Ο Εμφύλιος είναι πληγή, είναι και θεμελιώδες υπαρξιακό ερώτημα όχι μόνο για την Αριστερά, που ηττήθηκε, αλλά και για τη Δεξιά, που γνώρισε μια ταπεινωτική νίκη.
Γιατί χρειάζεται η ανάκληση του Εμφυλίου; Ένα τμήμα της Δεξιάς μοχλεύει πάθη που η πολιτική εξέλιξη έδειχνε ότι έχουν ξεπεραστεί. Με συλλογικό και ατομικό κόπο. Πρωτόγονος αντικομμουνισμός, επίθετα για τα σκουπίδια υφαίνουν μια μπλούζα κεντριών αντιαριστερού μένους. Τα πράγματα όμως δείχνουν ότι σε μια εύθραυστη συγκυρία όπως αυτή της τελευταίας δεκαετίας, μετά από ματαιώσεις και διαψεύσεις πολλών χρόνων, διεγείρεται αυτόματα το μίσος και κάποιοι, αδίστακτα, το μεταχειρίζονται. Σε μια ευαίσθητη, ανθρώπινη «επιφάνεια», ένα μικρό «τσίγκλισμα» αρκεί για να κατακλυσθεί η πολιτική σκηνή με τόνους βαρυφορτωμένου μίσους.
Άλλο έρευνα πάνω στα ιστορικά γεγονότα, ακόμα και ερμηνευτικός υποκειμενισμός, άλλο όμως η ενοχοποίηση του πολιτικού αντιπάλου, του αριστερού, μέσα από την επίκληση του αίματος.
Τι δημιουργεί ανασφάλεια σε δεξιούς κύκλους και διαφαίνεται η ανάγκη για πολωτική συμπεριφορά; Αυτή που με πολλές και αχνές ευκαιρίες αναδύεται; Προσοχή, πρόκειται για μια ακροδεξιά αμφιπρόσωπη, χωρίς ιδεολογικά κίνητρα. Είναι μια ακροδεξιά ιδιοτέλεια, ένας χυδαίος ωφελιμισμός από την κάρπωση εξουσίας αυτό που συμβαίνει. Δεν αφορά καν τη δημοκρατική Δεξιά, δεν αφορά τους συντηρητικούς πολίτες. Πόσο μάλλον τη δημοκρατική συνθήκη. Αφορά αυτούς που θέλουν να αναχαιτίσουν οποιαδήποτε πιθανότητα για επάνοδο της Αριστεράς. Αριστερά εκτός νόμου. Μια ποινικοποιούμενη έννοια και μάλιστα διπλά. Και απέξω (τον εμπαθή πολιτικό μισάνθρωπο), και από τα μέσα (τον αριστεριστή με την αθώα μήνη του νεοφώτιστου ή με την πονηρή οργή του απορριφθέντος).
Τέλος πάντων, βρασμός. Η Αριστερά πρέπει να αποδεικνύει την αριστεροσύνη της για να επικυρώνει την ενοχή - να βιδώνει στο σώμα της αυτά που της προσάπτουν. Να τα επιβεβαιώνει. Έχει δημιουργηθεί ένας τέτοιος βρόγχος, που η Αριστερά νοείται ως μια εκτροπή που πρέπει να έχει και ποινική αντιμετώπιση. Να μην έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι η χαώδης και καταστροφική Αριστερά (στην ήπια εκδοχή) ή προδοτική (στην κανιβαλική ακροδεξιά εκδοχή). Έτσι διαμορφώνεται ένα πεδίο μέσα στο οποίο η Αριστερά δεν μπορεί να είναι Αριστερά (επιτήρηση, τεράστιες δανειακές αποπληρωμές, δημοσιονομικός κόφτης κ.λπ.) και όταν επιτέλους πεταχτεί από την εξουσία (και επέλθει χαλάρωση λόγω πανδημίας ή και επιείκειας) η Αριστερά απαγορεύεται να πάρει την εξουσία γιατί είναι Αριστερά (αυτή η πλέον αυτοσημαινόμενη, αρνητική έννοια).
Μπορεί να το έχω αφηγηθεί. Είμαστε στο ζαχαροπλαστείο, τραπέζια φορμάικα, καπνιστές πελάτες πάνω από μισοφαγωμένες σοκολατίνες και κονιάκ. Ξαφνικά ένας ισχνός, σιωπηλός, υπάλληλος, νομίζω, του δημόσιου ταμείου, ξεσπά. Αρχίζει ένα αντικομμουνιστικό υβρεολόγιο (κάποιοι τον πείραζαν και του βγήκε η αποταμιευμένη οργή) που, επειδή πολλά χρόνια ήταν ο σκυφτός ποδηλάτης με την καπαρντίνα και τη σιωπή, δεν πίστευες στ’ αυτιά σου μ’ αυτά που άκουγες. Πού έκρυβε τέτοια εμπάθεια; Γι’ αυτόν το μετεμφυλιακό κρατικό λειτουργό η Αριστερά ήταν μια τοξική έννοια, γεμάτη εγκλήματα, που έπρεπε να απαγορευτεί, να εξοβελιστεί, να καεί. Όπως ούρλιαζε, έφευγαν σάλια και μπουκωμένος με σύμφωνα, τα έβγαζε όλα μαζί, σαν βήχας χαλικιών. Από μια στιγμή και μετά, τον πείραζαν οι άλλοι, τον έσκασαν. Κατέστρεψε την Κυριακή του, έλιωσε την πάστα του, κατέβασε το καυτό διπλό κονιάκ για να ηρεμήσει τη μνήμη του. Χούντα ήταν, κομμουνισμός δεν υπήρχε στον δημόσιο βίο κι όμως κάτι τον ερέθισε και τον βύθισε. Κάτι εκτός της στιγμής, εκτός της λογικής.
Αυτό το είδος ενσώματης, κυτταρικής, ενστικτώδους αντι-Αριστεράς θέλουν και μεθοδεύουν.
