρμα παραλλαγής), βρίσκεται ούτως ή άλλως πνιγμένος στα πολλά και παχιά χρέη. Ήδη έχει σμπαραλιάσει την όποια εγωπάθεια με τα σπίτια των 200 τ.μ. που έχασε και τα παλιά «μερσεντέ» που νέκρωσε.
Ο κόσμος κοιτάζει να βρει μπακαλιάρο, να βρει κάτι να ψωνίσει μετά τη 1 η ώρα στα τελειώματα της λαϊκής και να παίξει σε ακόμα ένα τζακ ποτ. Σ' αυτή την απελπισία, πού βρίσκεται η Αριστερά; Σε ποιο σημείο των λαϊκών καημών, των λαϊκών ευαισθησιών βρίσκεται το αριστερό κοίτασμα που μπορεί το «ρωμαλέο κίνημα» να αφυπνίσει; Ο κόσμος ψήφισε για να φύγουν αυτοί (οι ζαίοι) και τώρα «αλλιώς μας τα λέει ετούτος». Δεν έχει καν ενοχές, δεν μπορεί ακόμα μια φορά να νιώσει μετανιωμένος. Και ηττημένος, και μετανιωμένος; Δεν γίνεται. Ο κόσμος γυρνάει μόνος, κοιτάζει, πλακώνεται, παίρνει τηλέφωνο τον Βελόπουλο, ψάχνει γκουρού, βγάζει χιούμορ τσαντίλας, αναδίδει χαρούμενη απελπισία ή βωμολοχεί αισχρά.
Τα ποσοστά Αριστεράς, Σοσιαλδημοκρατίας, Κέντρου (όλοι οι παλαιοί πολιτικοί όροι, σαν τα τραγούδια του Γούναρη και του Αττίκ) μπορούν να περιμένουν τη στέγασή του. Ο «μεταπολιτικός» Τύπος που ηγεμονεύει δεν έχει ανάγκη αυτά τα αφηγηματικά στερεότυπα. Φράγκα ψάχνει. Λυπάται ελάχιστα, αφού κρατάει όλη την ελεημοσύνη για τον εαυτό του και δεν περισσεύει για τον άλλο. Αποθηκεύει τη συναλληλία, την αλληλεγγύη, τις εξαφανίζει με ένα κατοχικό σύνδρομο αποθησαύρισης. Το κοινωνικό, το ψυχικό περίσσευμα, δηλαδή η αλληλεγγύη, η γενναιοδωρία, η συγχώρεση, όλα έχουν εξαφανιστεί από την πιάτσα. Πού είπαμε ότι βρίσκεται η Αριστερά;
Παλιότερα, η απαισιοδοξία ενοχοποιούνταν από την καθοδήγηση. Η κομμουνιστική αισιοδοξία ήταν καθήκον. Σήμερα, η απαισιοδοξία είναι κυρίαρχο χαρακτηριστικό.
Χρησιμοποιώ το δεύτερο ενικό πρόσωπο για λόγους έμφασης: αν θέλεις να κερδίσεις έστω μια φορά τον ρεαλισμό, δες. Μην ακούς παλατιανούς και κλειστές, αυτοαναφορικές ομαδούλες. Δες έξω, τα κόπρανα που κατακυριεύουν τον δημόσιο χώρο, τον δημόσιο λόγο αλλά και τον πιο ιδιωτικό, τον διαπροσωπικό λόγο. Δες καθαρά όλες τις αιτίες απαισιοδοξίας και ξανασχεδίασε τα βήματα. Καινούργια, αναγκαία και καίρια. Ξέχνα τις μετρήσεις κοινής γνώμης. Δες το μάτι αυτού που σου απευθύνεται. Δες τον τύπο που ελίσσεται, οργίζεται, πονηρός, αφλόγιστος και άκαρπος. Πάνω και σε αυτόν πρέπει να εγκατασταθεί η νέα (;) Αριστερά (ή όπως αλλιώς θέλεις να την πεις). (Σιγά μη νοιάστηκε ο πολίτης πώς θα τον τιτλοφορήσεις).
Αλλά κι εσύ, ποιος είσαι; Τι είδους ικανότητα είναι αυτή που βγαίνει έξω από την πραγματικότητα και που θέλει να υπαγορεύσει πώς πρέπει να είναι αυτή η πραγματικότητα και τι να κάνει. Τι ικανός εφευρέτης είσαι εσύ για να παράγεις το αριστερό καλούπι, το ομοίωμα, που θα εξομαλύνει όλες τις ματαιώσεις, όλους τους καημούς, τις διαψεύσεις. Το πασπαρτού.
Θέλω να πω ότι ναι, ο κόσμος έχει φθαρεί, κουραστεί και είναι πολύ δύσκολο για την Αριστερά να αυτοσυσταθεί όχι στις ανάγκες, αλλά στις κοινωνικές αναγκαιότητες - αν με εννοείς. Να γίνει ξανά επιδραστική. Να ξανασταθεί θελκτική και φρέσκια, πατώντας πάνω σε παλιά ίχνη. Το πολιτικό και πολιτιστικό γήρας επιδρά καταλυτικά και στην άηχη πολιτική γλώσσα, αλλά και στο αυτί που δεν ακούει. Είναι μεν αδυναμία, αλλά και ευκαιρία για την Αριστερά.
