Διαβάζω την ΑΥΓΗ από το πρώτο φύλλο της Μεταπολίτευσης, στις 4 Αυγούστου του 1974. Θυμάμαι σαν τώρα τη μέρα εκείνη, γιατί ήταν η πρώτη εκδρομή που κάναμε με τη μάνα μου, την οποία χάσαμε λίγο αργότερα. Ένας από τους λόγους που δεν θέλω να κλείσει είναι και αυτός, γιατί με συνδέει με τη μνήμη της.
Εξόν από αυτό, η ΑΥΓΗ ποτέ δεν ήταν μια απλή εφημερίδα. Δεν ήταν μόνο η συντροφιά και η ενημέρωση, αλλά, στα πρώτα άμαθα χρόνια, πηγή γνώσης και προβληματισμού. Αργότερα, στην Ιταλία, η επαφή με την πατρίδα αλλά και το μέσο πληροφόρησης για τις ιδεολογικές και πολιτικές μάχες στους συλλόγους, την ΟΕΦΣΙ και τα πηγαδάκια. Βεβαίως εκείνες τις εποχές είχαμε και άλλα μέσα, κάποιες φορές πιο χρήσιμα και εγγύτερα στις απόψεις μας, όπως τον Πολίτη, το Αντί, τα Σύγχρονα Θέματα και αφαλώς το Μανιφέστο και την Ουνιτά (κάποιες φορές και τη Ρεπούμπλικα).
Καταθέτω μια πρόταση που με ελάχιστο κόστος και σχετικά εύκολο συντονισμό μπορεί να φέρει κάποια έσοδα για μια πρώτη στήριξη.
Η πρόταση έχει ως εξής: κάθε οργάνωση μελών του ΣΥΡΙΖΑ να δεσμευτεί πως θα αγοράζει τουλάχιστον ένα φύλλο της εφημερίδας την ημέρα. Γνωρίζοντας πως οι Οργανώσεις Μελών δεν έχουν τα οικονομικά μέσα για το κονδύλι αυτό, ας οργανώσουν κάθε μέρα κι άλλος σύντροφος/ισσα να αγοράζει μια εφημερίδα και να την πηγαίνει στα γραφεία της Οργάνωσης. Έτσι, με μηδενικό κόστος για τις οργανώσεις και ένα ασήμαντο ποσό (1,50 ευρώ) για το μέλος, θα υπάρξει μια αύξηση των φύλλων της εφημερίδας όσες και οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Πιθανότατα με βάση αυτή την πρόταση να υπάρξουν και άλλες που θα πολλαπλασιάσουν το όφελος από μια τέτοια κίνηση.
Είναι βέβαιο πως ο ηρωισμός των αναγνωστών δεν μπορεί να τη σώσει. Χρειάζεται γενικότερος σχεδιασμός του δυναμικού της εφημερίδας και κυρίως του κόμματος.
Όμως εμείς οι αναγνώστες ας κάνουμε αυτό που αναλογεί.
Και ως άνθρωπος του βιβλίου και του πολιτισμού, η απώλεια της ΑΥΓΗΣ σε αυτόν τον τομέα θα είναι ανυπολόγιστη.
* Ο Πέτρος Κακολύρης είναι εκδότης και μέλος της Ο.Μ. Ταύρου και του Τμήματος Αναπηρικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ.
