Στη δίκη του Λιγνάδη λοιπόν, ο συνήγορος υπεράσπισης Αλέξης Κούγιας εξαπέλυσε μια πρωτοφανή επίθεση στην δημοσιογράφο Ναταλί Χατζηαντωνίου.
Η Ν. Χατζηαντωνίου είναι η δημοσιογράφος η οποία, με τη συνέντευξη ενός ανθρώπου που δημοσίευσε, προκάλεσε εισαγγελική παρέμβαση σε βάρος του Λιγνάδη, για σεξουαλικές κακοποιήσεις.
Μέσα στο δικαστήριο λοιπόν και ενώπιον της έδρας, ο Κούγιας είπε ότι η Ν. Χατζηαντωνίου είναι σκευωρός. Και ότι ο εντολέας του υποψιάζεται πως μαζί με έναν κύκλο ανθρώπων κατασκεύασαν την υπόθεση σε βάρος του.
Η Ν. Χατζηαντωνίου δεν έχει κάνει, φυσικά, τίποτα περισσότερο από τη δουλειά της. Δημοσιοποίησε μια μαρτυρία, στην οποία δεν αναφέρονται καν ονόματα, και κάλυψε την υπόθεση Λιγνάδη με ρεπορτάζ και αρθρογραφία.
Όπως έκαναν εκείνη την περίοδο όλα τα ΜΜΕ.
Ας πάμε τη συζήτηση πιο γενικά. Δουλειά ενός δημοσιογράφου είναι να αποκαλύπτει την αλήθεια.
Γι' αυτό η ελευθερία του Τύπου είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη.
ΟΙ δημοσιογράφοι μπορούν να ελεγχθούν μόνο αν κάτι που έγραψαν είναι αναληθές και συκοφαντικό. Σε αυτή την περίπτωση, όποιος θίγεται μπορεί να κινηθεί εναντίον τους νομικά.
Μπορούν επίσης να ελεγχθούν αυτεπάγγελτα αν προτρέπουν σε παράνομες πράξεις, τις εγκωμιάζουν ή υποκινούν αισθήματα μίσους.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τίποτα από αυτά δεν έχει συμβεί. Κάποιος μίλησε στην δημοσιογράφο αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη των όσων έλεγε. Και ο εισαγγελέας τον φώναξε να καταθέσει.
Ο δημοσιογράφος έχει υποχρέωση να ελέγξει τις πηγές του ως προς την αξιοπιστία τους. Αλλά τον τελευταίο λόγο για το αν ένας μάρτυρας είναι αξιόπιστος ή όχι τον έχει η Δικαιοσύνη που τον εξετάζει.
Να είμαστε ειλικρινείς. Οποιοσδήποτε βρίσκεται μπλεγμένος σε σοβαρή υπόθεση μπορεί να μιλάει για σκευωρία.
Η δήλωση Κούγια περί σκευωρίας υποκρύπτει μια απειλή σε βάρος της Ν. Χατζηαντωνίου. Επιχειρεί να προκαταλάβει το δικαστήριο ως προς την αθωότητα του Λιγνάδη.
Και κόβει την όρεξη και σε άλλους δημοσιογράφους να ασχοληθούν με τη συγκεκριμένη δίκη και τη συγκεκριμένη υπόθεση.
Αλλά αυτός που θα αποφασίσει τελικά θα είναι η Δικαιοσύνη. Συμφωνούμε σε αυτό;
Τι γίνεται λοιπόν όταν και η Δικαιοσύνη που καλείται να διερευνήσει μια υπόθεση και να κρίνει την αξιοπιστία των μαρτύρων θεωρείται επίσης μέρος της σκευωρίας;
Αυτή είναι η υπόθεση Novartis.
Όπου δημοσιογράφοι οι οποίοι έγραψαν για πραγματικά γεγονότα, για πραγματικές καταθέσεις πραγματικών μαρτύρων, σύρονται στο Κακουργιοδικείο ως σκευωροί.
Και μαζί τους σύρονται ως σκευωροί και οι εισαγγελείς οι οποίοι εξέτασαν αυτούς τους μάρτυρες.
(Και μην ακούσουμε ότι επιβεβαίωση της σκευωρίας αποτελεί η διαρροή των καταθέσεων στον Τύπο. Τα στοιχεία της εισαγγελικής έρευνας για το Μάτι έβγαιναν κάθε μέρα στην Καθημερινή αλλά ούτε εισαγγελέας ούτε δημοσιογράφος κατηγορήθηκε για σκευωρία.)
Και επιπλέον αναρωτιέται κανείς πώς έτυχε να είναι σκευωροί όχι ένας ή δύο αλλά και οι τρεις εισαγγελείς που έκαναν την έρευνα.
Και μάλιστα, το ότι ήταν σκευωροί δεν το ανακάλυψε η ίδια η Δικαιοσύνη και οι προϊστάμενοί τους, αλλά η κοινοβουλευτική πλειοψηφία Ν.Δ. και ΚΙΝ.ΑΛΛ. σε μια Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής.
Και τι είδους σκευωρία ήταν αυτή, όταν οι εισαγγελείς που κατηγορούνται αρχειοθέτησαν 7 από τις 10 υποθέσεις των πολιτικών προσώπων εις βάρος των οποίων διέπραξαν την υποτιθέμενη σκευωρία;
Παιδιά, και ο Τσοχατζόπουλος για σκευωρία μίλησε. Αλλά αντιμετώπισε τη Δικαιοσύνη και καταδικάστηκε.
Η διαφορά είναι όταν παρεμβαίνεις στη Δικαιοσύνη για να τεκμηριώσεις τη σκευωρία. Και με τη Novartis ακριβώς αυτό γίνεται.
